Krzysztof Kąkolewski

Krzysztof Kąkolewski
Data i miejsce urodzenia

16 marca 1930
Warszawa

Data i miejsce śmierci

24 maja 2015
Warszawa

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

literatura faktu
literatura piękna

Epoka

literatura współczesna

Ważne dzieła
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Grób pisarza Krzysztofa Kąkolewskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Krzysztof Kąkolewski (ur. 16 marca 1930 w Warszawie, zm. 24 maja 2015[1] tamże) – polski dziennikarz, publicysta, pisarz oraz scenarzysta, autor scenariuszy filmowych, opowiadań i powieści.

Życiorys

Zadebiutował w wieku 16 lat opowiadaniem szkolnym. W wieku 19 lat rozpoczął pracę w redakcji „Pokolenia”. Potem kolejno w „Sztandarze Młodych”, „Głosie Pracy” (jeden dzień), „Kurierze Polskim”, członek redakcji tygodnika „Świat”, „Kultury” (warszawskiej), „Literatury”. W 1954 ukończył studia na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego, potem studiował także dziennikarstwo na Uniwersytecie w Strasburgu (1961). W latach 1964–2004 był wykładowcą na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Jego najbardziej znane dzieła to wywiad rzeka z Melchiorem Wańkowiczem Wańkowicz krzepi (1973), Co u pana słychać? (1975), rozmowy ze zbrodniarzami hitlerowskimi, oraz Jak umierają nieśmiertelni (1972), sprawa głośnego morderstwa w willi Romana Polańskiego w Los Angeles, kiedy to banda Charlesa Mansona zamordowała m.in. Sharon Tate, żonę Polańskiego, która była w 9. miesiącu ciąży. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera A8-6-5)[2].

Odznaczenia

  • 1955: Nagroda im. Juliana Bruna (dla młodych dziennikarzy, przyznawana przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich)
  • 1974: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
  • 1979: Nagroda im. Ksawerego Pruszyńskiego (przyznawana przez Klub Reportażu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich)
  • 1981: Nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia
  • 1981: Medal Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce
  • 2004: Medal "Zło Dobrem Zwyciężaj" (przyznawany przez Ogólnopolski Komitet Pamięci ks. Jerzego Popiełuszki)
  • 2008: Laur Dziennikarski (przyznawany przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich)

Twórczość (wybór)

  • powieści
    • Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię (kryminał), Iskry, Warszawa 1969, wznowienie w 2000, Wyd. Von Borowiecky
    • W złą godzinę, 1983, Kraków, Wyd. Literackie, ISBN 83-08-00594-2
    • Sygnet z Jastrzębcem, 1988, Warszawa, Książka i Wiedza, ISBN 83-05-11726-X
    • Paradis, 1989, Kraków, Wyd. Literackie, ISBN 83-08-02079-8
    • Notatka, 1982, Warszawa, Wyd. Książka i Wiedza, ISBN 83-05-11062-1
    • Mięso papugi, Warszawa, Wyd. Von Borowiecky, 1997
  • opowiadania
    • Sześciu niewidzialnych, 1960
    • Uderzenie, Biuro Wydawnicze Ruch, Warszawa 1971
    • Baśnie udokumentowane, 1976, Warszawa, Wyd. Iskry
    • Na sto czterdziestym kilometrze w lewo, Wydawnictwo Literackie, Kraków, 1978
    • Lato bez wakacji, 1986
    • Szukanie Beegera, (Opowiadania gojowskie), Słowo, Warszawa, 1993
    • Najpiękniejsze i najskromniejsze, Wyd. Von Borowiecky, Warszawa 2000
  • zbiory reportaży
    • Książę oszustów, Iskry, Warszawa 1959
    • Zbawiciel świata porwany, Iskry, Warszawa 1960
    • Sześciu niewidzialnych, MON, Warszawa 1960
    • Trzy złote za słowo, Iskry, Warszawa 1964
    • Umarli jeżdżą bez biletu, Iskry, Warszawa 1965
    • Ku początkowi świata, Iskry, Warszawa 1966
    • Dwadzieścia dwie historie, które napisało życie, Iskry, Warszawa 1967
    • Jak umierają nieśmiertelni, Iskry, Warszawa 1972
    • Wańkowicz krzepi, Czytelnik, Warszawa 1973
    • Co u pana słychać?, 1975, Warszawa, Wyd. Czytelnik (wywiady ze zbrodniarzami hitlerowskimi)
    • Baśnie udokumentowane, Iskry, Warszawa 1976
    • Biała księga. Sprawa Dolezalka, Czytelnik, Warszawa 1981
    • Dziennik tematów cz. 1, Iskry, Warszawa 1984,
    • Dziennik tematów cz. 2, Iskry, Warszawa 1985
    • Węzły wojny, 2010, Wydawnictwo Zysk i S-ka
  • szkice
    • Wydanie świętego Maksymiliana w ręce oprawców, Polonia, Warszawa 1989
  • dziennikarstwo śledcze
    • Diament odnaleziony w popiele, 1995, Warszawa, Wyd. Trio; wznowienie w 2006, wyd. Von Borowiecky
    • Umarły cmentarz, Wyd. Von Borowiecky, Warszawa 1996, (o kulisach pogromu kieleckiego)
    • Ksiądz Jerzy w rękach oprawców, Wyd. Von Borowiecky, Warszawa 2004
    • Ukradli im czterysta lat, Wyd. Von Borowiecky, Warszawa 2004 (reportaż ukazujący powstawanie partyjnej mafii w Suchedniowie)
    • Generałowie giną w czasie pokoju t. I-III, 2004-2006, Warszawa, Wyd. von Borowiecky, ISBN 83-87689-29-7 (o niewyjaśnionych tajemniczych morderstwach politycznych w III Rzeczypospolitej)

Miniatury:

  • Sądy i sondy, cz.1 - 1985; cz. 2 - 1991
  • Aforyzmy zebrane, Miniatura, Kraków 2004
  • wybrane artykuły
    • Wokół estetyki faktu w: Studia Estetyczne, t. II, 1965
    • Bez Quislingów, Petainów, ale z Jaruzelskim „Arka” 1992 nr 42, s. 134-149
    • Ciszej nad tą zbrodnią „Po prostu” 1990 8 10
    • Kontrolować wolna prasę? „Tygodnik Solidarność” 1994 nr 41, s. 9
    • [List do redakcji] „Po prostu” 1990 26 4
    • Nie-poznanie jako źródło zła „Ethos” 1992 nr 1, s. 35-48
    • Pierwsze samospalenie „Kwartalnik Filmowy” 1993 nr 1, s. 60-62
    • Postkomunizm – próba określenia „Arka” 1993 nr 46, s. 67-83
    • [Wypowiedź] „Przegląd Tygodniowy” 1992 nr 12, s. 9
    • [Wypowiedź] „Suplement” 1992 nr 17, s. 13
    • [Wypowiedź] „Fronda” 1994 nr 1, s. 70-71
    • [List do Redakcji], „Plus Minus” 1994 nr 6, s. 12
    • Chworościany wieś spokojna, „Sztandar Młodych”, 1955, nr 279.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Zmarł Krzysztof Kąkolewski - wybitny twórca polskiego reportażu, pisarz i dokumentalista. wPolityce.pl. [dostęp 2015-05-24].
  2. ↑ Wyszkukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Krzysztof Kąkolewski grób.JPG
Autor: Lukasz2, Licencja: CC0
Grób literata Krzysztofa Kąkolewskiego na Wojskowych Powązkach.