Księga dróg i królestw

Księga dróg i królestw (arab. كتاب المسالك والممالك, Kitāb al-Masālik wa'l-Mamālik) – pochodząca z XI wieku kronika geograficzna spisana przez arabskiego historyka, geografa i kronikarza Abu Abdullaha al-Bakriego[1][2]. Została napisana około 1068 w Kordobie, w obecnej Hiszpanii. W roku 2015 została wpisana na listę UNESCO Pamięć Świata[3].

Tematyka i zawartość dzieła

Księga stanowiła rodzaj geograficznego przewodnika po świecie znanym ówczesnym arabskim kupcom[4]. Autor w swoim dziele zawarł opisy terenów w Afryce od Oceanu Atlantyckiego przez Saharę, do Afryki Środkowej. W kronice znajduje się wiele istotnych informacji o ludach europejskich wczesnego średniowiecza w tym m.in. o Słowianach, głównie zachodnich[5], do których należy m.in. relacja Ibrahima ibn Jakuba o państwie Mieszka I. Al-Bakri oprócz opisów geograficznych starał się również opisać ludność, kulturę oraz sytuację polityczną poszczególnych regionów.

Historia

Dzieło stało się znane w Europie dopiero w połowie XIX wieku dzięki tłumaczeniom literatury arabskiej dokonanych przez orientalistę Williama McGuckina de Slane'a. Jeden z tomów Translation of anonymous's El Bekri, 1065 zawierał tłumaczenia Księgi dróg i królestw.

Przypisy

  1. ↑ T. Lewicki, Źródła arabskie do dziejów słowiańszczyzny, Wrocław 1969
  2. ↑ Zdzisław Pentek, Arabskie piśmiennictwo podróżnicze doby klasycznej. Krótki przegląd
  3. ↑ New inscriptions on the International Memory of the World Register (2014-2015) (ang.). unesco.org. [dostęp 2015-10-11].
  4. ↑ Urszula Lewicka-Rajewska, Arabskie opisanie Słowian, Wrocław: PTL, 2004, ISBN 83-87266-11-6, OCLC 830565633.
  5. ↑ Księga dróg i królestw Al-Bakriego, Pomniki dziejowe Polski, seria 2, t. 1 1946

Bibliografia