Krzysztof Bienias

Krzysztof Bienias
Pseudonim

Kisiel

Data i miejsce urodzenia

31 stycznia 1980
Warszawa

Obywatelstwo

Polska

Wzrost

176 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

półśrednia

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

48

Zwycięstwa

42 (KO 16)

Porażki

5

Remisy

1

Krzysztof Bienias (ur. 31 stycznia 1980 w Warszawie) – polski bokser zawodowy, mistrz interkontynentalny federacji WBO. Zakończył zawodową karierę w kwietniu 2013 roku.

Kariera amatorska

Swoje pierwsze kroki w boksie stawiał w Gwardii Warszawa, gdzie jego opiekunem za czasów juniorskich był Zbigniew Raubo. Jego pierwszym młodzieżowym sukcesem było zdobycie złotego medalu podczas 14. edycji turnieju o srebrną łódkę, który odbywał się w Łodzi w kwietniu 1996 roku[1].

Największym juniorskim sukcesem Bieniasa było zdobycie wicemistrzostwa Polski do lat dwudziestu w roku 1999[2] oraz 2000[3]. Tytuły te wywalczył w kategorii półśredniej.

Swój jedyny start jako senior zaliczył w 1999 roku podczas odbywających się w Ostrowcu Świętokrzyskim mistrzostw Polski. Bienias zakończył rywalizację na ćwierćfinale, w którym przegrał wysoko na punkty (0:19) z późniejszym wicemistrzem tych zawodów, Krystianem Boruckim[4].

Kariera zawodowa

Po zakończeniu krótkiej kariery amatorskiej, Polak zadebiutował na zawodowym ringu 2 września 2000 roku w Chorzowie[5]. 20-letni wówczas bokser przegrał na punkty z reprezentantem Słowacji Patrickiem Puskasem, który w chwili pokonania Polaka miał rekord 0 zwycięstw i 5 porażek[6]. Do końca 2001 roku stoczył kolejne dziewięć pojedynków, wszystkie wygrywając. Wszystkie te pojedynki toczył w Polsce głównie przeciwko zawodnikom z ujemnymi bilansami walk.

Rok 2002 rozpoczął od lutowego pojedynku z doświadczonym na ringach zawodowych Słowakiem Peterem Feherem. Polak wygrał ten pojedynek przez techniczny nokaut w piątej rundzie[7]. Niecałe dwa miesiące później jego rywalem był niepokonany reprezentant Ukrainy Wołodymyr Chodorowski, który przegrał z Polakiem na punkty po sześciorundowym pojedynku[8].

4 maja 2002 roku Polak został wyznaczony do pojedynku o pas młodzieżowego mistrza świata federacji IBF w kategorii lekkopółśredniej. W walce o pas pokonał reprezentanta Białorusi Juryja Ramanowa, z którym wygrał jednogłośnie na punkty (96-94, 96-94, 97-94) po dziesięciu rundach[9]. Do końca roku stoczył jeszcze trzy walki, pokonując Mihaia Stana[10], Antona Glofaka[11] oraz zawodowego mistrza Francji w kategorii lekkiej Francka Patte[12]. Bienias wygrał z Francuzem na punkty, jednak w trakcie walki był dwukrotnie liczony.

Pojedynki o mistrzostwo Europy

W swojej dwudziestej zawodowej walce, Bienias przystąpił do pojedynku o mistrzostwo Europy EBU w kategorii lekkopółśredniej. Rywalem Polaka był reprezentant Niemiec Oktay Urkal, dla którego była to trzecia obrona mistrzowskiego tytułu[13]. Walka, do której doszło 22 listopada 2003 roku, zakończyła się wysokim zwycięstwem Urkala na punkty. Według oficjalnych kart punktowych, Bienias nie wygrał żadnej rundy w tym pojedynku[14].

Po wygraniu czterech kolejnych walk w 2004 roku, Polak przystąpił do pojedynku o mistrzostwo Europy z reprezentantem Wielkiej Brytanii Juniorem Witterem, dla którego była to pierwsza obrona tytułu[15]. Walka odbyła się 12 listopada 2004 roku w Londynie i trwała zaledwie dwie rundy. W pierwszej rundzie Bienias doznał rozcięcia nad prawym okiem i był w głębokiej defensywie. Sędzia przerwał pojedynek w następnej rundzie z obawy nad zdrowiem Polaka, gdyż rozcięcie uniemożliwiało mu pełną widoczność[16].

