Krystyna Makowska-Ławrynowicz

Krystyna
Makowska-Ławrynowicz

Państwo działania	Polska
Data urodzenia	16 grudnia 1947
Profesor nauk sztuk muzycznych
Specjalność: kameralistyka fortepianowa
Alma Mater	Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina
Profesura	22 sierpnia 1997
Profesor zwyczajna
uczelnia	Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina
Katedra	Kameralistyki Fortepianowej
Stanowisko	Prorektor ds. kontaktów zagranicznych (1999-2005)
Okres zatrudn.	od 1973
Odznaczenia

Krystyna Jolanta Makowska-Ławrynowicz (ur. 16 grudnia 1947)^[1] – polska pianistka, kameralistka, profesor Uniwersytetu Muzycznego w Warszawie i Akademii Muzycznej w Łodzi^[2].

Życiorys

Należy do rodziny o wielopokoleniowych tradycjach muzycznych, mąż Mirosław Ławrynowicz był skrzypkiem, a córka Joanna Ławrynowicz jest pianistką^[3].

Naukę gry na fortepianie rozpoczęła w szóstym roku życia u prof. Hanny Lachertowej. Państwowe Liceum Muzyczne im. Karola Szymanowskiego w Warszawie ukończyła z wyróżnieniem w klasie fortepianu Piotra Lacherta. Po studiach w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, w klasie fortepianu prof. Marii Wiłkomirskiej, uzyskała dyplom z wyróżnieniem w 1971. W latach 1971–1973 była stypendystką rządów polskiego i austriackiego. Brała także udział w międzynarodowych mistrzowskich kursach pianistycznych i kameralistycznych w Szwajcarii, Niemczech i Austrii^[4].

Jest laureatką międzynarodowych konkursów pianistycznych, m.in. im. Roberta Schumanna w Zwickau (1969), Festwochen w Wiedniu (1972), Ludwiga van Beethovena w Wiedniu (1973) oraz Bayerischer Rundfunk w Monachium (1974).

Występowała z recitalami, koncertami symfonicznymi i kameralnymi w Europie (Niemcy, Austria, Francja, Finlandia, Szwajcaria, Szwecja, Rosja, Holandia, Bułgaria, Jugosławia, Czechosłowacja, Anglia, Turcja, Włochy) oraz w USA (m.in. Carnegie Hall) oraz na Kubie.

Brała udział w wielu festiwalach muzycznych m.in. Festiwalu im. George Sand (Francja) oraz Steirischer Herbst (Austria).

Dokonała jako solistka i kameralistka kilkudziesięciu nagrań m.in. dla Bayerischer Rundfunk, Österreichischer Rundfunk, Radia Kubańskiego, Polskiego Radia i Telewizji oraz nagrań kilku płyt CD z utworami takich kompozytorów polskich, jak Chopin, Moniuszko, Lipiński, Różycki, Zarębski, Zarzycki, Wieniawski, Szymanowski, Swolkień.

Od 1973 pracuje na Uniwersytecie Muzycznym w Warszawie. Na początku drogi muzycznej pracowała w klasie fortepianu prof. Marii Wiłkomirskiej, później w Katedrze Kameralistyki Fortepianowej pod kierunkiem prof. Jerzego Marchwińskiego. W 1979 otrzymała tytuł adiunkta, a w 1990 stanowisko docenta. Od lutego 1992 była profesorem nadzwyczajnym, a od grudnia 2010 jest profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina.

W latach 1999–2005 była prorektorem ds. kontaktów zagranicznych AMFC w Warszawie.

Kilkakrotnie pełniła funkcję jurora w ogólnopolskich Konkursach Muzyki Kameralnej w Stalowej Woli, Koszalinie, Bydgoszczy.

Od 1993 współpracując z Mirosławem Ławrynowiczem, współorganizowała Międzynarodowe Kursy Muzyczne im. Zenona Brzewskiego w Łańcucie oraz brała udział w zajęciach i koncertach jako pianistka i tłumaczka. Po śmierci Mirosława Ławrynowicza w 2005 została powołana na stanowisko dyrektorkę artystyczną i naukowego Kursów w Łańcucie. Została również mianowana dyrektorką Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej II stopnia im. Zenona Brzewskiego w Warszawie. Współpracuje z Krajowym Funduszem na rzecz Dzieci. Współorganizuje międzynarodowe kursy Streicherakademie für Kinder w Goch koło Düsseldorfu dla utalentowanych dzieci niemieckich^[5].

Od 1995 jest konsultantką szkolnictwa artystycznego w Departamencie Szkolnictwa Artystycznego Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz Centrum Edukacji Artystycznej, którą to funkcję pełni do dziś.

Otrzymała tytuł honorowego obywatelstwa Łańcuta^[6].

Nagrody i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Odznaka „Zasłużony dla Kultury Polskiej”
• Dyplom Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wkład wniesiony w światową promocję polskiej wiolinistyki
• Srebrny medal Gloria Artis

Przypisy