Laboratorium chemiczne AL

Laboratorium chemiczne AL (AL-2; AL-3; AL-4) – radzieckie armijne laboratorium wojskowe przeznaczone do rozpoznania bojowych środków trujących; używane między innymi w ludowym Wojsku Polskim.

Laboratorium chemiczne AL-2

Armijne laboratorium chemiczne AL-2 na samochodzie stanowiło wyposażenie wojsk chemicznych ludowego Wojska Polskiego w początkowym okresie jego istnienia[1]. Znajdowało się w strukturach organizacyjnych armijnych batalionów chemicznych. W okresie II wojny światowej WP dysponowało pięcioma tego typu laboratoriami[2].

Laboratorium chemiczne AL-4

Laboratorium chemiczno-radiometryczne AL-4 było zamontowane na samochodzie ZIŁ-157K i ciągnionej przyczepie dwuosiowej ZPN-2. Laboratorium posiadało własny agregat prądotwórczy. Na wyposażenie oddziałów wojsk chemicznych Wojska Polskiego szczebla frontowego i armijnego weszło w 1968 roku i zastąpiło będące dotychczas w użyciu laboratorium chemiczne AL-3 i laboratorium radiometryczne RLU-2. Było przeznaczone do przeprowadzania badań próbek substancji promieniotwórczych i środków trujących oraz odkażalników i środków do dezaktywacji, mieszanek dymotwórczych i zapalających, materiałów wybuchowych, a także środków ochrony skóry[3]. W skład laboratorium wchodził też polowy zestaw chromatograficzny PZCh-1[4].

Wyposażenie laboratorium zapewnia[5]
  • jakościowe i ilościowe oznaczanie środków trujących,
  • analizę radiometryczną próbek wody, produktów żywnościowych i paszy,
  • jakościowe oznaczanie trucizn,
  • badanie fizykochemiczne próbek nieznanych środków trujących,
  • oznaczanie odkażalników, środków do dezaktywacji, mieszanek dymotwórczych i zapalających oraz materiałów wybuchowych,
  • przeprowadzanie analiz kontrolnych,
  • przeprowadzanie kontroli mocy ochronnej środków ochrony skóry,
  • przeprowadzanie technicznej analizy środków trujących.
Dane taktyczno-techniczne[4]
  • masa laboratorium – 11110 kg
    • masa pomieszczenia analitycznego – 7560 kg,
    • masa pomieszczenia przygotowawczego – 3550 kg,
  • liczba wykonanych analiz – 500 do 1000,
  • zużycie paliwa – 50 litrów/100 km,
  • prędkość po szosach – 50 km/h,
  • obsługa – dwóch inżynierów, dwóch techników i kierowca.

Przypisy

  1. ↑ Nowak 2001 ↓, s. 55.
  2. ↑ Nowak 2001 ↓, s. 56–57.
  3. ↑ Nowak 2001 ↓, s. 146.
  4. ↑ a b Nowak 2001 ↓, s. 147.
  5. ↑ Nowak 2001 ↓, s. 146–147.

Bibliografia

  • Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.