Largo al factotum

Largo al factotum
André Barreau jako Figaro (około 1920)
Gatunek	opera
Twórca	Gioacchino Rossini

Largo al factotum – przypisana do postaci tytułowego cyrulika i totumfackiego Figara popisowa barytonowa aria (właściwie cavatina) pochodząca z opery Cyrulik sewilski z muzyką Gioacchina Rossiniego do libretta w języku włoskim autorstwa Cesarego Sterbiniego. Rozpoczyna ona pierwsze wejście postaci w pierwszym akcie dzieła.

Działający w imieniu młodego Hrabiego Almavivy Fiorello odprawił właśnie ulicznych muzykusów zatrudnionych przez panicza, aby wsparli go w śpiewaniu serenad przed domem dziewczyny, w której szczerze się zakochał. To Rozyna, wychowanica dość przebiegłego doktora Bartola. Opłaceni nad wyraz hojnie sewilczycy robią mnóstwo hałasu, jednak rozchodzą się zostawiając przebranego za biednego studenta Almavivę samego^[1][1]

Wtem wesoło śpiewając nadchodzi jakiś człowiek. To Figaro, dawny zaufany służący Almavivy chełpiący się tym, jakąż to zrobił wielką karierę w mieście. Jest osobą zręczną, toteż rozchwytywaną. Jak to od cyrulika i totumfackiego – jedni chcą ułożenia peruki, inni podcięcia brody, jeszcze inni upuszczenia krwi. Jest też dodatkowo miejskim swatem^[1].

Energetyczna cavatina niesie ze sobą duży ładunek humoru. Rossini wykorzystał tutaj również bardzo szeroki wachlarz środków muzycznych dostępnych ówczesnej operze buffa od rytmicznej kononady poprzez repetycję i deklamację martellato, aż do szerokich interwałów i ostrych kontrastów, co może sprawić pewne problemy śpiewakom przyzwyczajonym raczej do ról o innych wymaganiach^[1].

Światowa prapremiera Cyrulika sewilskiego odbyła się w Rzymie w Teatro Argentina 20 lutego 1816. Rolę Figara i tym samym arię śpiewał wówczas Luigi Zamboni^[1][2].

Zobacz też

• Una voce poco fa
• Aria o plotce

Przypisy