Kuna żółtogardła

Kuna żółtogardła
Martes flavigula[1]
(Boddaert, 1785)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Podrząd

psokształtne

Rodzina

łasicowate

Rodzaj

kuna

Gatunek

kuna żółtogardła

Podgatunki
  • M. f. borealis (Radde, 1862)
  • M. f. chrysospila (Swinhoe, 1866)
  • M. f. flavigula (Boddaert, 1785)
  • M. f. hainana (Hsu & Wu, 1981)
  • M. f. henrici (Schinz, 1845)
  • M. f. indochinensis (Kloss, 1916)
  • M. f. peninsularis (Bonhote, 1901)
  • M. f. robinsoni (Pocock, 1936)
  • M. f. saba (Chasen & Kloss, 1931)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
Status iucn3.1 LC pl.svg
Zasięg występowania

Kuna żółtogardła[3] (Martes flavigula) – gatunek ssaka drapieżnego z rodziny łasicowatych. Występuje w wilgotnych lasach strefy umiarkowanej we wschodniej Azji.

Opis

Średniej wielkości drapieżnik, o maści futra od pomarańczowo-żółtej do ciemnobrązowej, futro na gardle umaszczenia żółtego[4]. Długość ciała wynosi od 40 do 60 cm, długość ogona 38 – 43 cm. Uszy nisko osadzone i zaokrąglone[5].

Występowanie

Kuna żółtogardła jako jedyny gatunek z rodzaju Martes zamieszkuje w lasach tropikalnych jak i w subtropikalnych[6][7]. Występuje na terenach do 3000 m n.p.m.[8]. Jej obecność została stwierdzona w wilgotnych lasach strefy umiarkowanej w Himalajach, Azji Południowo-Wschodniej, na dalekim wschodzie Rosji oraz na półwyspie Koreańskim.

Według Czerwonej księgi gatunków zagrożonych IUCN kuna żółtogardła zamieszkuje następujące państwa: Bangladesz, Bhutan, Brunei, Kambodża, Chiny, Indie, Indonezja, Korea Północna, Korea Południowa, Laos, Malezja, Mjanma, Nepal, Pakistan, Rosja, Tajwan, Tajlandia i Wietnam[8].

Zachowanie

Kuna żółtogardła jest gatunkiem samotniczym, jedynie samice przez okres trzech do czterech miesięcy żyją razem z młodymi. Kuny żółtogardłe najprawdopodobniej kopulują w sierpniu, a potomstwo rodzi się w kwietniu[5]. Ich dieta składa się z gryzoni, jaj ptaków, żab, owadów. Również żywią się miodem i owocami, są również uważane za ważne źródło rozprzestrzeniania nasion[6].

Podgatunki

Wyróżniono dziewięć podgatunków[9][3]:

  • M. flavigula borealis
  • M. flavigula chrysospila
  • M. flavigula flavigula
  • M. flavigula hainana
  • M. flavigula henrici
  • M. flavigula indochinensis
  • M. flavigula peninsularis
  • M. flavigula robinsoni – kuna jawajska
  • M. flavigula saba

Status

Kuna żółtogardła przez IUCN została uznana za gatunek najmniejszej troski (LC)[2]. Pomimo znacznego zjawiska karczowania lasów, uważa się, że gatunek może przetrwać w zachowanych lasach oraz we wtórnych drzewostanach[8]. Na Syberii i w Korei stanowi ona zwierzynę z której pozyskuje się futra[8], ze względu na nieprzyjemny zapach mięso kuny nie jest przeznaczane do spożycia[7].

Przypisy

  1. ↑ Martes flavigula, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. ↑ a b W. Chutipong i inni, Martes flavigula, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.2 [dostęp 2015-07-19] (ang.).
  3. ↑ a b Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 157. ISBN 978-83-88147-15-9.
  4. ↑ Anonymous (2008). Pictures and Facts about the Yellow-throated Marten Web (online). Accessed January 14, 2009 at. [1], [dostęp 19 stycznia 2009]
  5. ↑ a b Hussain, S.A. (n.d.). Mustelids, Viverrids and Herpestids of India: Species Profile and Conservation Status. Retrieved January 14, 2009. [2].
  6. ↑ a b Zhou, Y., Slade, E., Newman, C., Wang, X., & Zhang, S. (2008). Frugivory and Seed Dispersal by the Yellow-Throated Marten, Martes flavigula, in a Subtropical Forest of China. Journal of Tropical Ecology 24: 219-223.
  7. ↑ a b Proulx, G., Aubry, K., Birks, J., Buskirk, S., Fortin, C., Frost, H., et al (2004) World Distribution and Status of the Genus Martes in 2000. In D. Harrisson, A. Fuller and G. Proulx. Martens and Fishers (Martes) in Human-Altered Environments. USA: Springer Science + Business Media, Inc. pp. 21-76.
  8. ↑ a b c d Abramov, A., Timmins, R.J., Roberton, S., Long, B., Than Zaw, Duckworth, J.W. (2008). Martes flavigula. In: IUCN 2008. IUCN Red List of Threatened Species. Downloaded on 21 March 2009. Database entry includes a brief justification of why this species is of least concern.
  9. ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Martes flavigula. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2010-06-13]

Media użyte na tej stronie