Kurier Bydgoski
 Strona tytułowa ostatniego numeru „Kuriera Bydgoskiego” z 3 września 1939 r. | |
| Częstotliwość | dziennik |
|---|---|
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
| Adres | Bydgoszcz |
| Pierwszy numer | 1933 |
| Ostatni numer | 1939 |
| OCLC | 1051289516 |
Kurier Bydgoski – polski dziennik ukazujący się w Bydgoszczy w latach 1933-1939, następca Gazety Bydgoskiej; druga pod względem popularności gazeta codzienna w Bydgoszczy w dwudziestoleciu międzywojennym.
Historia
Poprzedniczką "Kuriera Bydgoskiego" była wydawana od 1922 r. "Gazeta Bydgoska" – organ Narodowej Demokracji[1]. 10 czerwca 1933 r. „Gazeta Bydgoska” przestała być organem Stronnictwa Narodowego, zmieniając właściciela na Edwarda Pawłowskiego - jednego z akcjonariuszy „Kuriera Poznańskiego”. Redaktorem naczelnym „Kuriera Bydgoskiego” został Walerian Szczepkowski, były redaktor „Dziennika Poznańskiego”[1].
Pismo stało się wyrazicielem polityki Polskiego Związku Zachodniego. Stałymi współpracownikami „Kuriera” byli: pisarz Jan Pietrzycki, krytyk literacki Jan Piechocki, Adam Grzymała-Siedlecki, poeci: Henryk Zbierzchowski i Gabriel Henner, regionalista Henryk Kuminek, Witold Bełza, a spoza Bydgoszczy na jego łamach publikowali: Adolf Nowaczyński i Witold Zechenter. Eksponowane miejsce zajmowała beletrystyka[1].
Autorami wielu ogłoszonych w „Kurierze” liryków byli prawnicy, lekarze, nauczyciele, licealiści oraz poeci - amatorzy, dla których przedruk ich utworów w piśmie stanowił rodzaj towarzyskiej nobilitacji. Również bydgoskie życie teatralne było przedmiotem zainteresowań redakcji, jego omówieniu zaś służyła stała rubryka pt „Wrażenia teatralne”, do której recenzje pisali: Adam Grzymała-Siedlecki, Kazimierz Ulatowski i Konrad Fiedler[1].
„Kurier” rywalizował z „Dziennikiem Bydgoskim”, lecz w zakresie popularności nie zyskał tak szerokiego uznania i pozostał w jego cieniu[1].
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Kurjer Bydgoski, rocznik XVIII, nr 202, 3 września 1939 r.