Laurence Bily

Laurence Bily
Data i miejsce urodzenia

5 maja 1963
Bressuire

Wzrost

168 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja
Mistrzostwa Europy
brązAteny 1982sztafeta 4 × 100 m
Halowe mistrzostwa Europy
srebroHaga 1989bieg na 60 m
srebroGlasgow 1990bieg na 60 m
Igrzyska frankofońskie
złotoCasablanca 1989bieg na 100 m
złotoCasablanca 1989sztafeta 4 × 100 m
Mistrzostwa Europy juniorów
srebroUtrecht 1981sztafeta 4 × 100 m

Laurence Bily (ur. 5 maja 1963 w Bressuire[1][2]) – francuska lekkoatletka, sprinterka, medalistka mistrzostw Europy na stadionie i w hali, dwukrotna olimpijka.

Kariera sportowa

Zajęła 7. miejsce w biegu na 100 metrów oraz 5. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów na mistrzostwach Europy juniorów w 1979 w Bydgoszczy[3]. Odpadła w eliminacjach biegu na 50 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1981 w Grenoble[4]. Zdobyła srebrny medal w sztafecie 4 × 100 metrów oraz odpadła w półfinale biegu na 100 metrów na mistrzostwach Europy juniorów w 1981 w Utrechcie[5]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1982 w Mediolanie odpadła w półfinale biegu na 60 metrów[6].

Zdobyła brązowy medal w sztafecie 4 × 100 metrów (która biegła w składzie: Bily, Marie-Christine Cazier, Rose-Aimée Bacoul i Liliane Gaschet) oraz zajęła 6. miejsce w finale biegu na 100 metrów na mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach[7]. Odpadła w eliminacjach biegu na 60 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1983 w Budapeszcie[8]. Na uniwersjadzie w 1983 w Edmonton odpadła w półfinale biegu na 100 metrów, a sztafeta 4 × 100 metrów z jej udziałem została zdyskwalifikowana[9]. Odpadła w ćwierćfinale biegu na 100 metrów na mistrzostwach świata w 1983 w Helsinkach[10].

Zajęła 4. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów na uniwersjadzie w 1985 w Kobe[9]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1986 w Madrycie zajęła 5. miejsce w biegu na 60 metrów[11]. Zajęła 4. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów oraz odpadła w półfinale biegu na 100 metrów na mistrzostwach Europy w 1986 w Stuttgarcie[12]. Odpadła w półfinale biegu na 60 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1987 w Liévin[13]. Na halowych mistrzostwach świata w 1987 w Indianapolis zajęła 5. miejsce w finale tej konkurencji[14]. Zajęła 7. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów oraz odpadła w ćwierćfinale biegu na 100 metrów na mistrzostwach świata w 1987 w Rzymie[15]. Awansowała do finału biegu na 60 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1988 w Budapeszcie, lecz w nim nie wystąpiła[16]. Zajęła 7. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów oraz odpadła w ćwierćfinale biegu na 100 metrów na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu[1].

Zdobyła srebrny medal w biegu na 60 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1989 w Hadze, przegrywając jedynie z Nelli Fiere z Holandii, a wyprzedzając Sisko Hanhijoki z Finlandii[17]. Zwyciężyła w biegu na 100 metrów i w sztafecie 4 × 100 metrów na pierwszych igrzyskach frankofońskich w 1989 w Casablance[18]. Reprezentując drużynę Europy zajęła 4. miejsce w biegu na 100 metrów i 6. miejsce w biegu na 200 metrów, a sztafeta 4 × 100 metrów z jej udziałem została zdyskwalifikowana w zawodach pucharu świata w 1989 w Barcelonie[19].

Ponownie zdobyła srebrny medal biegu na 60 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1990 w Glasgow, za Ulrike Sarvari z Republiki Federalnej Niemiec, a przed Nelli Fiere[20]. Na mistrzostwach Europy w 1990 w Splicie nie ukończyła biegu półfinałowego na 100 metrów[21]. Zajęła 5. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów i odpadła w ćwierćfinale biegu na 100 metrów na mistrzostwach świata w 1991 w Tokio[22]. Zajęła 4. miejsce w biegu na 60 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1992 w Genui[23]. Na igrzyskach olimpijskich w 1992 w Barcelonie zajęła 4. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów oraz odpadła w ćwierćfinale biegu na 100 metrów[1].

