Laser rubinowy
Laser rubinowy – laser na ciele stałym, którego ośrodkiem czynnym jest rubin (Al2O3:Cr+3). Ten skład chemiczny zapewnia występowanie trójpoziomowego układu stanów energetycznych. Długość emitowanej fali jest równa 694,3 nm. Laser ten pracuje w trybie impulsowym.
Laser rubinowy był pierwszym działającym laserem. Został skonstruowany przez Theodore'a Maimana w 1960 roku. W 1963, 7 listopada, zespół Zbigniewa Puzewicza w Wojskowej Akademii Technicznej uruchomił pierwszy laser rubinowy[1].
Budowa
Laser rubinowy ma prostą konstrukcję, typową dla laserów, w których ośrodkiem czynnym jest ciało stałe. Materiałem aktywnym jest kryształ rubinu ukształtowany w formie walca. Powierzchnie czołowe walca są dokładnie oszlifowane i przepuszczają światło do luster lub też są pokryte warstwą odbijającą i same stanowią lustra. Laser ten jest pompowany optycznie lampą ksenonową przez boczne powierzchnie.
Zasada działania
Fotony emitowane w wyniku emisji spontanicznej, które nie poruszają się wzdłuż osi, uciekają przez ścianki boczne zanim są w stanie wywołać emisję wymuszoną. Ale te fotony, które poruszają się dokładnie w kierunku osi, mogą być parokrotnie odbijane od krańcowych zwierciadeł i są w stanie wielokrotnie wywołać emisję wymuszoną. W ten sposób liczba fotonów gwałtownie rośnie, a te które uciekają przez częściowo odbijającą powierzchnie czołową tworzą jednokierunkową wiązkę o dużym natężeniu i ściśle określonej długości fali.
Przypisy
- ↑ Zbiam, Od lasera gazowego do polskich laserowych podświetlaczy celu, Wydawnictwo militarne ZBIAM [dostęp 2019-01-30].
Media użyte na tej stronie
Autor: Autor nie został podany w rozpoznawalny automatycznie sposób. Założono, że to Vindicator (w oparciu o szablon praw autorskich)., Licencja: CC BY 2.5
Laser rubinowy: 1. Promień światła; 2. Flesz; 3. Pręt korundowy; 4 Zwierciadło; 5. Rezonator optyczny; 6. Zwierciadło półprzepuszczalne.