Krystyna Ostrowska

Krystyna Ostrowska

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	17 października 1940 Warszawa
doktor habilitowana nauk prawnych
Specjalność: psychologia kryminalistyczna i resocjalizacyjna
Alma Mater	Akademia Teologii Katolickiej
Doktorat	8 grudnia 1976 Uniwersytet Warszawski
Habilitacja	24 kwietnia 1981 – nauki prawne Uniwersytet Łódzki
Odznaczenia

Krystyna Teresa Ostrowska (ur. 17 października 1940 w Warszawie^[1]) – polska psycholog i kryminolog, doktor habilitowana nauk prawnych, profesor nadzwyczajna Uniwersytetu Warszawskiego.

Życiorys

Córka Jana, powstańca warszawskiego, zamordowanego w obozie koncentracyjnym KL Buchenwald. Absolwentka XV Liceum Ogólnokształcącego im. Narcyzy Żmichowskiej i dwuletniej Szkoły Pielęgniarstwa Dziecięcego w Warszawie. Przez 8 lat pracowała jako pielęgniarka. W 1972 ukończyła studia psychologiczne w Akademii Teologii Katolickiej (praca magisterska Ocena postaw i potrzeb psychicznych pielęgniarek a staż pracy pod kierunkiem Stanisława Sieka). W 1976 uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie psychologii na Wydziale Psychologii i Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie napisanej pod kierunkiem Zofii Ostrihanskiej i Marii Żebrowskiej pracy pt. Zaburzenia procesu socjalizacji i ich psychologiczne uwarunkowania u młodocianych więźniów sprawców przestępstw o charakterze chuligańskim. W 1981 otrzymała stopień doktora habilitowanego nauk prawnych na Uniwersytecie Łódzkim po obronie rozprawy pt. Psychologiczne determinanty przestępczości młodocianych. Analiza kryminologiczna^[1][2]. W pracy naukowej specjalizowała się w zakresie psychologii kryminalistycznej i resocjalizacyjnej, w tym problematyką systemu wartości, emocji i strategii działania oraz systemem wartości dzieci i młodzieży^[3].

W latach 1976–1982 kierownik Zakładu Badań nad Młodzieżą w ramach Instytutu Problematyki Przestępczości, stanowisko utraciła ze względu na przynależność do NSZZ „Solidarność”. Następnie objęła Katedrę Psychologii Społecznej i Penitencjarnej na ATK (przekształconą później w Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego). Od 1991 wykładała także na Wydziału Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie dwukrotnie była prodziekanem ds. badań naukowych i współpracy i szefowała Zakładowi Psychologii Dewiacji. Objęła funkcję prodziekana Wydziału Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego. Nauczała ponadto w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie (psychologia wartości i osobowości), w Wyższej Szkole Ekonomiczno-Humanistycznej w Skierniewicach oraz Nauczycielskim Kolegium Rewalidacji, Resocjalizacji i Wychowania Fizycznego w Białymstoku. Wypromowała 10 doktorów, była recenzentką w 2 przewodach habilitacyjych i 21 doktorskich^[1]. Autorka publikacji naukowych z zakresu psychologii, a także książek o tematyce religijnej i społecznej^[4]. W 2020 z okazji jej 80. urodzin wydano księgę pamiątkową W poszukiwaniu dobra w perspektywie jednostkowej i społecznej pod redakcją Tomasza Przesławskiego^[3].

Od 1994 do 2000 kierowała Centrum Metodycznym Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej w Ministerstwie Edukacji Narodowej, później była ekspertką tego resortu. W wyborach w 1997 otwierała białostocką listę okręgową Bloku dla Polski^[5]. Zajęła się także działalnością społeczną, kierowała Stowarzyszeniem Penitencjarnym „Patronat”, należała do założycieli Polskiego Towarzystwa Kryminologicznego im. prof. Stanisława Batawii^[6]. Od lat 80. zaangażowana także w ruch pro-life, kierowała Stowarzyszeniem „Pozwólcie im żyć” zrzeszonym w Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia^[1].

Odznaczenia

Odznaczona m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1999), Złotą Odznaką „Za zasługi w pracy penitencjarnej” (2008) i Złotym Krzyżem Zasługi (2012), a także wyróżnieniami ministra sprawiedliwości i Regionu Wielkopolskiego NSZZ „Solidarność”^[1].

Przypisy