Kupiec

Kantor kupca gdańskiego

Kupiec – osoba prowadząca we własnym imieniu przedsiębiorstwo handlowe^[1].

W średniowieczu kupcy wraz z innymi rzemieślnikami tworzyli mieszczaństwo, w tym samym czasie zrzeszali się również w organizacjach zwanych cechami. Jednym z obowiązków, który mieli spełniać w określonych przez króla miastach, było prawo składu.

Pojęcie kupca w prawie polskim

W Polsce okresu międzywojennego pojęcie kupca oznaczało podmiot, który we własnym imieniu prowadził przedsiębiorstwo zarobkowe (art. 2 § 1 Kodeksu handlowego z 1934)^[2].

Firma kupca jednoosobowego składała się z jego nazwiska i przynajmniej pierwszej litery imienia^[2].

W roku 1965 zgodnie z art. VI przepisów wprowadzających Kodeks cywilny, art. 2 KH został uchylony, w związku z czym zniknęło pojęcie kupca z prawa polskiego, a zamiast niego pojawiło się pojęcie jednostka gospodarki uspołecznionej i jednostka gospodarki nieuspołecznionej.

W roku 1988 ustawa o działalności gospodarczej^[3] wprowadza pojęcie „podmiot gospodarczy”, które w 1999 roku zostało zastąpione pojęciem „przedsiębiorca”^[4].

Niemcy

W Niemczech pojęcie kupca (niem. Kaufmann) stanowi centralny punkt odniesienia do prawa handlowego jako szczególnego prawa prywatnego kupców. Kupcem jest każdy prowadzący kupiecką działalność gospodarczą (niem. Handelsgewerbe), chyba że działalność ta nie wymaga ze względu na swój rodzaj i rozmiar zorganizowania na sposób kupiecki, np. działalność gospodarcza w niewielkim rozmiarze (niem. Kleingewerbetreibende)^[5].

Przypisy