LWD Żuraw

Ten artykuł od 2018-04 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

LWD Żuraw
LWD Żuraw w Muzeum Lotnictwa w Krakowie
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Lotnicze Warsztaty Doświadczalne
Konstruktor	Tadeusz Sołtyk
Typ	samolot obserwacyjno-łącznikowy
Konstrukcja	mieszana, górnopłat zastrzałowy ze stałym podwoziem
Załoga	2 osoby
Historia
Data oblotu	16 maja 1951
Dane techniczne
Napęd	silnik gwiazdowy M-11FR
Moc	160 KM
Wymiary
Rozpiętość	11,7 m
Długość	8,26 m
Wysokość	2,98 m
Powierzchnia nośna	21,12 m²
Masa
Własna	913 kg
Startowa	1157 kg
Osiągi
Prędkość maks.	168 km/h
Pułap	2500 m
Zasięg	320 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x karabin maszynowy 7,7 mm
Użytkownicy
Polska

Samolot LWD Żuraw przed odmalowaniem

LWD Żuraw – prototypowy polski samolot łącznikowo-obserwacyjny. Wyprodukowano tylko jeden prototyp.

Historia

Projekt samolotu powstał w dwa lata 1948–1950 roku. Kierownikiem projektu został mgr inż. Tadeusz Sołtyk, który zakładał stworzenie samolotu krótkiego startu i lądowania.

Oblot nastąpił dopiero trzy lata później – 16 maja 1951 roku przez pilota Antoniego Szymańskiego. Głównym odbiorcą miało być wojsko.

W podstawowej wersji zakładano dwumiejscowy samolot łącznikowy z zamontowanym karabinem maszynowym do samoobrony. Wersja druga wyposażona miała być w aparat fotograficzny i przystosowanie do lotów nocnych. Trzecia wersja miała być przystosowana do przenoszenia 230 kilogramów bomb. Przewidywano opracowanie również wersji sanitarnej, szkolnej.

W celu zmniejszenia gabarytów samolotu stworzono składane skrzydła.

Próby w locie wykazały że samolot posiada doskonałą widoczność z kokpitu załogi. Jednakże przekroczenie pierwotnej masy doprowadziło do osiągnięcia mniejszych osiągów niż planowano w projekcie. Samolot nie trafił do produkcji seryjnej.

W 1951 roku prototyp trafił do Instytutu Lotnictwa w Warszawie, gdzie przechodził próby homologacyjne. Wykazywał stateczność przy każdej prędkości, a minimalna wyniosła 55 km/h. Długość dobiegu oszacowano na 65 m. Wadami okazała się mała masa użyteczna i sterowność poprzeczna.

Projekt próbowano ratować w 1956 roku proponując mocniejszy silnik, jednak uruchomienie produkcji Jak-12 i PZL-101 Gawron spowodowało odrzucenie tej koncepcji.

Obecnie samolot ten można oglądać w Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie.

Literatura

• Koliński Izydor, Lotnictwo Polski Ludowej 1944-1947, Warszawa 1987