Krzysztof Kiersznowski

Krzysztof Kiersznowski
Ilustracja
Imię i nazwisko

Krzysztof Mieczysław Kiersznowski

Data i miejsce urodzenia

26 listopada 1950
Warszawa

Data i miejsce śmierci

24 października 2021
Komorów

Zawód

aktor

Lata aktywności

1976–2021

Krzysztof Mieczysław Kiersznowski (ur. 26 listopada 1950 w Warszawie, zm. 24 października 2021 w Komorowie) – polski aktor filmowy, telewizyjny, teatralny i głosowy.

Wystąpił w filmach takich jak Vabank (1981), Wakacje z Madonną (1983), Vabank II, czyli riposta (1984), Kiler (1997), Kiler-ów 2-óch (1999), Cześć Tereska (2001) i Statyści (2006), Sztos 2 (2011), a także w serialach: Samo życie, Twarzą w twarz, Barwy szczęścia i Blondynka.

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się i dorastał w Warszawie[1]. Aktorstwem zainteresowała go matka, Wanda (z domu Banaszewska; 1926–2009), która pracowała jako referentka w wydziale spraw lokalowych Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy i wydziale kultury Stołecznej Rady Narodowej[2], a w czasie II wojny światowej jako łączniczka nosiła meldunki do majora Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”[1]. Jego ojciec, Leopold Stanisław Kiersznowski (1920–1998)[3] był żołnierzem AK i jednym z bohaterów powstania warszawskiego, odznaczonym Orderem Virtuti Militari[4]. Jego dziadek ze strony matki, Napoleon Banaszewski[1] (1898–1978), przedwojenny oficer z Wilna, Sybirak, po wojnie znalazł pracę jako bileter w kinie „Świt”, dzięki czemu Kiersznowski chodził na wszystkie projekcje filmów, a potem także do Teatru Współczesnego[4]. Kiedy jego rodzice rozwiedli się, Kiersznowski został pod opieką matki, a ojca widywał sporadycznie[1]. Dopiero po latach, gdy sam założył rodzinę, naprawił relacje z ojcem[1]. W latach 1957–1964 uczęszczał do warszawskiej Szkoły Podstawowej nr 48 im. Adama Próchnika[5]. Do szesnastego roku życia bywał agresywny, dużo czasu spędzał na ulicy w środowisku, które nie stroniło od alkoholu, używek i nieodpowiedzialnych zabaw, powtarzał ostatnią klasę liceum[6]. Jego podejście do życia zmieniła ówczesna przyjaciółka[7]. W 1968, po maturze próbnej, zgłosił się do wojska[2], a po odbyciu służby zdał maturę. Jako nastolatek zmagał się z jąkaniem[6]. Chodził więc do logopedy, z tą dolegliwością pomógł mu też sąsiad, Andrzej Krasicki, ówczesny dyrektor Teatru Polskiego, który zlecił mu ćwiczenia[7]. Kiersznowski zdał za pierwszym razem na Wydział Aktorski PWSFTviT w Łodzi[7]. Ukończył studia w 1977, a rok później uzyskał dyplom[2].

Kariera

W wieku 26 lat trafił do filmu Andrzeja Wajdy Człowiek z marmuru (1976), gdzie jako towarzysz wręczał kwiaty i gratulował Birkutowi (Jerzy Radziwiłowicz) rekordu. W 1976 zadebiutował na scenie Ośrodka Kultury Teatralnej Teatru Ochoty w roli naczelnika w przedstawieniu Jana Pawła Gawlika Egzamin. W 1978 został dostrzeżony na XIX Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu i otrzymał wyróżnienie za rolę prokuratora w sztuce Krzywa płaska[2] Jana Szymańskiego w reżyserii Jana Machulskiego w warszawskim Teatrze Ochoty, z którym był związany w latach 1977–1980 i 1989–1990. Występował także w teatrach warszawskich: Studio (1979–1987), Sceny Prezentacje (1980–1981), Komedia (1999, 2011), Rampa (2003), Rozmaitości (2006), Poloni (2008, 2016), Capitol (2014), tm (2016), IMKA i Kamienica (2020)[8] oraz Teatrze Polskim w Bydgoszczy (1988–1989), Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze (2006), Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie (2007) i Teatrze Nowym w Łodzi (2010).

Stał się rozpoznawalny dzięki drugoplanowym rolom filmowym w produkcjach Juliusza Machulskiego: jako gangster nieudacznik „Nuta”, brat „Moksa” (Jacek Chmielnik) w Vabanku (1981) i Vabanku II (1984), gangster „Wąski” w Kilerze (1997) i Kiler-ach 2-óch (1999), porucznik Tarkowski, oficer Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Superprodukcji (2002) oraz ślusarz w Ile waży koń trojański? (2008). Kreacja ojca Tereski w dramacie psychologicznym Roberta Glińskiego Cześć Tereska (2001) przyniosła mu Polską Nagrodę Filmową Orła 2002. Wystąpił też w dramacie historycznym Volkera Schlöndorffa Strajk (2006) i Ballada o Piotrowskim (2007) w roli tytułowej życiowego nieudacznika. Za drugoplanową rolę Edwarda Gralewskiego w komedii Michała Kwiecińskiego Statyści (2006) zdobył nagrodę na 31. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni i Orła 2007.

