LVG C.II

LVG C.II
Ilustracja
(c) Bundesarchiv, Bild 104-00321 / CC-BY-SA 3.0
Dane podstawowe
Państwo Cesarstwo Niemieckie
ProducentLuft-Verkehrs-Gesellschaft
Typsamolot rozpoznawczy, bombowy
Konstrukcjadwupłat, konstrukcja mieszana, przeważnie drewniana, podwozie stałe
Załoga2
Historia
Data oblotu1915
Dane techniczne
Napęd1 silnik rzędowy Mercedes D.III
Moc118 kW (160 KM)
Wymiary
Rozpiętość12,8 m
Długość8,1 m
Wysokość2,93 m
Powierzchnia nośna37,6 m²
Masa
Własna845 kg
Użyteczna560 kg
Startowa1405 kg
Osiągi
Prędkość maks.130 km/h
Prędkość przelotowa115 km/h
Prędkość wznoszenia125 m/min
Pułap4000 m
Zasięg460 km
Długotrwałość lotu4 h
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 ruchomy karabin maszynowy Parabellum wz. 14 kal. 7,92 mm obserwatora, 80 kg bomb
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie, Szwajcaria, Polska
Rzuty
Rzuty samolotu

LVG C.IIniemiecki samolot rozpoznawczy i bombowy z okresu I wojny światowej. Zaprojektowany i zbudowany w zakładach lotniczych Luft-Verkehrs-Gesellschaft.

Historia

Już początkowy okres działalności lotnictwa na frontach I wojny światowej wykazał nieprzydatność nieuzbrojonych maszyn rozpoznawczych, które łatwo padały łupem myśliwców nieprzyjaciela. Inżynier Franz Schneider opracował w 1915 roku nową konstrukcję oznaczoną jako LVG C.II, która była rozwinięciem dotychczas produkowanych samolotów LVG B.II i LVG C.I i była wyposażona w uzbrojenie obronne. W 1915 roku firma Luft-Verkehrs-Gesellschaft rozpoczęła jej seryjną produkcję[1]. Liczba zamówień na potrzeby Luftstreitkräfte była na tyle duża, że produkcję prowadzono także poza wytwórnią macierzystą – w zakładach AGO Flugzeug-Werke i Otto-Werke Monachium[2].

Samolot trafił na wyposażenie jednostek walczących na froncie zachodnim, gdzie był używany do zadań wywiadowczych, rozpoznania fotograficznego oraz w roli lekkiego bombowca[3]. Na tym samolocie, jako pierwszym w swej klasie, przeprowadzono 28 listopada 1916 roku skuteczny nalot na Londyn. W 1916 roku użytkowano ok. 250 egzemplarzy LVG C.I i LVG C.II[2]. W trakcie działań wojennych był zastępowany nowszymi konstrukcjami i wycofywany z użycia bojowego. Samolot ten uważany był za trudny w pilotażu, wręcz niebezpieczny dla mało doświadczonych pilotów. Miał tendencję do przeciągnięcia w zakrętach, wpadał w korkociąg, z którego trudno było go wyprowadzić[4].

Użycie w polskim lotnictwie

W oddziałach lotnictwa odrodzonego Wojska Polskiego znalazło się 14 egzemplarzy LVG C.II. 10 z nich zdobyto w Wielkopolsce, 3 na terenie Kongresówki i Małopolski, a jeden został zdobyty podczas działań wojennych na froncie wschodnim[4]. Jeden egzemplarz został przyjęty na stan 12. eskadry wywiadowczej w Krakowie. Pięć egzemplarzy zostało przekazane do użytkowania w Wyższej Szkole Pilotów w Ławicy, gdzie używano ich jako samolotu przejściowego przed lotami na Breguet XIV. Z uwagi na trudności pilotażowe były używane sporadycznie, ostatnie używane egzemplarze skasowano w kwietniu 1921 roku[4]. Jeden egzemplarz został w maju 1919 roku przebudowany w Centralnych Warsztatach Lotniczych w Warszawie na karawan[5].

