Kultury ceramiki dołkowo-grzebykowej
Kultury ceramiki dołkowo-grzebykowej (lub grzebykowo-dołkowej) – zespół neolitycznych kultur wywodzący się ze stref lesistych Europy Północno-wschodniej, w Polsce trwała między ok. 3100 p.n.e. a 1600 p.n.e.
Nazwa pochodzi od charakterystycznych zdobień na naczyniach o ostro zakończonych dnach. Były to rzędy poziomych dołków, wykonywane wielozębnym, grzebieniastym narzędziem. Przedstawiciele tej kultury wykorzystywali prymitywną technologię do wykonywania ceramiki – prawdopodobnie garncarstwo było stosunkowo nową umiejętnością przyswojoną przez tę ludność.
Była to kultura z gospodarką mezolityczną, rolnictwo albo było wykorzystywane w minimalnym stopniu, albo w ogóle. Lepiej była rozwinięta hodowla. Występowała w strefie leśnej i lasostepowej. Ludność tej kultury prowadziła koczowniczy (lub półkoczowinczy) tryb życia, zamieszkiwali w szałasach lub jurtach rzadziej w półziemiankach. Polowali na wszelkiego rodzaju zwierzynę leśną, uprawiali rybołówstwo.
Pochówek szkieletowy, w pozycji wyprostowanej, w grobach znajdowane są ślady ochry.
Do poszczególnych kultur tego zespołu zalicza się głównie takie jak: kultura liałowska, riazańska, bałachińska, bielinowska, desnińska, karelska, kargopolska czy białomorska[1].
Dawniej kultury (czasami też kulturę) ceramiki grzebykowo-dołkowej określano jako prafińskie lub praugrofińskie[2].
Zachodnie i południowe strefy ludności kultury ceramiki dołkowo-grzebykowej wchodzą w kontakt z ludnością kultury amfor kulistych i ulegają jej oddziaływaniu.
Zobacz też
Przypisy
Media użyte na tej stronie
Map of the second half European Middle Neolithic at the apogee of Danubian and Mediterranean expansion.
(The modification of the original map - Combed pottery, earlier notated as Pitted Ware, see history without respecting the color code of the legend is something that I am not fully satisfied with).
Autor: Terker, Licencja: CC BY-SA 3.0
Photo of Comb Ceramic Pottery at The Estonian History Museum