W 2007 przyjął rolę Stefana Górki, ojca Kasi (Katarzyna Glinka) w serialu TVP2 Barwy szczęścia. W serialu TVN Twarzą w twarz (2007) zagrał podinspektora Janusza Wnuka, który prowadzi śledztwo w sprawie śmierci policjanta[9].

Życie prywatne

Był żonaty z Francuzką Martin, która pracowała w dyplomacji. Mieli dwoje dzieci – syna Maximiliena (ur. 1978), asystenta na wydziale prawa, i córkę Catherine (ur. 1984), która ukończyła architekturę wnętrz.

25 lipca 2018 na rondzie w centrum Warszawy przeżył wypadek drogowy. Jego samochód, po uderzeniu przez inny pojazd, został doszczętnie zniszczony[7].

Zmarł 24 października 2021 w Komorowie k. Pruszkowa w wieku 70 lat. Powodem śmierci był nowotwór, z którym zmagał się od wielu lat[10]. 4 listopada 2021 po mszy pogrzebowej w kościele pw. św. Aleksandra w Warszawie, został pochowany na cmentarzu w Komorowie[11].

Filmografia

Teledyski

RokTytułWykonawcaRola
1985„Nasze randez-vous”Kombistrażak
2012„1000 metrów nad ziemią”Mrozugość na imprezie
2013„To nie przyjaźń tylko miłość”Classicochroniarz[14]
2015„Miłego dnia”ksiądz
„Megiera”Sławomiruciśniony przez Megierę[15]

Nagrody

RokNagrodaKategoriaTytuł
1978XIX Festiwal Polskich Sztuk Współczesnych we WrocławiuZa rolę prokuratoraKrzywa płaska
2002Orzeł (Polskie Nagrody Filmowe)Najlepsza drugoplanowa rola męska za rok 2001Cześć Tereska (2001)
200631. Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w GdyniNajlepsza drugoplanowa rola męskaStatyści (2006)
2007Orzeł (Polskie Nagrody Filmowe)Najlepsza drugoplanowa rola męska za rok 2006

Przypisy

  1. a b c d e Moi rodzice nie umieli być razem. Interia.pl. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-13)]. (pol.).
  2. a b c d erbe (2013-12-28): Moja twarz faktycznie jest jakaś bandycka. „Gazeta Olsztyńska”. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-13)]. (pol.).
  3. Dobry Tydzień”, Godność do końca, Nr 44/2 listopada 2021 str. 7
  4. a b Krzysztof Kiersznowski: Spełnił marzenie mamy. „Styl”. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-13)]. (pol.).
  5. Szkoła Podstawowa nr 48 (Klasa A 1957–1964), nk.pl [dostęp 2020-04-13] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-13] (pol.).
  6. a b Gwiazdor „Barw szczęścia” jąkał się i powtarzał klasę. „Super Express”. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-13)]. (pol.).
  7. a b c d Gabriela Czernecka (2019-01-05): Mocne wyznanie Krzysztofa Kiersznowskiego: „Mogłem skończyć w więzieniu”. „Viva!”. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-13)]. (pol.).
  8. Krzysztof Kiersznowski. Teatr Kamienica. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-13)]. (pol.).
  9. Policja rodzi się na naszych oczach. policja.pl. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-13)]. (pol.).
  10. Krzysztof Kiersznowski miał świadomość, że umiera. Słowa jego przyjaciela chwytają za serce. „Super Express”, 2021-10-25. [dostęp 2021-11-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-11-02)]. (pol.).
  11. Pogrzeb Krzysztofa Kiersznowskiego. Bliscy pożegnali aktora. Onet.pl. [dostęp 2021-11-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-11-05)]. (pol.).
  12. Merida waleczna | dubbing.pl [dostęp 2022-09-07] (pol.).
  13. „Koniec świata, czyli Kogel Mogel 4”. Ostatni film z Krzysztofem Kiersznowskim, Wprost, 28 października 2021 [dostęp 2021-10-28] (pol.).
  14. Monika Ordowska w ramionach Krzysztofa Kiersznowskiego. Wirtualna Polska. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-19)]. (pol.).
  15. Sławomir – „Megiera”. Onet.pl. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-22)]. (pol.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Krzysztof Kiersznowski (cropped).jpg
Autor: Aruna666 from pl.wikipedia, Licencja: CC BY-SA 4.0
Krzysztof Kiersznowski