Krztusiec

Krztusiec

Pertussis
Kaszel dziecka chorego na krztusiec
ICD-10	A37
A37.0	Krztusiec wywołany przez pałeczkę krztuśca [Bordetella pertussis]
A37.1	Krztusiec wywołany przez pałeczkę krztuśca rzekomego [Bordetella parapertussis]
A37.8	Krztusiec wywołany przez inne gatunki pałeczki krztuśca [Bordetella]
A37.9	Krztusiec, nieokreślony

Krztusiec (dawna i potoczna nazwa koklusz) – ostra, bakteryjna choroba zakaźna układu oddechowego, charakteryzująca się nawracającymi napadami uporczywego kaszlu, niekiedy z bezdechem i zaburzeniami oddechowymi. Jest wywoływana przez Gram-ujemną pałeczkę krztuśca (Bordetella pertussis). Przechorowanie krztuśca pozostawia długotrwałą odporność organizmu, ale powtórne zachorowanie jest możliwe^[1].

Objawy

Okres wylęgania choroby wynosi zwykle 7-14, czasem do 20 dni. Objawy choroby:

• I faza choroby (faza kataralna – trwa ok. 2 tygodni): nieżyt dróg oddechowych, osłabienie, ból gardła, katar, suchy kaszel, zapalenie spojówek, stany podgorączkowe.
• II faza choroby (faza napadowego kaszlu – trwa ok. 10 tygodni): typowy, napadowy kaszel z bezdechami i krztuścowym „pianiem”, na koniec wymioty.
• III faza choroby (faza zdrowienia – trwa ok. 2 tygodni lub dłużej). Kaszel stopniowo słabnie, ale z okresowym nasileniem przy dodatkowych infekcjach^[2].

Epidemiologia

Dawniej choroba była dość częsta, niejednokrotnie powodując nawet śmierć, obecnie występuje rzadko. Raport Światowej Organizacji Zdrowia wskazuje, że największa liczba zachorowań występuje w Australii, Indiach i Stanach Zjednoczonych (odpowiednio: 38 040, 35 217, 18 610 zachorowań w 2011 roku)^[3]. Według oficjalnych raportów Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH, w okresie od 1 stycznia do 15 lipca 2012 roku w Polsce zarejestrowano 2 743 zachorowania na krztusiec^[4]. Według danych Narodowego Instytutu Zdrowia liczba zachorowań na krztusiec utrzymuje się na poziomie kilku tysięcy rocznie, przykładowo w roku 1998 liczba zachorowań wynosiła 2871^[5], w 2004 zachorowało 2954 osób^[6], w 2011 roku było to jedynie 1669 osób^[7], rok później aż 4683 osoby^[8]. W latach kolejnych znów liczba ta oscylowała w okolicach 2 tys. – i liczyła 2182 chorych w 2013 i 2102 chorych w 2014 roku^[9].

Patomechanizm

Zakażenie pałeczkami krztuśca zapoczątkowuje inhalacja zakaźnego aerozolu. W przebiegu choroby dochodzi – podobnie jak w przypadku cholery – do modyfikacji białka G, a ściślej podjednostki α białka Gi. W efekcie zaburzone jest oddziaływanie receptora metabotropowego z białkiem G, odpowiedzialne za przekazywanie sygnałów komórkowych (toksyna cholery działa nieco inaczej – poprzez hamowanie hydrolizy GTP nie dopuszcza do obniżenia aktywności cyklazy adenylowej)^[10].

Leczenie

Ponieważ przy ciężkim przebiegu choroby może okazać się konieczna wentylacja mechaniczna, dzieci do 6 miesiąca życia oraz dzieci powyżej 6 miesiąca, ale z chorobami przewlekłymi powinny być leczone w szpitalu, posiadającym oddział intensywnej terapii^[11].

Leczenie objawowe

Leczenie objawowe obejmuje stosowanie:

• leki rozrzedzające i ułatwiające odkrztuszanie wydzieliny z dróg oddechowych
• nawadnianie
• właściwa pielęgnacja i odżywianie

Leczenie farmakologiczne

Decydujące znaczenie ma leczenie farmakologiczne (leczenie przyczynowe). Stosowane są antybiotyki makrolidowe: azytromycyna, klarytromycyna. W przypadku ich nietolerancji można zastosować kotrimoksazol^[11]. Powrót do zdrowia jest ściśle zależny od szybkości i stopnia regeneracji nabłonka migawkowego dróg oddechowych.

Profilaktyka

Osobom pozostającym w bezpośrednim kontakcie z chorym powinno się profilaktycznie zastosować antybiotyk makrolidowy^[11].

Szczepienia ochronne

W Polsce stosowane są szczepienia przeciw krztuścowi z zastosowaniem szczepionki skojarzonej Di-Per-Te, wraz z anatoksyną tężcową (tężec) i toksoidem błoniczym (błonica). Dzięki wprowadzonym w 1960 roku masowym szczepieniom zapadalność na krztusiec zmalała ponad 100-krotnie^[12][13].

Są dwa rodzaje szczepionek:

• szczepionka, gdzie składnik krztuścowy jest pełnokomórkowy (skrót: DTwP) – czas uodpornienia 10-12 lat
• szczepionka, gdzie składnik krztuścowy jest bezkomórkowy (skrót: DTaP) – czas uodpornienia ok. 5 lat

Ze względu na zmniejszanie się z biegiem czasu poziomu odporności na krztusiec, po zakończonym pełnym uodpornieniu konieczne jest stosowania następnych dawek przypominających szczepionki (w 19 roku życia, a następnie co 10 lat).

Po podaniu szczepionki mogą wystąpić:

• lekkie i miejscowe odczyny poszczepienne (np. ból, obrzęk i zaczerwienienie w miejscu wkłucia)
• oraz ciężkie, niepożądane odczyny poszczepienne (NOP) – częstość występowania 1:10.000 szczepień
  • zespół hipotoniczno-reaktywny
  • drgawki gorączkowe
  • ciężkie reakcje alergiczne

Ciężkie, niepożądane odczyny poszczepienne mijają bez pozostawienia trwałych następstw. Ocenia się, że są 2-krotnie częstsze po szczepionkach pełnokomórkowych niż bezkomórkowych^[12].

Przypisy

Bibliografia

• "Krztusiec" pod red. Jana Bogdanowicza, Warszawa, 1954, PZWL
• Encyklopedia PWN
• Versteegh, FGA, Schellekens, JFP, Fleer, A, Roord, JJ. Pertussis: a concise historical review including diagnosis, incidence, clinical manifestations and the role of treatment and vaccination in management. „Rev Med Microbiol”. 16 (3), s. 79-89, 2005. 

Linki zewnętrzne

• Pertussis: new insights in diagnosis, incidence and clinical manifestations, F.G.A. Versteegh, Thesis, 2005