Kyŏnghŏ Sŏng’u

Kyŏnghŏ Sŏngu 경허 성우

Song Tonguk

Mistrz sŏn Kyŏnghŏ Sŏngu (1846-1912)
Data i miejsce urodzenia	1849 Chŏnju
Data i miejsce śmierci	25 kwietnia 1912 wioska rybacka w prow. Hamyong (południe Korei)
Szkoła	chogye
Nauczyciel	Manhwa Pŏson
Następca	Mangong Wŏlmyŏn Suwŏl Hanam Hyewŏl Yongsong
Zakon	sŏn

Kyŏnghŏ Sŏngu (경허 성우 Gyeongheo Seongu, ur. 1846, zm. 25 kwietnia 1912) – koreański mistrz sŏn, odnowiciel szkoły sŏn.

Życie

Urodził się w Chŏnju (Chadong-ri) w prow. Chŏlla, w ubogiej rodzinie. Jego świeckie nazwisko to Song Tonguk. Kiedy Kyŏnghŏ miał 8 lat zmarł jego ojciec i matka pozbawiona środków do życia udała się razem z nim do klasztoru Ch'ŏnggye, gdzie zamieszkali w 1857 r. Nauczycielem chłopca był mistrz Kyŏhŏ. Ordynację mnisią przyjął w klasztorze Ch'ŏnggye w Kwach'ŏn w prow. Kyŏnggi. W wieku 14 lat Kyŏnghŏ zaczął pilnie studiować sutry buddyjskie oraz teksty konfucjańskie i osiągnął bardzo wysoki poziom. Jednak w 1862 r. jego nauczyciel porzucił zakon i posłał go do mistrza Manhwa.

Z polecenia swojego nauczyciela opuścił więc klasztor i udał się do wielkiego klasztoru sutr Tonghak na górę Kyeryong. Jego mistrzem został Manhwa. Tutaj osiągnął najwyższy stopień wtajemniczenia w sutry ale studiował także taoizm. Miał wtedy 23 lata. Rozpoczął wykładać naukę o sutrach buddyjskich i był tak charyzmatycznym nauczycielem, że zaczęło się wokół niego gromadzić wielu mnichów i Kyŏnghŏ stawał się sławny.

Pewnego dnia w 1879 r. postanowił odwiedzić swojego pierwszego nauczyciele Kyŏhŏ w Seulu i gdy po kilku dniach wędrówki przechodził przez małą wioskę przeraził się po zorientowaniu, że wszyscy w niej wymarli na cholerę^[1]. Rano wyraźnie zrozumiał, że nie rozumie jeszcze całej nauki Buddy i że to, co osiągnął przez studiowanie sutr jest tylko intelektualnym zrozumieniem. Powrócił więc do klasztoru, zwołał wszystkich swoich uczniów i powiedział

Rozpoczął surowe odosobnienie medytacyjne zamknięty w swoim pokoju. Raz dziennie jedyny pozostały przy nim uczeń przynosił mu jedzenie, stawiając miskę przy drzwiach. Kyŏnghŏ przez cały czas praktykował sŏn siedząc albo leżąc i zgłębiając kongan (chiń. Koan)

Mistrz Yongun (chin. Lingyun (771-853) powiedział Zanim osioł odszedł, koń już przyszedł.

Myślał Jestem jak martwy. Jeśli nie wydostanę się poza życie i śmierć, to ślubuję nie opuścić tego pokoju. Za każdym razem, gdy czuł senność wbijał sobie w udo szydło. W ciągu trzech miesięcy takiej praktyki nie spał ani chwili.

Pewnego dnia jego uczeń podczas żebrania o jedzenie w mieście spotkał znajomego Kyŏnghŏ – pana Lee, który spytał Co porabia ostatnio twój mistrz? Uczeń odpowiedział Usilnie praktykuje. Tylko je, siedzi i leży. Pan Lee na to Jeżeli tylko je, siedzi i leży, to odrodzi się jako krowa. Młody mnich rozgniewał się Jak możesz tak mówić! Mój mistrz jest największym nauczycielem w Korei! Jestem przekonany, że po śmierci pójdzie do nieba! Pan Lee powiedział Nie w ten sposób powinieneś mi odpowiedzieć. Mnich spytał Dlaczego? Jak powinienem odpowiedzieć? Pan Lee rzekł Powiedziałbym tak: jeżeli mój nauczyciel odrodzi się jako krowa, to będzie krową bez nozdrzy. Mnich zdziwił się Krowa bez nozdrzy? Co to znaczy? Pan Lee powiedział Idź i zapytaj swojego nauczyciela.

Kiedy uczeń powrócił do klasztoru, zapukał do drzwi pokoju Kyŏnghŏ i opowiedział mu rozmowę z panem Lee. Jak tylko skończył, ku jego zdumieniu Kyŏnghŏ otworzył drzwi i z wielkimi, rozjaśnionymi oczami wyszedł z pokoju. Było to jego pierwsze oświecenie.

