Krzysztof Pytel

Krzysztof Pytel

Państwo	Polska  Francja (od 1989)
Data i miejsce urodzenia	15 maja 1945 Chełm
Data śmierci	30 czerwca 2019
Tytuł szachowy	mistrz międzynarodowy (1975)
Strona internetowa

Krzysztof Pytel (ur. 15 maja 1945 w Chełmie, zm. 30 czerwca 2019^[1]) – polski szachista, trener i dziennikarz szachowy, reprezentant Francji od 1989, mistrz międzynarodowy od 1975 roku.

Kariera szachowa

Szachy poznał w wieku dziesięciu lat. W 1964 (w Ełku) i 1965 r. (w Goleszowie) dwukrotnie zdobył tytuły wicemistrza Polski juniorów do 20 lat, natomiast w kolejnych latach osiągał sukcesy w grze korespondencyjnej, w 1966 r. zdobywając złoty, a w 1968 – srebrny medal indywidualnych mistrzostw Polski^[2].

W 1968 r. zadebiutował na arenie międzynarodowej i po raz pierwszy zakwalifikował się do finału indywidualnych mistrzostw Polski. Do 1985 r. trzynastokrotnie uczestniczył w finałach, dwukrotnie (Wrocław 1972 i Gdynia 1973) zdobywając tytuły mistrza Polski. Trzeci medal – srebrny – zdobył w Tarnowie w 1979 r. Czterokrotnie (1972, 1974, 1978, 1984) reprezentował kraj na olimpiadach szachowych, zdobywając 21½ pkt w 45 partiach^[3], był również reprezentantem Polski w drużynowych mistrzostwach Europy w 1973 r. w Bath, gdzie polscy szachiści zajęli IV miejsce^[4]. W latach 1966–1982 zdobył dziesięć medali drużynowych mistrzostw Polski, w tym dwa złote (1966, 1982). W 1972 r. zakwalifikował się do turnieju strefowego (eliminacji mistrzostw świata) we Vrnjackiej Banji, jednakże jego wyjazd na ten turniej został wstrzymany z powodu trwającej wówczas w Jugosławii epidemii ospy.

Wielokrotnie startował w turniejach międzynarodowych, znaczące wyniki osiągając w latach:

• 1972 – Wrocław (dz. I m.),
• 1973 – Albena (dz. III m.),
• 1975 – Istres (dz. III m.), Guernsey (dz. II m.),
• 1976 – Dortmund (turniej B, I m.), Istres (III m.), Kikinda (dz. II m.),
• 1977 – Bagneux (dz. I m.), Val Thorens (II m.),
• 1978 – Montpellier (dz. III m.), Fredrikstad (I m.), Gausdal (II m.), Val Thorens (dz. III m.),
• 1979 – Metz (dz. II m.), Graz (dz. II m.),
• 1982 – Polanica-Zdrój (memoriał Akiby Rubinsteina, dz. III m.),
• 1990 – Orange (dz. II m.),
• 1994 – Maromme (dz. I m.),
• 2001 – Le Mans (I m.),
• 2004 – Fouesnant (I m.),
• 2005 – Skanderborg (turniej B, dz. III m.),
• 2006 – Rochefort (dz. III m.),
• 2007 – La Fere (dz. I m.),
• 2008 – Rochefort (dz. II m.).

Spośród tych rezultatów na uwagę zasługuje wynik w Kikindze (1976), gdzie do normy arcymistrzowskiej zabrakło mu zaledwie 0,5 pkt.

Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 lipca 1994 r., z wynikiem 2500 punktów zajmował wówczas 6. miejsce wśród francuskich szachistów^[5].

Krzysztof Pytel był trenerem i dziennikarzem szachowym, a także autorem wielu książek o tematyce szachowej, wśród których jedną z najbardziej znanych jest traktująca o grze końcowej Akiba Rubinstein, czyli o sztuce rozgrywania końcówek.

Życie prywatne

Żoną Krzysztofa Pytla była Bożena Pytel, mistrzyni Polski z 1970 roku.

Wybrane publikacje

• Akiba Rubinstein, czyli o sztuce rozgrywania końcówek (1987)
• Aleksander Alechin (ISBN 83-900485-6-6))
• Karpow - Kasparow o koronę szachową: Moskwa-Londyn-Leningrad (1986, ISBN 83-202-0507-7)
• Jak wygrać miniaturkę? (2002, ISBN 83-86407-41-7)

Przypisy

Bibliografia

• Władysław Litmanowicz, "Polscy szachiści", Warszawa 1982, str. 141-149
• ChessBase Megabase 2008
• Progressez aux Echecs avec Krzysztof Pytel (fr.)

Linki zewnętrzne

• Krzysztof Pytel – wybrane partie szachowe (ang.)
• Krzysztof Pytel – profil na stronie FIDE (ang.)