Konstrukcja

Silnik Mercedes D.III w zbiorach Flugwerft Schleissheim w Oberschleißheim

Jednosilnikowy, dwuosobowy dwupłat konstrukcji mieszanej.

Kadłub o przekroju prostokątnym, z podłużnic i poprzecznic jodłowych usztywnionych drutem, i pokryty w okolicach silnika blachą aluminiową, do kabiny obserwatora sklejką, w dalszej części płótnem. Kabina załogi odkryta[3]. W kadłubie mieścił się też główny zbiornik paliwa[6].

Skrzydła dwudźwigarowe, dwudzielne, kryte płótnem. Komora płatów dwuprzęsłowa, usztywniona słupkami i naciągami z linek. Lotki tylko na płacie górnym, napęd lotek linkowy. Pod górnym lewym płatem znajdował się dodatkowy (opadowy) zbiornik paliwa[4].

Usterzenie o szkielecie spawanym z rur stalowych, pokryte płótnem. Statecznik poziomy podparty zastrzałem, dwudzielny[4].

Podwozie trójpunktowe z płozą ogonową. Golenie główne amortyzowane sprężynowo.

Napęd – sześciocylindrowy silnik rzędowy Mercedes D.III o mocy 160 KM (118 kW), chłodzony wodą. Chłodnica silnika była umieszczona w centralnej części górnego płata[4][7].

Uzbrojenie – pojedynczy karabin maszynowy obserwatora z zapasem 500 sztuk amunicji oraz 80 kg bomb. Egzemplarze używane podczas I wojny światowej wyposażano w jednostkach frontowych w dodatkowy, obsługiwany przez pilota, stały karabin maszynowy Spandau[7].

Przypisy

  1. Gray, Thetford 1962 ↓, s. 173.
  2. a b Morgała 1997 ↓, s. 88.
  3. a b Gray, Thetford 1962 ↓, s. 174.
  4. a b c d e f Morgała 1997 ↓, s. 89.
  5. LVG C-II, 1915 (pol.). samolotypolskie.pl. [dostęp 2020-02-25].
  6. LVG C II (pol.). bequickorbedead.com. [dostęp 2020-02-25].
  7. a b Gray, Thetford 1962 ↓, s. 175.

Bibliografia

  • Peter Gray, Owen Thetford: German aircraft of the First World War. Garden City, New York: Doubleday & Company, Inc., 1962. OCLC 896616182.
  • Andrzej Morgała: Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924. Warszawa: Bellona, Lampart, 1997. ISBN 83-86776-34-X. OCLC 313074530.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Flag of the German Empire.svg
Bundesflagge und Handelsflagge des Norddeutschen Bundes (1866-1871) und Reichsflagge des Deutschen Reiches (1871-1918)
Flag of Germany (1867–1918).svg
Bundesflagge und Handelsflagge des Norddeutschen Bundes (1866-1871) und Reichsflagge des Deutschen Reiches (1871-1918)
Roundel of Poland (1918-1921).svg
Roundel of the Polish Air Force (1918–1921).
Roundel of Poland (1918–1921).svg
Roundel of the Polish Air Force (1918–1921).
Roundel of Poland (1921-1993).svg
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
Roundel of Poland (1921–1993).svg
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
LVG C-II.svg
Autor: Kaboldy, Licencja: CC BY-SA 4.0
LVG C.II 3view
Bundesarchiv Bild 104-0321, Flugzeug LVG C.II.jpg
(c) Bundesarchiv, Bild 104-00321 / CC-BY-SA 3.0
Dla celów dokumentacyjnych Niemieckie Archiwum Federalne często zachowywało oryginalny opis fotografii, który może być błędny, tendencyjny, przestarzały bądź politycznie skrajny. Info non-talk.svg
I. Weltkrieg 1914-1918

Menin

Albatrosdoppeldecker