Kwalliso

Kwalliso (kor. 관리소) – sieć obozów koncentracyjnych dla więźniów politycznych i kryminalnych rozmieszczonych w Korei Północnej. W obozach znajduje się od 150 do 200 tys. więźniów[1]. Do kwalliso trafiają ludzie, którzy bez podania przyczyny zostają uwięzieni, często zabrani w środku nocy, bez wyjaśnień, oskarżenia formalnego i procesu sądowego. Obozy są budowane w górach oraz zajmują wielkość miast (największy z nich ma powierzchnię taką samą jak Seul)[2].

Historia

Pierwsze obozy powstały krótko po wojnie koreańskiej. Pod koniec 1950 roku większość przeciwników politycznych Kim Ir Sena została zabita[3].

W 1987 roku w obozie Onsŏng doszło do buntu, w którym uczestniczyło 5000 więźniów[4]. Po odwecie przeprowadzonym przez strażników z sąsiedniego obozu zamordowano w krótkim czasie ok. 5000 więźniów[4]. Obóz został zrównany z ziemią oraz zakazano mówić o jego istnieniu[4].

W 1998 roku zamknięto obóz koncentracyjny Changpyong umieszczony w pobliżu granicy z Koreą Południową[5].

W 2000 roku zamknięto obóz koncentracyjny Tongpo mieszczący się w pobliżu granicy z Koreą Południową[5].

W 2011 roku pojawiły się informacje, według których więźniów zmuszono do budowy ogromnych tuneli, w których mieli zostać zamordowani[6]. Tunele mają łącznie pomieścić 200 tys. zwłok[6].

W 2012 roku został zamknięty obóz koncentracyjny nr 22 w Haengyŏng położony w pobliżu granicy z Chinami i z Rosją[5]. Prawdopodobnie obóz został zamknięty, ponieważ naczelnik obozu wraz z inną osobą uciekł do Chin[5]. Więźniowie zostali przeniesieni do innych obozów. Później dzięki zdjęciom satelitarnym odkryto, że obiekt jest rozbudowywany i nadal działający.

W 2013 roku amerykańskie zdjęcia satelitarne odkryły nowo powstały obóz koncentracyjny leżący w pobliżu Kaech’ŏn[7].

W 2013 roku Google opublikował mapy z lokalizacjami obozów koncentracyjnych w Korei Północnej[8].

W 2014 roku władze Korei Północnej oficjalnie przyznały, że na terenie państwa istnieją obozy pracy, w których jednak nie łamie się praw człowieka[9].

Więźniowie

Do obozów oprócz więźniów politycznych trafiają groźni przestępcy (mordercy, gwałciciele, złodzieje). Do obozu mogą trafić nawet Koreańczycy, którzy przypadkowo stłukli popiersie Kim Ir Sena lub położyli gazetę na podłodze[6]. Wraz z oskarżonym, więźniami zostają także członkowie jego rodziny. Więźniowie, którzy trafiają do kwalliso, zaraz po przekroczeniu bram są pouczani przez strażników, że nie mogą być traktowani jako osoby ludzkie[6].

Więźniowie są zmuszani do wielogodzinnej pracy (w obozie Pukch’ang więźniowie pracują w kopalniach po 16–18 godzin, bez przerwy i posiłku)[6]. Więźniowie niezależnie od wieku i stanu zdrowia wykonują tę samą pracę[6].

Przeciętny dzienny posiłek składa się z 300 gramów produktów roślinnych oraz szczura (stanowiących jedyne źródło mięsa w obozach)[6]. Więźniowie w ukryciu jedzą także znalezione rośliny oraz paszę dla zwierząt[6]. Więźniowie umieszczeni za karę w miejscach odosobnienia otrzymują 100 gramów pożywienia, przy czym muszą klęczeć w jednym miejscu przez 19 godzin[6].

Kobiety w obozach są wykorzystywane seksualnie. Ciąża w obozie jest zakazana[2]. Jeśli kobieta jest w ciąży, strażnicy biją kobietę po brzuchu lub wysyłają do pracy by poroniła lub niekiedy kobieta wraz z dzieckiem jest zabijana[2]. Ocalałe dzieci trafiają do szkół, w których uczą się biografii przywódców koreańskich[2]. Dzieci są zmuszane do pracy w kopalniach złota lub muszą hodować króliki, które potem trafiają na stoły partyjnych dygnitarzy[2].

Do eksperymentów przydziela się także upośledzone dzieci. Młodzi chirurdzy zdobywają w obozach doświadczenie, operując bez znieczulenia więźniów. W obozach koncentracyjnych panuje gruźlica i choroby związane z układem oddechowym. Prawdopodobnie 30% więźniów jest w różny sposób okaleczonych[10].

Ofiary

Uciekinierzy, którzy podczas próby ucieczki zostają złapani, są często rozstrzeliwani na oczach innych lub wieszani[6]. Strażnicy nie unikają zabijania więźniów bez konkretnej przyczyny. Za przypadkowe zamordowanie osadzonego, strażnik otrzymuje tylko słowne upomnienie[6]. Wraz z uciekinierami giną członkowie ich rodziny oraz inni współwięźniowie[2].

Przypisy

  1. ↑ David Hawk: 1 David Hawk A Report by the Committee for Human Rights in North Korea The Hidden Gulag (ang.). hrnk.com, 2012-09-21. [dostęp 2015-11-28].
  2. ↑ a b c d e f Konrad Klonowski: Północnokoreańskie obozy podobne do radzieckich łagrów. (pol.). 2013-02-21. [dostęp 2015-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)].
  3. ↑ Oxford Wielka Historia Świata. T. 29: XX wiek Świat i Polska po II wojnie światowej - Dekolonizacja - Lata siedemdziesiąte - Filozofia. Poznań: Oxford Educational, s. 190. ISBN 978-83-7425-832-6.
  4. ↑ a b c nkfreedom.org: The testimony of An Myong-chol, an ex-guard at a political prisoners' camp in North Korea. (ang.). 2004-03-26. [dostęp 2015-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-11-02)].
  5. ↑ a b c d Mirosław Termiński: Nieoczekiwane zamknięcie obozu (pol.). 2012-10-02. [dostęp 2015-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)].Sprawdź autora:1.
  6. ↑ a b c d e f g h i j k Joanna Kuc: Z głodu zjadają własne dzieci – te więzienia to horror (pol.). pukhan.pl, 2012-01-21. [dostęp 2015-11-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)].
  7. ↑ Joanna Kuc: Nowy-stary obóz pracy? (pol.). pukhan.pl. [dostęp 2015-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)].
  8. ↑ Joanna Kuc: Obozy koncentracyjne i centrum badań jądrowych na wirtualnej mapie Korei Północnej (pol.). nortkorea.pl. [dostęp 2015-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)].
  9. ↑ Joanna Kuc: Rzecz o obozach (pol.). 2014-10-08. [dostęp 2015-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)].
  10. ↑ Joanna Kuc: Zamykają/otwierają obóz (pol.). pukhan.pl. [dostęp 2015-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)].