Laska (kij)
Laska – przedmiot służący do podpierania się podczas chodzenia. Współcześnie typowa laska ma formę prostego, zwykle drewnianego kija zakończonego półkolistym uchwytem. Jej długość dostosowana jest do wzrostu użytkownika.
Laska znana była już od czasów starożytnych: wzmianki o używaniu tego przedmiotu znaleźć można między innymi w Biblii (laska Aarona) czy starożytnej Grecji (kaduceusz). Jest to drewniany kij, który służy przede wszystkim do podpierania się podczas wędrówek, niekiedy używany jako broń (góralska ciupaga). Laska jest też atrybutem niektórych grup zawodowych, społecznych lub etnicznych: nomadów, górali, pasterzy, w tym Wołochów, dostojeństwa, stanowiska lub pełnionej funkcji: do dziś używa się laski marszałkowskiej, pastorału czy laski Eskulapa[1].
W drugiej połowie XIX wieku laska była nieodzownym elementem stroju eleganckiego mężczyzny, głównie w modzie miejskiej. Laski te wykonywane były z metalu lub twardego drewna (na przykład z hebanu), zakończone gałką lub ozdobną rączką z kości słoniowej; często spotykane były też lekkie laski z bambusa. Niekiedy wyposażone były w schowki, a nawet ukryte ostrza. W lasce Melchiora Wańkowicza, która obecnie znajduje się w Muzeum Literatury w Warszawie, jej właściciel, przekraczając granicę, ukrywał przed celnikami szklaną ampułkę z koniakiem[2].
Współczesna laska z półkolistym uchwytem pomaga w poruszaniu się osobom starszym, niepełnosprawnym albo niewidomym (biała laska).
Laska, która umożliwia poruszanie się w przypadku dysfunkcji lub amputacji kończyny dolnej, jest nazywana kulą rehabilitacyjną.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Robert A. Wilcox, Emma M. Whitham, The Symbol of Modern Medicine: Why One Snake Is More Than Two*, „Annals of Internal Medicine”, 138 (8), 2003, s. 673–677, DOI: 10.7326/0003-4819-138-8-200304150-00016, ISSN 0003-4819 [dostęp 2021-09-29].
- ↑ Małgorzata Szubert: Leksykon rzeczy minionych i przemijających. Warszawa: Muza SA, 2003, s. 134–135. ISBN 83-7319-138-0.
Bibliografia
- Praca zbiorowa Encyklopedia powszechna PWN Tom 1-4, Polskie Wydawnictwo Naukowe 1980-81, ISBN 83-01-00000-7.
- Pismo Święte, Wydawnictwo Pallottinum 1990.
Media użyte na tej stronie
Autor: Fonquebure, Licencja: CC BY-SA 3.0
une canne de marchand de bestiaux. Les marchands de bestiaux n'utilisaient pas, lors des foires, le traditionnel bâton de chataignier mais une canne dite " canne de marchand". Son pommeau est trés coudé, pour garder la canne bien coincée autour du bras, ce qui laisse les mains totalement disponibles pour accomplir au mieux l'ensemble des actes liés à la transaction ( accord, papiers, réglement, rendu de monnaie...). Sa tige va en s'amincissant, avant de reprendre, en fin de tige, sa taille d'origine. Ce profil particulier de la tige génére un "effet de fouet" lorsque la canne est utilisée pour faire tourner ou avancer les bêtes.