Kultura starczewska

Neolityzacja Europy (na żółto okres 8000-6400 p.n.e.)

Kultura starczewskakultura archeologiczna nazwana od stanowiska Starčevo pod Belgradem. Jako szersza jednostka kulturowy znana jako Starčevo-Körös-Criş. Ponad kulturą starczewską rozwija się kultura Vinča.

Chronologia: od połowy VI tys. p.n.e. Nawiązania do Grecji

Ceramika: Malowana (motywy geometryczne), w formach kontynuacja tradycji, naczynia owalne. Kuliste na niskich nóżkach.

Osady: W dolinach rzek, wykorzystywanie drewna w konstrukcji domów. Domy często na kamiennych fundamentach (9 × 7 m), jednoizbowe, dwuizbowe. Hodowla bazująca na owcy i kozie, zwiększenie się roli bydła (im dalej na północ, tym większe). Pojawienie się żyta, odmiany pszenicy i jęczmienia nadającej się do uprawy w warunkach europejskich.

Broń: Uzbrojenie jest reprezentowane przede wszystkim przez kule do procy[1].

Słabo rozpoznane krzemieniarstwo (trójkąty równoramienne dość dużych rozmiarów). Z kulturą starczewskiej wiąże się kultura kriszańska (Körös) znad rzeki Keresz[2], Marica z Bułgarii, Criş z Rumunii oraz pre-Sesklo z terytorium Grecji oraz Ždralovi z Chorwacji.

Na Bałkanach powiązania tradycji z Grecji i Anatolii. Dwie strefy:

Zobacz też

Przypisy

  1. Michel Brézillon, Encyklopedia kultur pradziejowych, WAiF, Warszawa, 1981, ​ISBN 83-221-0143-0​.
  2. WebPAC: Lista szczegółowa – Nr kontrolny = kb2008000880.

Media użyte na tej stronie

Verspreiding Neolithicum naar Europa.jpg
Autor: Jussen, Licencja: CC BY-SA 3.0
de verspreiding van (archeologische vondsten van) neolithische nederzettingen door de tijd