Krzysztof Szumski
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Ambasador RP w Filipinach | |
| Okres | od 1991 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador RP w Tajlandii | |
| Okres | od 1993 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador RP w Indonezji | |
| Okres | od 2000 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador RP w ChRL | |
| Okres | od 2005 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 _ribbon.svg){kind=small} | |
Krzysztof Tadeusz Szumski (ur. 11 maja 1944 w Pilźnie) – polski dyplomata specjalizujący się w stosunkach z państwami azjatyckimi; ambasador Rzeczypospolitej w Filipinach (1991–1993), Tajlandii (1993–1997), Indonezji (2000–2005), Chinach (2005–2009).
Życiorys
Absolwent wydziału handlu zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki. Po ukończeniu studiów pracował na tym samym wydziale[1]. Członek ZMS od 1960 i ZSP w latach 1962–1968. W PZPR od 1965. Od 1970 tajny współpracownik wywiadu PRL ps. „Tadeusz”. Od 1972 etatowy funkcjonariusz Departamentu I MSW. W latach 1973–1974 członek egzekutywy, a następnie I sekretarz Oddziałowej Organizacji Partyjnej PZPR słuchaczy Ośrodka Kształcenia Kadr Wywiadowczych w Starych Kiejkutach[2]. W 2012 sąd apelacyjny w Warszawie prawomocnie uznał Szumskiego za kłamcę lustracyjnego[3].
W 1971 rozpoczął pracę Ministerstwie Spraw Zagranicznych, przechodząc kolejne szczeble kariery dyplomatycznej. W latach 80. pracował w ambasadzie PRL w Paryżu[2]. Pełnił wiele funkcji kierowniczych, m.in. jako dyrektor departamentu konsularnego (1988–1991) odpowiadał za wprowadzenie instytucji konsulów honorowych[1][4]. W lutym 1989 wszedł w skład działającej przy Radzie Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa Komisji do spraw Upamiętnienia Ofiar Represji Okresu Stalinowskiego[5].
W 1991 został ambasadorem w Filipinach, funkcję pełnił do zamknięcia placówki w Manili. Następnie kierował placówką w Bangkoku (1993–1997)[6], później zaś był ambasadorem w Indonezji (2000–2005) i w ChRL (2005–2009)[1].
Odznaczenia
- Królewski tajski Order Słonia Białego I klasy[7]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2010)[8]
Przypisy
- ↑ a b c Protokół posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 265/, orka.sejm.gov.pl, 27 lipca 2005 [dostęp 2019-05-21].
- ↑ a b Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej, katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2018-06-08] (ang.).
- ↑ Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej, katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2018-06-08] (ang.).
- ↑ Protokół posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 79/, orka.sejm.gov.pl, 24 listopada 1999 [dostęp 2019-05-21].
- ↑ Rzeczpospolita, 1989, nr 37 (2171), str. 1-2
- ↑ Tadeusz Deptuła, Tajlandia kupuje polską żywność, „pb.pl”, 20 maja 1999 [dostęp 2019-05-21] (pol.).
- ↑ Polityka - nr 13 (2238) z dnia 2000-03-25; s. 108
- ↑ Postanowienie Prezydenta RP o nadaniu orderów, isap.sejm.gov.pl, 10 listopada 2010 [dostęp 2019-05-21] (pol.).
Media użyte na tej stronie
Autor: Sodacan, Licencja: CC BY-SA 4.0
Order of the White Elephant - 1st Class (Thailand) ribbon