Krzysztof Eydziatowicz

Krzysztof Eydziatowicz

Krzysztof Eydziatowicz (1939)
Data i miejsce urodzenia	18 września 1897 Sanok
Data i miejsce śmierci	23 stycznia 1961 Londyn
Narodowość	polska
Edukacja	C. K. I Wyższa Szkoła Realna w Krakowie
Rodzice	Ludwik, Jadwiga

kapitan artylerii
Data i miejsce urodzenia	18 września 1897 Sanok
Data i miejsce śmierci	23 stycznia 1961 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	od 1914 do lat 20.
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Krzysztof Maurycy Ludwik Gedrus Eydziatowicz herbu Łuk (ur. 18 września 1897 w Sanoku, zm. 23 stycznia 1961 w Londynie) – żołnierz Legionów Polskich i kapitan artylerii Wojska Polskiego, dziennikarz, pracownik Polskiego Radia, działacz radiofonii, urzędnik, przedsiębiorca.

Życiorys

Urodził się 18 września 1897^[1] w Sanoku. Był wnukiem obywatela ziemskiego Tadeusza Gedrus Eydziatowicza herbu Łuk (Łuk Napięty) (1835–1894)^[2][3][4] i Heleny z domu Rembielińska herbu Lubicz (1850–1917)^[5], synem Ludwik (1870–1918)^[6] i Jadwigi z domu Zaleskiej. Ojciec był urzędnikiem oraz pracownikiem i dyrektorem Fabryki Wagonów i Maszyn w Sanoku^[7][8].

W pierwszej połowie czerwca 1914 zdał egzamin dojrzałości w C. K. I Wyższej Szkole Realnej w Krakowie^[9][10][11]. Po wybuchu I wojny światowej 14 sierpnia 1914 wraz z ojcem udał się do Krakowa celem zespolenia z oddziałami strzeleckimi^[12]. Służył w Legionach Polskich jako podchorąży artylerii^[13][14]. Jego ojciec, major kancelaryjny legionów, popełnił samobójstwo 15 lutego 1918 w Warszawie^[15][16][17].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego i został oficerem artylerii^[14]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919^[18][19]. W latach 20. był oficerem zawodowym 16 pułku artylerii polowej w garnizonie Grudziądz, w tym w 1924 formalnie w tymczasowym stanie – etacie przejściowej był przydzielony do Francuskiej Misji Wojskowej^[20][21]. W latach 20. odszedł z Wojska Polskiego^[14]. Do 1939 działał w grupie artylerii Związku Oficerów Rezerwy^[22].

W latach 20. był urzędnikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych, w tym czasie był przewodniczącym zarządu i właścicielem wszystkich udziałów spółki „Vistula”, będącej wydawcą dziennika „Messager Polonais”, założonego przez MSZ^[23]. Wobec zagubienia dokumentów uwierzytelniających do 1 stycznia 1929 był pracownikiem administracji „Messager Polonais”, a do 1 lipca 1929 akwizytorem tego pisma^[24]. Został pracownikiem Polskiego Radia^[14]. Był kierownikiem wydziału „Detefon” PR^[25]. Pełnił stanowisko szefa Biura Studiów PR od 1934 do końca istnienia II Rzeczypospolitej w 1939^{[14][26][27][28]} (jego zastępczynią była Maria Ponikowska). Na antenie PR wygłaszał prelekcje i pogadanki^[29] np. pod tytułem Kto słucha radia w Polsce^[30].

Został jednym z zarządców spółek z ograniczoną odpowiedzialnością: powołanego w 1922 Chemicznego Przemysłu Drzewnego „Ceranów”^[31], powołanego w 1925 Towarzystwa Wydawniczego „Wereyd”^[32]. W 1931 był jednym z założycieli spółki akcyjnej „Cukrownia Guzów”^[33]. Był członkiem Polskiego Związku Reklamowego^[34]. 27 stycznia 1938 był przewodniczącym walnego zebrania PZR i został wybrany członkiem zarządu PZR i objął delegaturę w Sekcji Rzeczoznawców zarządu PZR^[35][36].

Zamieszkiwał w Warszawie; w latach 20. figurował pod adresem Aleja Róż 10 wspólnie z Natalią hr. ze Starzeńskich^[37], na początku lat 30. był przypisany do adresu Ujazdowska 39^[38], a w połowie lat 30. do adresu ulicy Piękna (później Piusa XI) 11^[33][39].

Podczas II wojny światowej publikował na łamach tygodnika „Wiadomości Polskie, Polityczne i Literackie”, wydawanego w Londynie^[40][41][42]. W 1941 na wniosek gen. Izydora Modelskiego do ministra skarbu powierzono mu organizację przyszłych radiostacji w kraju oraz obowiązki kuratora SA Polskie Radio^[43]. Został urzędnikiem rządu polskiego na uchodźstwie od 1 września 1942 pracował w gabinecie prezesa Rady Ministrów^[44][45]. Był referentem spraw związanych z radiofonią i telekomunikacją^[46]. Brał udział w konferencji w sprawach radia odbytej 22 stycznia 1942 w dowództwie I Korpusu^[47].

Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Był dyrektorem przedsiębiorstwa i menedżerem eksportu^[48]. Jego prace ukazywały się na łamach emigracyjnego pisma „Wiadomości”^[49][50][51].

Zmarł 23 stycznia 1961 w Londynie. W 1920 jego pierwszą żoną została Natalia z domu Starzeńska herbu Lis (1897–1989), a w 1936 drugą żoną została Ewa hr. Beydo-Rzewuska herbu Krzywda (1894–1984).

Odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (1933)^[52]
• Krzyż Walecznych (przed 1924(^[21].

Publikacje

• Radio w Sowietach (1932, Warszawa)^[53]
• Kulisy radiofonii (1938, Warszawa, wyd. „Książki o radio”)^{[54][55][56][57][58]}
• Kilka uwag o działalności i stosunkach w Polskim Radio (1941, Londyn)^[59]
• Zagadnienie polskiej radiofonii (1941, Londyn)^[60]
• Radiofonia. Jej rozwój, organizacja i zadania (1944, Londyn: Wydawnictwo Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego)^[61]

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Żołnierze Niepodległości. Krzysztof Maurycy Eydziatowicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-06].
• Krzysztof Maurycy Gedrus-Eydziatowicz – profil na stronie Sejm Wielki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2016-05-17].
• Baza osób polskich – polnische Personendatenbank. Krzysztof Eydziatowicz. baza-nazwisk.de. [dostęp 2016-05-17].
• Krzysztof Eydziatowicz. barbarafamily.eu. [dostęp 2016-05-17].