Kultura grawecka

Wenus z Lespugue – tego typu figurki kobiece są typowe dla kultury graweckiej

Kultura grawecka, grawetien – górnopaleolityczna kultura archeologiczna obejmująca swoim zasięgiem rozległe obszary europejskie. Występowała od 32 do 20 tysięcy lat p.n.e. Nazwa tej kultury pochodzi od znalezisk w La Gravette w departamencie Dordogne w południowo-zachodniej Francji.

Charakterystyczne dla kultury graweckiej są wyroby z tylcem prostym (ostrza graweckie), a także figurki kobiet, tzw. Wenus paleolitycznych (np. odkryta w Austrii Wenus z Willendorfu), wywodzących się prawdopodobnie z terenów Europy Centralnej. Najważniejszym w Polsce stanowiskiem kultury graweckiej jest ulica Hofmana (dawniej Spadzista) w Krakowie, na którym odkryto bardzo liczne narzędzia krzemienne, w tym przewodnie zabytki tej kultury takie, jak jednozadziorce oraz noże typu Kostienki. Na stanowisku tym odkryto również największe w Polsce nagromadzenie kości mamucich, w obrębie którego występują szczątki należące do minimum 90 osobników^[1]. Przedmioty powstałe w okresie kultury graweckiej odnaleziono również podczas wykopalisk prowadzonych w Jaskini Obłazowej niedaleko Nowego Targu. Znaleziono tam między innymi kościany bumerang. W jaskini Čertova pec w zachodniej Słowacji odkryto zaliczane do tej kultury użytkowo obrobione muszle mięczaków sprzed 30-24 tys. lat^[2]. Na Morawach i Ukrainie odkryto figurki przedstawiające ówczesną faunę tych terenów, np. mamuty, nosorożce włochate, lwy jaskiniowe oraz niedźwiedzie jaskiniowe.

Przypisy

Bibliografia

• Grawecka kultura. WIEM. [dostęp 2009-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 lipca 2010)].