Larissa (księżyc)
| ||
 Dwa zdjęcia księżyca wykonane przez Voyagera 2 | ||
| Planeta | Neptun | |
| Odkrywca | Harold Reitsema, William B. Hubbard, Larry A. Lebofsky i David Tholen | |
| Data odkrycia | 24 maja 1981 | |
| Tymczasowe oznaczenie | S/1981 N 1, później S/1989 N 2 | |
| Charakterystyka orbity | ||
| Półoś wielka | 73 548 km[1] | |
| Mimośród | 0,0014[1] | |
| Okres obiegu | 0,555 d[1] | |
| Nachylenie do płaszczyzny Laplace’a | 0,205°[1] | |
| Długość węzła wstępującego | 308,127°[1] | |
| Argument perycentrum | 249,891°[1] | |
| Anomalia średnia | 166,246°[1] | |
| Własności fizyczne | ||
| Wymiary | 216×204×168 km[2] | |
| Masa | 4,9 x 1018 kg | |
| Średnia gęstość | 1,3 g/cm³[3] | |
| Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni | 0,034 m/s² | |
| Albedo | 0,091[3] | |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) | 21,49m[3] | |
| Temperatura powierzchni | ~51 K | |
Larissa (Neptun VII) – księżyc Neptuna, piąty pod względem odległości od planety.
Księżyc ten został odkryty przez Harolda Reitsemę i jego zespół w wyniku obserwacji zakrycia gwiazdy przez Neptuna w maju 1981 roku; otrzymał tymczasowe oznaczenie S/1981 N 1. Bezpośrednio został zaobserwowany dopiero podczas przelotu sondy Voyager 2 w 1989 roku, kiedy to otrzymał oznaczenie S/1989 N 2.
Nazwa księżyca pochodzi od nimfy z mitologii greckiej[4].
Charakterystyka fizyczna
Larissa ma nieregularny (niesferyczny) kształt, a jej powierzchnia wygląda na gęsto usianą kraterami, nie wykazując przy tym śladów jakiejkolwiek modyfikacji geologicznej. Nie posiadamy o niej wiele więcej informacji. Orbita Larissy znajduje się wewnątrz granicy Roche’a Neptuna, przez co siły pływowe działające na ten księżyc spowodują, że pewnego dnia rozpadnie się on, a jego pozostałości zasilą pierścień planety.
Larissa to również nazwa planetoidy, (1162) Larissa. Istnieje też paronimiczna planetoida (302) Clarissa.
Zobacz też
- Chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
- Księżyce Neptuna – zestawienie podstawowych danych
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters (ang.). Jet Propulsion Laboratory, 2013-08-23. [dostęp 2016-02-14].
- ↑ David R. Williams: Neptunian Satellite Fact Sheet (ang.). NASA, 2015-10-13. [dostęp 2016-02-14].
- ↑ a b c Planetary Satellite Physical Parameters (ang.). Jet Propulsion Laboratory, 2015-02-19. [dostęp 2016-02-14].
- ↑ Larissa (ang.). W: Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-23].
Linki zewnętrzne
- Larissa (ang.). W: Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-23].
| wewnętrzne regularne (7) | |
|---|---|
| Tryton | |
| zewnętrzne nieregularne (6) |
_flatten_crop.jpg)
- Lista jest posortowana według średniej odległości od Neptuna. Największe księżyce mają nazwy pogrubione.
| Planety (☾ ∅) | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Planety karłowate | |||||||||||||||||
| Małe ciała Układu Słonecznego |
| ||||||||||||||||
- Zobacz też
- powstanie i ewolucja Układu Słonecznego
- ciała niebieskie
- lista obiektów w Układzie Słonecznym ze względu na
- Portal: Astronomia
- ciała niebieskie
Media użyte na tej stronie
This is a revised version of Solar_System_XXIX.png.
Uploader's notes: The original NASA/Cowart PNG image has been modified by flattening (combining layers), cropping and converting to JPEG format.
Original caption released with image:
Voyager 2 Narrow Angle Camera image of Neptune taken on August 20, 1989 as the spacecraft approached the planet for a flyby on August 25. The Great Dark Spot, flanked by cirrus clouds, is at center. A smaller dark storm, Dark Spot Jr., is rotating into view at bottom left. Additionally, a patch of white cirrus clouds to its north, named "Scooter" for its rapid motion relative to other features, is visible.
This image was constructed using orange, green and synthetic violet (50/50 blend of green filter and UV filter images) taken between 626 and 643 UT.
Image Credit: NASA / JPL / Voyager-ISS / Justin CowartShaded relief map of Larissa, a small inner satellite of Neptune. As with all maps, it is the cartographer's interpretation and not all features are necessarily certain given the limited data available - this interpretation stretches the data as far as is feasible. The original map was published in its full form with latitude-longitude grid and feature names, in:
- Stooke, P.J., 1994. "The Surfaces of Larissa and Proteus", EARTH, MOON AND PLANETS, V. 65, pp. 31-54.
Positions in the map are controlled by a digital shape model, described in that paper. The shape data for Larissa are very limited. For this map, the three dimensional convex hull of the shape model was projected into the Morphographic Conformal Projection (the conventional Stereographic Projection modified for non-spherical worlds). The leading side (longitude 90 runs vertically down the centre) faces forwards in the orbit of Larissa. The trailing side (longitude 270 runs vertically down its centre) faces backwards along the orbit. Longitude 0 is at the righthand end of the leading side, and faces Neptune. As with all conformal (true shape) projections, the scale in these maps varies, increasing from the centre to the outer edge.
The map projection is described in:
- Stooke, P.J. and Keller, C.P., 1990. "Map Projections for Non-Spherical Worlds / the Variable-Radius Map Projections", CARTOGRAPHICA, V. 27, No. 2, pp. 82-100.
These Voyager 2 images of satellite Larissa at a resolution of 4.2 kilometers (2.6 miles) per pixel reveal it to be and irregularly shaped, dark object. The satellite appears to have several craters 30 to 50 kilometers (18.5 to 31 miles) across. The irregular outline suggests that this moon has remained cold and rigid throughout much of its history. It is about 210 by 190 kilometers (130 by 118 miles), about half the size of Proteus. It has a low albedo surface reflecting about 5 percent of the incident light. The Voyager Mission is conducted by JPL for NASA's Office of Space Science and Applications.