Laurent Casanova

Laurent Casanova (ur. 9 października 1906 w Souk-Ahras - zm. 20 marca 1972 w Paryżu) – francuski polityk, komunista, uczestnik francuskiego ruchu oporu.

Ruch oporu

Ukończył uniwersytecki wydział prawa; już jako student był zaangażowanym komunistą (wstąpił od partii w 1928), wcześnie otrzymał stanowisko sekretarza paryskiej organizacji PCF. Był bliskim współpracownikiem Maurice'a Thoreza. W 1939 został zmobilizowany, a następnie internowany za przynależność do zdelegalizowanej we wrześniu tego roku PCF. Zdołał jednak uciec i za pośrednictwem Claudine Chomat wstąpił do ruchu oporu, gdzie współdziałał m.in. z Pierre Villonem. W miarę zdobywania doświadczenia awansował na coraz bardziej odpowiedzialne stanowiska, by wreszcie zostać członkiem Narodowego Komitetu Wojskowego Wolnych Strzelców i Partyzantów (Comité Militaire National des FTP), najważniejszej wojskowej formacji organizowanej przez komunistów francuskich. Przewodniczący komitetu Charles Tillon planował wysłać go do Algierii, co jednak nie doszło do skutku.

Po wojnie

Zasiadał w Konstytuancie, a następnie w Zgromadzeniu Narodowym przez cały okres istnienia IV Republiki. W rządach tymczasowych kierowanych przez Gouina i Bidaulta w 1946 pełnił funkcję ministra ds. byłych kombatantów i ofiar wojny.

Od lipca 1945 zasiadał w komitecie centralnym partii komunistycznej, następnie, od 1954, w jej biurze krajowym. Z ramienia partii działał w Ruchu na rzecz pokoju, a także był odpowiedzialny za agitację w kręgach intelektualistów i studentów. Sygnatariusz apelu sztokholmskiego w 1950 roku^[1]. Po XX kongresie KPZR stanął na czele tych członków partii, którzy opowiedzieli się za wdrożeniem proponowanej przez Nikitę Chruszczowa zmian taktyki działania komunistów oraz stosunku do stalinizmu. Chociaż w 1960 uzyskał Leninowską Nagrodę Pokoju, przegrał wewnątrzpartyjną rywalizację ze zwolennikami utrzymania dotychczasowego kursu i w 1961, razem z Marcelem Servinem i Maurice Kriegelem-Valrimontem został wykluczony z władz PCF. Od tej pory nie udzielał się politycznie. Napisał książkę Le parti communiste, les intellectuels et la Nation

Życie prywatne

Jego pierwszą żoną była działaczka komunistycznej młodzieżówki Vincentella Perrini, znana po ślubie jako Danielle Casanova. Po jej śmierci w obozie hitlerowskim w Auschwitz-Birkenau poślubił inną znaną mu jeszcze sprzed wojny i z ruchu oporu działaczkę komunistyczną Claudine Chomat.

Przypisy