Księga Barucha

Księga Barucha – w kanonie Biblii Kościoła katolickiego oraz prawosławnego, deuterokanoniczna księga Starego Testamentu. Przez wyznawców judaizmu i Kościoły protestanckie zaliczana do ksiąg apokryficznych. Znajdowała się w części kodeksów Septuaginty oraz w Wulgacie. Nie należała do Biblii hebrajskiej. Uczeni umiejscawiają czas jej spisania najczęściej wkrótce po lub w trakcie okresu Machabeuszy. Księga Barucha jest księgą prorocką, podobnie jak Księga Izajasza, Jeremiasza, Lamentacji, Ezechiela, Daniela oraz księgi dwunastu proroków mniejszych.

Kompozycja i treść

W Księdze Barucha, zgodnie z tradycją łacińską (Wulgata), wyróżnia się cztery części[1]:

  1. Bar 1,1-14 - wstęp historyczny
  2. Bar 1,15 – 3,8 - modlitwa wygnańców
  3. Bar 3,9 – 5,9 - mowa proroka
  4. Bar 6 - List Jeremiasza

Przypisy

  1. o. dr Michał Baranowski: Echa Księgi Barucha. Verba Sacra. [dostęp 2019-06-26].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Köln-Tora-und-Innenansicht-Synagoge-Glockengasse-040.JPG
Autor: HOWI - Horsch, Willy , Licencja: CC BY-SA 4.0
Museum exhibits representing a Torah at the former Glockengasse Synagogue, which was in Cologne but was completely destroyed. These are at the Kölnisches Stadtmuseum.