Kurier Wielkopolski
| ||
| Częstotliwość | dziennik | |
|---|---|---|
| Państwo |  PRL | |
| Adres | Poznań, Wyspiańskiego 10 | |
| Wydawca | Spółdzielnia Wydawnicza "Prasa Demokratyczna - Nowa Epoka" | |
| Organ prasowy | Stronnictwa Demokratycznego | |
| Tematyka | społeczno-polityczna | |
| Pierwszy numer | 3 lipca 1946 | |
| Ostatni numer | 31 października 1950 | |
| Redaktor naczelny | Bolesław Nencki | |
| Średni nakład | między 10 a 20 tys. egz. | |
| Liczba stron | 6 (8) | |
| OCLC | 1036677018 | |
Kurier Wielkopolski[1] – polski dziennik wydawany w latach 1946–1950 na terenie Wielkopolski, organ Stronnictwa Demokratycznego.
Historia
Gazeta powstała z inicjatywy ówczesnego przewodniczącego Wojewódzkiego Komitetu Stronnictwa Demokratycznego Jana Sobaszka. Pierwszy egzemplarz pisma ukazał się w trzy dni po referendum ludowym 3 lipca 1946. Gazeta była wydawana kolejno przez: Wielkopolską Spółdzielnię Wydawniczą "Kurier", Spółdzielnię Wydawniczą "Kurier" oraz Spółdzielnię Wydawniczą "Prasa Demokratyczna – Nowa Epoka" (od 1949). Na jej utrzymanie środki asygnował Centralny Komitet SD, pismo utrzymywało się również ze składek. Gazeta była drukowana w poznańskiej drukarni św. Wojciecha, następnie w drukarni w Kościanie i ponownie w drukarni św. Wojciecha.
Pismo ukazywało się jako dziennik (z wyjątkiem poniedziałków) do końca października 1950, następnie zostało przekształcono w mutację "Kuriera Codziennego". Gazeta liczyła 6 stron (w wydaniu niedzielnym: 8) i miała dwie mutacje: gnieźnieńską (do 1949) i ostrowską. Maksymalny nakład na jaki zezwoliły władze wynosił 30 tys., w praktyce był on dwa–trzy razy niższy.
Funkcję redaktorów naczelnych pełnili kolejno: Albin Wietrzykowski, Oktawian Misiurewicz, Bohdan Danielewski, Jan Cieślak oraz Bolesław Nencki.
Przypisy
- ↑ Od 21 stycznia 1949 podtytuł: Pismo Wojewódzkiego Komitetu SD w Poznaniu
Bibliografia
- Jerzy Centkowski, Prasa SD w Polsce Ludowej: 1945-1973, Wydawnictwo "Epoka", Warszawa 1976
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).