Księgi proroków

Ikona Chrystusa Króla

Giotto, Mojżesz

Budda

Księgi proroków – poemat metafizyczno-egzystencjalny Antoniego Langego z 1895.

Utwór składa się z sześciu kolejnych pieśni:

• Jedność, czyli Księga Mojżesza,
• Wielość, czyli Księga Brahmy,
• Walka, czyli Księga Zaratustry,
• Miłość, czyli Księga Jezusa,
• Konieczność, czyli Księga Mahometa,
• Wyzwolenie, czyli Księga Buddy.

Treść

Poemat podejmuje próbę odpowiedzi na główne problemy i sens ludzkiej egzystencji w odniesieniu do religii takich jak: judaizm, zaratustranizm, braminizm, buddyzm, islam czy chrześcijaństwo. Odznacza się przy tym erudycją, bogactwem języka (terminologia rodem z pism sanskrytu, egzotyczne sformułowania) i sprawnym warsztatem autora; Lange w każdym poemacie adekwatnie do treści zmienia styl oraz sposób obrazowania.

Forma

Utwory są napisane w formie sestyny lirycznej^[1], układu stroficznego znanego w Polsce od XVII wieku^[2]. Wersy są jedenastozgłoskowe^[3]. Każdy z utworów składa się z siedmiu strof, sześciu sześciowersowych i jednej trójwersowej. We wszystkich zwrotkach sześciowersowych tych samych sześć słów powtarza się na końcu wersów, a w strofie trójwersowej występują one w średniówce i klauzuli.

Sestyna liryczna wywodzi się z literatury prowansalskiej^[4]. Za jej twórcę uchodzi trubadur Arnaut Daniel^[5][6]. Sestyny pisali między innymi Francesco Petrarca, Jaroslav Vrchlický^[4] i Algernon Charles Swinburne. Użycie przez Langego sestyny jest wyrazem jego parnasistowskich dążeń^[7]. Poeta ten wykorzystywał wiele tradycyjnych form stroficznych, między innymi sonet, rondo i balladę francuską.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Księgi proroków są częścią Poezye. Cz. 1 Antoniego Lange, dostępnej w serwisie Polona