Kwiaton

Kwiaton w zwieńczeniu szczytu
kwiaton

Kwiaton (fr. fleuron) – detal architektoniczny charakterystyczny dla motywów architektury i sztuki gotyku i neogotyku, wykonany w kształcie kwiatu o rozłożonych pączkach w otoczeniu zazwyczaj czterech liści na kilku poziomach[1][2][3], czasem uzupełniany żabkami.

W architekturze kwiaton stanowił najczęściej zakończenie iglicy będącej zwieńczeniem sterczyny, wimpergi, hełmu wieży, szczytu itp[1][2]. W sztuce stosowany był w meblarstwie, dekorował ołtarze i sprzęty kościelne, występował też w malarstwie[1].

Najbogatsze ukształtowanie posiadały kwiatony tworzone w XIII wieku[3].

Nazwę tę odnosi się również ogólnie do ornamentalnego potraktowania motywu kwiatu lub kwietnego bukietu.

Przypisy

  1. ↑ a b c Sztuka świata tom 17. Słownik terminów A-K.. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 370-371. ISBN 978-83-213-4726-4.
  2. ↑ a b Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 223. ISBN 83-01-12365-6.
  3. ↑ a b Witold Szolginia: Ilustrowana encyklopedia dla wszystkich. Architektura i Budownictwo. Warszawa: Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1975, s. 186.

Bibliografia

  • Krystyna Zwolińska, Zasław Malicki: Mały słownik sztuk plastycznych. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1993, s. 154. ISBN 83-214-0590-8.
  • Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 85. ISBN 83-85001-89-1.

Media użyte na tej stronie