Labancowie

Labaniec w pojedynku z kurucem na obrazie Georga Philippa Rugendasa

Labancowie, łabańcy[1] (węg. labancok) – określenie zwolenników dworu austriackiego oraz węgierskich żołnierzy wiernych cesarzowi w XVI–XVIII wieku, stosowane głównie w czasie powstania Thökölyego (1672−1685) i powstania Rakoczego (1703–1711). Przeciwieństwem labanców byli kurucowie.

Jest kilka hipotez co do etymologii słowa labanc:

  • może pochodzić od słów lobonc, loboncos, które było określeniem dużej peruki na dworze austriackim,
  • może pochodzić też od słowa lafanc, które oznacza flejtucha, ślamazarę, obszarpańca,
  • pochodzenia dopatruje się też w słowie lobbancs, które można przetłumaczyć jako zapalny, gorączkowy.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Słownik języka polskiego. Ułożony pod redakcją Jana Karłowicza, Adama Kryńskiego i Władysława Niedźwiedzkiego. T. II: H–M. Warszawa: 1900, s. 784.

Media użyte na tej stronie