Księstwo bełskie
1170–1462 | |||
| |||
Język urzędowy | |||
---|---|---|---|
Stolica | |||
Głowa państwa | książę Władysław II (ostatni) | ||
Status terytorium | |||
Zależne od | księstwa włodzimierskiego (1170–1234), | ||
Rozpad Rusi Kijowskiej | 1170 | ||
Inkorporacja terytorium | do Królestwa Polskiego | ||
Religia dominująca | prawosławie, katolicyzm (drugorzędna) |
Księstwo bełskie (ukr. Белзьке князівство) – staroruskie udzielne księstwo ze stolicą w Bełzie powstałe w 1170 roku wskutek feudalnego rozdrobnienia Rusi; lenno Królestwa Polskiego od roku 1366.
Położenie geograficzne
Księstwo położone było w górnym dorzeczu rzeki Bug, który już przy grodzie Wołyń umożliwiał żeglugę[1].
Terytorium sąsiadowało:
- na zachodzie z księstwem chełmskim i ziemią przemyską,
- na wschodzie z ziemią krzemieniecką,
- na północy z księstwem włodzimierskim,
- na południu z ziemią lwowską.
Historia
Teren w przewadze znajdował się na obszarze tzw. Grodów Czerwieńskich. Obszar peryferyjny względem stołecznego dla Rurykowiczów Kijowa i podbity przez nich dopiero u schyłku X wieku, czyli późno w chronologii ich podbojów; z tego powodu teren ten nieustannie był areną styku i mieszania się kultur łacińskiej i greckiej.
Początkowo istniało w wasalnej zależności od księstwa włodzimierskiego. Po klęsce Aleksandra Wsiewołodowicza i zdobyciu księstwa w 1234 przez Daniela Halickiego, w latach 1234–1340 księstwo było zależne od księstwa halicko-wołyńskiego. W 1240 roku zostało zniszczone przez Tatarów. Po śmierci Bolesława Trojdenowicza (w 1340) w latach 1340–1377 przeszło pod Jerzego Narymuntowicza i do zależności od Wielkiego Księstwa Litewskiego. W 1378 podporządkowane Węgrom, przekazane w r. 1387 księciu halickiemu Ściborowi ze Ściborzyc[2], zdobyte przez Jadwigę, ale w 1388 przekazane księstwu mazowieckiemu (Siemowitowi IV przez Jagiełłę). Po śmierci Władysława II płockiego włączone do Polski w 1462 jako województwo bełskie.
Przypisy
- ↑ Jerzy Tadeusz Stecki. Wołyń pod względem statystycznym, historycznym i archeologicznym, Tom 2, s. 16. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1864.
- ↑ Dvořáková, Daniela. Rytier a jeho kráľ. Stibor zo Stiboríc a Žigmund Lucemburský. Budmerice, Vydavatel’stvo Rak 2003, ISBN 978-80-85501-25-4.
Media użyte na tej stronie
Autor: Halibutt, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Commonwealth of Both Nations at the peak of its strength. The areas marked with light pink were lost to:
- Brandenburg in the treaties of Welawa and Bydgoszcz in 1657
- Sweden and Brandenburg in the treaty of Oliwa in 1660
- Muscovy in the Treaty of Andruszów in 1667
- Muscovy in the Grzymułtowski's Peace Treaty of 1686
Coat of arms of the Belz principality