Krzysztof Maurin

Krzysztof Maurin
Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1923
Kalisz albo Warszawa

Data i miejsce śmierci

14 stycznia 2017
Warszawa

Miejsce spoczynku

Sobienie-Jeziory

Zawód, zajęcie

matematyk, fizyk matematyczny

Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Krzysztof Maurin (ur. 14 lipca[1] 1923 w Kaliszu[2] albo Warszawie[1][3], zm. 14 stycznia 2017 w Warszawie[4]) – polski naukowiec: matematyk, fizyk matematyczny i filozof[5], od 1966 r. profesor zwyczajny matematyki na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego.

Działalność naukowa

Stworzył Katedrę Metod Matematycznych Fizyki na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego i był po wojnie kontynuatorem warszawskiej szkoły matematycznej. Specjalista w zakresie teorii reprezentacji grup i przestrzeni Hilberta; autor szeroko znanych, pionierskich w obszarze polskojęzycznym monografii. Od początku lat 70. prowadził na UW seminarium „Systemy otwarte”, na którym gościło wielu wybitnych uczonych i myślicieli z Polski i zagranicy (wśród nich niemiecki fizyk Carl Friedrich von Weizsäcker, którego prace prof. Maurin tłumaczył na język polski). Profesury gościnne na wielu uniwersytetach europejskich, m.in. w Niemczech, Francji, Włoszech, Szwecji i Szwajcarii. W latach 80. był też zapraszany z wykładami na papieskie seminaria w Castel Gandolfo.

Autor popularnego trzytomowego podręcznika akademickiego Analiza, wydawanego nakładem wydawnictwa PWN[6]. Członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Opublikował ponad sto artykułów naukowych. Oprócz matematyki i fizyki Maurin zajmował się także filozofią i teologią. W swoich pracach przedstawiał własne idee na temat głębokich związków między matematyką, filozofią i teologią. W latach 60. i 70. publikował w miesięczniku Znak pod pseudonimem Michał Mazur. W latach 90. zasiadał w radach naukowych pism Gnosis oraz Albo albo. Związany był z kręgiem skupionym w Komorowie wokół Roberta Waltera. Wysoko cenił twórczość Martina Bubera, Viktora Frankla, Rudolfa Bultmanna, Karla Jaspersa, Gershoma Scholema, Raimona Panikkara, Jana Pawła II, Karla Löwitha, Rudolfa Otto, Waltera F. Otto, Carla Gustava Junga, Paula Tillicha, Henry’ego Corbina, Friedricha Weinreba, Rudolfa Steinera, Jerzego Prokopiuka, Jeana Gebsera oraz Leopolda Zieglera.

Wyróżnienia

W 1960 otrzymał Nagrodę im. Stefana Banacha. Pośmiertnie, w styczniu 2017 prezydent RP odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[7].

Publikacje

  • Analysis. Parts I-III, D. Reidel – PWN, Dordrecht – Warszawa 1980
  • Analiza. Cz. I. – Elementy (Biblioteka Matematyczna, t. 69), PWN, Warszawa 1991 (wyd. 5 zm., adaptował i fragmenty z wyd. ang. przeł.: T. Szapiro)
  • Analiza. Cz. II. – Ogólne struktury, funkcje algebraiczne, całkowanie, analiza tensorowa (Biblioteka Matematyczna, t. 70), PWN, Warszawa 1991 (wyd. 2 zm.)
  • Analiza. Cz. III. – Analiza zespolona, dystrybucje, analiza harmoniczna (Biblioteka Matematyczna, t. 71), PWN, Warszawa 1991 (z wyd. ang. przeł. T. Szapiro)
  • General Eigenfunction Expansions and Unitary Representations of Topological Groups (Monografie Matematyczne, t. 48), PWN, Warszawa 1968
  • Metody przestrzeni Hilberta, PWN, Warszawa 1959 (1 wyd.)
  • Methods of Hilbert Spaces (Monografie Matematyczne, t. 45), PWN, Warszawa 1972 (2nd rev. ed., transl. from Polish by A. Alexiewicz & W. Zawadowski)
  • The Riemann Legacy: Riemannian Ideas in Mathematics and Physics, Kluwer Academic, Boston 1997, ISBN 0-7923-4636-X
  • Słowo wstępne, [w:] Carl F. von Weizsäcker, Jedność przyrody, wybór i tłum.: K. Maurin, PIW, Warszawa 1978 (ss. 5-28)
  • Narodziny integralnej świadomości. Refleksja nad dziełem Jeana Gebsera, „Literatura na Świecie”, 1982, nr 3-4 (128/129), ss. 74-93
  • Matematyka jako język i sztuka, [w:] S. Nowak (red.), Wizje człowieka i społeczeństwa w teoriach i badaniach naukowych, PWN, Warszawa 1984 (ss. 253-278), ISBN 83-01-05077-2
  • Logos (Język) i jego rola kosmotwórcza, [w:] J. A. Janik, P. Lenartowicz SJ (red.), Nauka – Religia – Dzieje. VI Seminarium interdyscyplinarne w Castel Gandolfo, 6-8 sierpnia 1986, Wydział Filozoficzny Towarzystwa Jezusowego, Kraków 1988 (ss. 120-182); dyskusja do wykładu: ss. 242-247
  • Matematyka a fizyka, Warszawa 2010, PWN, ISBN 978-83-01-16256-6

Przypisy

  1. ↑ a b Wykaz profesorów i docentów Uniwersytetu Warszawskiego, "Roczniki Uniwersytetu Warszawskiego", tom 10 (redaktor Ludwik Bazylow), 1971, s. 75
  2. ↑ Krzysztof Maurin – biogram. [dostęp 2017-01-15].
  3. ↑ REJESTR SPADKOWY PL: wynik wyszukiwania, rejestry-notarialne.pl [dostęp 2022-02-27].
  4. ↑ 14 stycznia 2017 roku zmarł Profesor Krzysztof Maurin. [dostęp 2017-01-15].
  5. ↑ Maurin Krzysztof, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-09-17].
  6. ↑ Analiza Część 1 Elementy. [dostęp 2017-01-15].
  7. ↑ Prezydent odznaczył pośmiertnie prof. Krzysztofa Maurina. prezydent.pl, 31 stycznia 2017. [dostęp 2017-02-06].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Laureaci Nagrody Głównej PTM im. Stefana Banacha
XX wiek
XXI wiek