Laurence Bily była mistrzynią Francji w biegu na 100 metrów w latach 1986–1990 i 1992, wicemistrzynią w tej konkurencji w 1982 i 1991 oraz w biegu na 200 metrów w 1986, a także brązową medalistką w biegu na 200 metrów w 1987. W hali była mistrzynią Francji w biegu na 60 metrów w 1986, 1987, 1989 i 1992, wicemistrzynią w biegu na 50 metrów w 1981 i w biegu na 60 metrów w 1990 oraz brązową medalistką w biegu na 60 metrów w 1979 i 1983[24][25][26].

Dwukrotnie poprawiała rekord Francjji w biegu na 100 metrów do czasu 11,04 s, uzyskanego 13 sierpnia 1989 w Tours, a także dwukrotnie w sztafecie 4 × 100 metrów do wyniku 42,58, osiągniętego 7 sierpnia 1992 w Barcelonie[27].

Rekordy życiowe

Laurence Bily miała następujące rekordy życiowe[2]:

  • bieg na 100 metrów – 11,04 s (13 sierpnia 1989, Tours)
  • bieg na 200 metrów – 22,90 s (5 sierpnia 1989, Strasburg)
  • bieg na 50 metrów (hala) – 6,36 s (8 lutego 1981, Grenoble)
  • bieg na 60 metrów (hala) – 7,13 s (3 marca 1990, Glasgow)

Przypisy

  1. ↑ a b c Laurence Bily, olympedia.org [dostęp 2021-02-17] (ang.).
  2. ↑ a b LAURENCE BILY, Fédération Française d’Athlétisme, 17 lipca 2006 [dostęp 2021-02-17] (fr.).
  3. ↑ European Junior Championships 1979, wjah.co.uk [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-20] (ang.).
  4. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 466 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  5. ↑ European Junior Championships 1981, wjah.co.uk [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-22] (ang.).
  6. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 471 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  7. ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook, European Athletics, s. 566, 568 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  8. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 476 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  9. ↑ a b Gilbert Rosillo, Universiades Turin (ITA) 1959 à Naples 2019. Participation des athlètes français par années, cdm.athle.com, 9 sierpnia 2019 [dostęp 2021-02-17] (fr.).
  10. ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook, World Athletics, s. 247 [dostęp 2021-02-17] (ang.).
  11. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 490 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  12. ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook, European Athletics, s. 574, 577 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  13. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 495 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  14. ↑ IAAF World Indoor Championships – Birmingham 2018, Statistics Handbook, IAAF, s. 118 [dostęp 2021-02-17] (ang.).
  15. ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook, World Athletics, s. 247, 365 [dostęp 2021-02-17] (ang.).
  16. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 501 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  17. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 507 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  18. ↑ Gérard Dupuy, JEUX DE LA FRANCOPHONIE. Résultats par année, cdm.athle, 25 stycznia 2021, s. 1 [dostęp 2021-02-17] (fr.).
  19. ↑ 1st IAAF/VTB Bank Continental Cup IAAF Statistics Handbook Split 2010, IAAF, s. 59, 61, 84 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-26] (ang.).
  20. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 512–513 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  21. ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook, European Athletics, s. 582 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  22. ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook, World Athletics, s. 247–248, 365–366 [dostęp 2021-02-17] (ang.).
  23. ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 520 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
  24. ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1970 à 1980, cdm.athle.com, 13 maja 2021, s. 132 [dostęp 2021-06-26] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-15] (fr.).
  25. ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1981 à 1990, cdm.athle.com, 22 sierpnia 2020, s. 1, 20, 34, 38, 96, 112, 116, 133, 155, 160, 181, 188, 209 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-11] (fr.).
  26. ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1991 à 1998, cdm.athle.com, 22 sierpnia 2020, s. 23, 30, 49 [dostęp 2021-02-17] (fr.).
  27. ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 213 i 360. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).

Linki zewnętrzne

Mistrzynie igrzysk frankofońskich w biegu na 100 metrów

Portal:Lekkoatletyka

Mistrzynie igrzysk frankofońskich w sztafecie 4 × 100 metrów

Portal:Lekkoatletyka

Media użyte na tej stronie

Athletics pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports – . This is an unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.