Dalsza kariera

20 lutego 2009 zdobył tytuł interkontynentalnego mistrza federacji WBO w wadze półśredniej, pokonując przed czasem Włocha Svena Parisa w 9 rundzie[17].

17 lipca 2009 obronił tytuł interkontynentalnego mistrza federacji WBO w wadze półśredniej, nokautując w 12. rundzie Włocha Svena Parisa[18][19].

12 marca 2010 w swojej drugiej obronie tytuł interkontynentalnego mistrza federacji WBO w wadze półśredniej przegrał przez techniczny nokaut, w 6 rundzie, z Brytyjczykiem Kellem Brookiem. Decyzja sędziego o przerwaniu pojedynku była kontrowersyjna, mimo iż Bienias przez większość walki był w defensywie, nie był zagrożony nokautem[20].

10 listopada 2012 Bienias przegrał jednogłośnie na punkty, po 12 rundach, pojedynek z Gianlucą Branco, którego stawką był wakujący tytuł Mistrza Unii Europejskiej, federacji EBU. Była to ostatnia walka, w zawodowej karierze Krzysztofa Bieniasa[21].

20 kwietnia 2013 roku Krzysztof Bienias oficjalnie ogłosił zakończenie kariery bokserskiej, na gali boksu zawodowego w Rzeszowie. Jako zawodowy pięściarz stoczył 48 walk, z czego 42 wygrał (w tym 16 przez nokaut), 5 przegrał i 1 zremisował. Do jego największych osiągnięć, jako boksera zawodowego, należy młodzieżowe Mistrzostwo Świata federacji IBF (2002), w kategorii lekkopółśredniej oraz zdobycie pasa WBO Inter-Continental (2009)[22].

Tytuły

  • Mistrz Interkontynentalny federacji WBO (2009)
  • Młodzieżowy mistrz federacji IBF w wadze półśredniej (2002)

Przypisy

  1. ↑ 14.Silver Boat Cadet Tournament – Łódź, Poland – April 12-14 1996. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2020-04-20]. (ang.).
  2. ↑ 21.Polish U-20 National Championships – Libiąż – October 19-23 1999. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2020-04-20]. (ang.).
  3. ↑ 22.Polish U-20 National Championships – Kalisz – May 18-21 2000. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2020-04-20]. (ang.).
  4. ↑ 70.Polish National Championships – Ostrowiec Świętokrzyski – May 26-30 1999. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2020-04-20]. (ang.).
  5. ↑ Saturday 2, September 2000 Chorzów, Poland. boxrec.com. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  6. ↑ Patrick Puskas – BoxRec. boxrec.com. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  7. ↑ Saturday 23, February 2002 OSiR, Wloclawek, Poland. boxrec.com. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  8. ↑ Saturday 13, April 2002, Bielsko-Biala, Poland. boxrec.com. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  9. ↑ Saturday 4, May 2002, Hala Ludowa, Wroclaw, Poland. boxrec.com. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  10. ↑ Saturday 22, June 2002, Plock, Poland. boxrec.com. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  11. ↑ Saturday 21, September 2002, Stargard Szczecinski, Poland. boxrec.com. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  12. ↑ Saturday 23, November 2002, Opole, Poland. boxrec.com. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  13. ↑ EBU European Super Light Title. boxrec.com. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  14. ↑ Saturday 22, November 2003, Erdgas Arena, Riesa, Sachsen, Germany. boxrec.com. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  15. ↑ Junior Witter – BoxRec. boxrec.com. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  16. ↑ Witter keeps championship. thetimes.co.uk. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  17. ↑ Bienias vs. Paris.
  18. ↑ Krzysztof Bienias sensacyjnym mistrzem!, www.sport.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
  19. ↑ Boks: Krzysztof Bienias nadal mistrzem, www.sport.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
  20. ↑ Bienias pokonany przez sędziego.
  21. ↑ bokser.org: Bienias przegrał we Włoszech. [dostęp 2013-04-22]. (pol.).
  22. ↑ ringpolska.pl: Krzysztof Bienias żegna się z zawodowym ringiem. [dostęp 2013-04-22]. (pol.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Boxing pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.