Ksawery Floryanowicz
 | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 stycznia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 12 października 1984 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca dywizji kawalerii |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
| Późniejsza praca | zastępca dyrektora Państwowych Torów Wyścigów Konnych |
| Odznaczenia | |
     _BAR.svg){kind=small}       | |
Ksawery Franciszek Floryanowicz (ur. 14 stycznia 1898 w Nicei we Francji, zm. 12 października 1984 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
W drużynach Sokoła przeszedł szkolenie i w 1914 jako ochotnik zgłosił się do pułku dragonów rosyjskich[1]. Podchorąży w rosyjskiej Oficerskiej Szkole Artylerii w 1917 i w tym samym roku wstąpił do Korpusu Dowbora Muśnickiego, początkowo w 3 pułku ułanów, a następnie w 2 baterii 1 dywizjonu artylerii konnej[1]. Walczył w obronie Lwowa i na Froncie Południowym jako dowódca zwiadu i adiutant 1 dak. Ukończył w latach 1921–1922 kurs dowódców szwadronów w Toruniu i w Rembertowie kurs dowódców baterii[1]. Otrzymał dowództwo baterii w 1922, a w 1926 po skończeniu kursu kwatermistrzowskiego został w 2 Dywizji Kawalerii oficerem sztabu.
Z dniem 5 stycznia 1931 został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu normalnego. Z dniem 1 listopada 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do dowództwa 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach na stanowisko pierwszego oficera sztabu[2]. W 1934 został przydzielony do składu osobowego inspektora armii generała dywizji Mieczysława Norwid-Neugebauera z siedzibą w Toruniu[3]. W 1938 został skierowany na praktykę liniową na stanowisku dowódcy I dywizjonu w 26 pułku artylerii lekkiej w Skierniewicach[1][4]. Po zakończeniu praktyki ponownie w Inspektoracie Armii w Toruniu.
W czasie kampanii wrześniowej dowodził Legią Oficerską i Podoficerską w oblężonej Warszawie. Dostał się do niewoli niemieckiej (Oflag II C Woldenberg), w której przebywał do 1945[1]. Po wojnie zgłosił się do ludowego Wojska Polskiego, gdzie został szefem Wydziału Organizacyjnego, później szefem sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego Nr II[1]. Od września 1946 do maja 1947 dowódca 1 Warszawskiej Dywizji Kawalerii. W 1947 zastępca szefa Departamentu Piechoty i Kawalerii MON[1]. Komendant Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie od października 1947 do lipca 1948, a do października 1950 szef sztabu Dowództwa Okręgu Pomorze. Będąc w dyspozycji MON został aresztowany, a następnie w 1956 roku zwolniony i przeniesiony w stan spoczynku[1]. W tym samym roku został mianowany zastępcą dyrektora Państwowych Torów Wyścigów Konnych.
Na emeryturę przeszedł w 1968, a od 1981 był przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego Budowy Pomnika Jazdy Polskiej. Zmarł 12 października 1984 w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B4-7-3)[5].
Awanse
- podporucznik – 1919
- kapitan – 3 maja 1926 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 124. lokatą w korpusie oficerów artylerii
- major – 27 czerwca 1935 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 33. lokatą w korpusie oficerów artylerii[6][7]
- pułkownik – luty 1945
- generał brygady – 1947
Życie prywatne
Mieszkał w Warszawie. Był żonaty z Jadwigą Stefanią z Kiełkiewiczów 1 v. Herse 2 v. Floryanowicz (1896–1958)[8][9].
Ordery i odznaczenia
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1945)
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3096 (1921)[10]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1975)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1959)
- Krzyż Walecznych (1921)
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 11 listopada 1937[11], 10 listopada 1938[12])
- Medal Niepodległości (13 września 1933)[13]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal za Warszawę 1939–1945
- Odznaka za Rany i Kontuzje
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[14]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Leżeński i Kukawski 1991 ↓, s. 125.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 191, 800.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 263.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 743.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [dostęp 2019-11-14] (pol.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 71.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 163.
- ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A-H, Toruń 2010, s. 397
- ↑ Jadwiga Stefania Herse, geni_family_tree [dostęp 2022-09-20] (pol.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 2 z 18 lutego 1922 r., s. 105.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 595 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 212, poz. 238 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240 - jako Ksawery Florjanowicz.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2017-02-22].
- Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2017-02-22].
- Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2017-02-22].
- Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2017-02-22].
- Cezary Leżeński, Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 125. ISBN 83-04-03364-X.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Krzyża Grunwaldu III klasy
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Baretka: Medal za Warszawę 1939-1945
Autor: Sloggi, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Ksawerego Floryanowicza na Cm. Wojskowym na Powązkach
gen. bryg. Ksawery Floryanowicz (1898-1984)
Odznaka za rany i kontuzje - 1 gwiazdka