Przeniósł się wtedy do pustelni Ch'ŏnjang na górze Yŏnam i kontynuował praktykę. 15 października 1879 r. osiągnął wielkie oświecenie i napisał wiersz

Wkrótce po tym poszedł do mistrza Manhwa Posŏna i otrzymał od niego przekaz Dharmy wraz z imieniem Kyŏnghŏ (Puste Lustro). W ten sposób został 75 patriarchą sŏn licząc od Buddy w tej linii przekazu.

W 1880 r. często odwiedzał swoją matkę, która żyła w klasztorze Ch'ongjang na górze Yŏnam obok miasta Sosan. Skomponował wtedy dłuższy wiersz Pieśń oświecenia. Otrzymał także potwierdzenie oświecenia (kor. inga) od mistrza Yon'ama z Ch'ongjang. W 1881 r. zastąpił tego mistrza w tym klasztorze^[2].

W wieku 52 lat osiadł w Haein sa i zarządzał wydaniem koreańskiego kanonu buddyjskiego z tablic przechowywanych tu z czasów dynastii Koryŏ, gdyż w tym czasie, po kilkusetletnich prześladowaniach buddyzmu, nie było już żadnej jego kopii.

W 1899 r. założył towarzystwo, którego celem było prowadzenie praktyk dla osiągnięcia oświecenia. Było ono wzorowane na organizacji Samadhi i Prajñā mistrza sŏn Chinula.

W 1903 r. zniknął z publicznego życia. Osiedlił się w odległej wiosce rybackiej w prowincji Hamyong (płn. Korea). Nosił świeckie ubranie, zapuścił włosy. Uczył dzieci pisać i wynajmował się do prac w małych gospodarstwach.

25 kwietnia 1912 r. wezwał swoich uczniów Mangonga i Suwŏla aby wysłuchali jego słów

I w tym momencie zmarł.

Nauki i działalność

Koreański sŏn po kilkuset latach prześladowań był wówczas na bardzo niskim poziomie i nieustannym wysiłkom Kyŏnghŏ należy zawdzięczać jego ponowny rozwój. Gdy miał czterdzieści kilka lat odbył misjonarską podróż po całej Korei. Był to punkt zwrotny w historii koreańskiego buddyzmu. Swoim zaangażowaniem ożywił nie tylko sŏn ale cały koreański buddyzm. Prowadził nauki i praktyki m.in. w takich klasztorach jak Pomo, Sangwon, Sokwang. Wybudował halę praktyki sŏn w klasztorze Haein. Zachęcał swoich uczniów do budowania świątyń w miastach i miasteczkach i sam wybudował kilka. Prowadził wędrowny styl życia, przenosząc się z miejsca na miejsce i wszędzie przyciągał ludzi.

Wychował pięciu wybitnych mistrzów sŏn: Yongsonga (1864–1940), Hanama Chungwŏna (1876–1951), Hyewŏla Haemyonga (1861–1937), Suwŏla (1855–1928) i Mangonga Wŏlmyŏna (1872–1946). Ostatnia trójka zyskała sobie miano Trzech księżyców Kyŏnghŏ (wŏl oznacza księżyc).

Był koreańskim mistrzem sŏn, a więc propagował typową i wręcz ortodoksyjną w koreańskim sŏnie praktykę konganową hwadu. Jednak śladem najwybitniejszych mistrzów koreańskich – Chinula, T'aego Poŭ, Sosana Taesy i innych, nie ograniczał praktyki tylko do siedzenia w medytacji i introspekcji konganu. Wykazywał bardzo silne tendencje do zjednoczenia szkoły sŏn ze szkołami doktrynalnymi. Dlatego śpiewanie sutr, recytowanie mantr traktował na równi z medytacją.

Poza tym, że wygłaszał mowy Dharmy, przeprowadzał także rozmowy z ludźmi i odpowiadał na wszelkie pytania.

Był także wybitnym poetą (pseud. Nanju) i kaligrafem.

Jego wskazówki dla praktykujących są do dziś wykorzystywane i szanowane w kręgach koreańskiego sŏnu.

Dzieła

• Sŏnmun chwaryo (Zasadnicze mowy domu sŏn) (ok. 1900) – zbiór mów i nauk chińskich i koreańskich mistrzów
• Zebrane dzieła Kyŏnghŏ (1942) – po śmierci Kyŏnghŏ mistrz Mangong zebrał jego prace znajdujące się w świątyniach i klasztorach na terenie całej Korei
• Mowy Dharmy mistrza Kyŏnghŏ (1981) – najpełniejszy zbiór

Linia przekazu Dharmy

zobacz:

• Mangong Wŏlmyŏn

Przypisy

Bibliografia

• Soeng SunimS.S. Mu Soeng SunimS.S., Thousand Peaks. Korean Zen – Traditions & Teachers, wyd. Rev. ed, Cumberland: Primary Point Press, 1991, ISBN 0-942795-02-4, OCLC 23896092 .