Laurent Fabius

Laurent Fabius

Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1946 Paryż
Premier Francji
Okres	od 17 lipca 1984 do 20 marca 1986
Przynależność polityczna	Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Pierre Mauroy
Następca	Jacques Chirac
Odznaczenia

Laurent Fabius (wym. [lɔɾə fabjy]; ur. 20 sierpnia 1946 w Paryżu) – francuski polityk. W latach 1984–1986 premier Francji. Dwukrotnie przewodniczący Zgromadzenia Narodowego, jeden z liderów Partii Socjalistycznej, od 2012 do 2016 minister spraw zagranicznych w dwóch rządach Jean-Marca Ayraulta, od 2016 przewodniczący Rady Konstytucyjnej.

Życiorys

Laurent Fabius jest synem André Fabiusa (1908–1984), antykwariusza pochodzącego z rodziny Żydów aszkenazyjskich, którzy przeszli na katolicyzm podczas II wojny światowej, oraz Louise Strasburger-Mortimer (1911–2010), pochodzącej z USA. Absolwent paryskich École normale supérieure i Instytutu Nauk Politycznych, a także École nationale d’administration. Pracował jako audytor we francuskiej Radzie Stanu.

Zaangażował się także w działalność socjalistów. W drugiej połowie lat 70. stał się jednym z najbliższych współpracowników François Mitterranda.

Od 1977 zajmował różne funkcje w administracji terytorialnej. Do 1995 nieprzerwanie był zastępcą mera Le Grand-Quevilly w Normandii, następnie przez pięć lat merem tej miejscowości. W 2000 ponownie objął stanowisko zastępcy mera.

W 1978 po raz pierwszy został wybrany do Zgromadzenia Narodowego. Od tego czasu w każdych kolejnych wyborach skutecznie ubiegał się o reelekcję w departamencie Seine-Maritime, rezygnując z mandatu poselskiego na czas sprawowania urzędów w administracji rządowej. Od 1989 do 1992 zasiadał w Grupie Socjalistów w Parlamencie Europejskim. Pracował w Komisji ds. Instytucjonalnych^[1].

W latach 1981–1983 w pierwszych gabinetach Pierre’a Mauroy był młodszym ministrem (wiceministrem) ds. budżetu. W trzecim rządzie tego premiera do 1984 sprawował urząd ministra badań naukowych i przemysłu. W okresie od 19 lipca 1984 do 20 marca 1986 stał na czele francuskiego rządu, będąc najmłodszym premierem w historii V Republiki.

W 1988 po raz pierwszy został przewodniczącym niższej izby francuskiego parlamentu, funkcję tę pełnił do 1992. Dwukrotnie bez powodzenia ubiegał się o przywództwo w Partii Socjalistycznej, przegrywając z Lionelem Jospinem. W 1992 ostatecznie objął stanowisko pierwszego sekretarza partii, zrezygnował jednak z niego już w kolejnym roku po słabych wynikach PS w wyborach parlamentarnych.

Po sukcesie socjalistów cztery lata później Laurent Fabius po raz drugi stanął na czele Zgromadzenia Narodowego. W 2000 opuścił tę funkcję, obejmując tekę ministra gospodarki, finansów i przemysłu w zrekonstruowanym gabinecie Lionela Jospina. Urząd ten sprawował do 2002, od tego czasu ponownie zasiada w parlamencie.

Przed referendum z 2005, wbrew oficjalnego stanowisku PS, publicznie wzywał do odrzucenia tzw. Konstytucji dla Europy^[2]. Ubiegał się o nominację swojego ugrupowania na wybory w 2007, przegrał jednak wewnątrzpartyjną rywalizację m.in. z Ségolène Royal.

16 maja 2012 objął urząd ministra spraw zagranicznych w rządzie, którego premierem został Jean-Marc Ayrault^[3]. Utrzymał to stanowisko także w drugim rządzie tego samego premiera (od 21 czerwca 2012), uzyskując wcześniej w wyborach parlamentarnych mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego XIV kadencji. 2 kwietnia 2014 ponownie powołany na ministra spraw zagranicznych (i rozwoju międzynarodowego) w rządzie Manuela Vallsa^[4]. Pozostał nim również w utworzonym w sierpniu 2014 drugim rządzie tegoż premiera.

W 2015 był przewodniczącym konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (COP21), podczas której przyjęto paryskie porozumienie klimatyczne. Zakończył urzędowanie na stanowisku ministra 11 lutego 2016^[5] w związku z ogłoszonymi przez prezydenta planami powołania go na przewodniczącego Rady Konstytucyjnej (funkcję tę objął 8 marca 2016^[6]).

Odznaczenia

Odznaczony m.in. Legią Honorową II klasy (2017) oraz Orderem Narodowym Zasługi I klasy (1984). W 1991 został wyróżniony Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej^[7], a w 2012 Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski^[8].

Skład rządu Laurenta Fabiusa^[9]

Laurent Fabius, 2007

• Laurent Fabius – premier
• Gaston Defferre – minister stanu, minister planowania regionalnego
• Claude Cheysson – minister spraw zagranicznych, 7 grudnia 1984 stanowisko to objął Roland Dumas
• Roland Dumas – minister stosunków europejskich, do 7 grudnia 1984
• Charles Hernu – minister obrony, 20 września 1985 stanowisko to objął Paul Quilès
• Pierre Joxe – minister spraw wewnętrznych i decentralizacji
• Pierre Bérégovoy – minister gospodarki, finansów i budżetu
• Édith Cresson – minister rozwoju przemysłu i handlu zagranicznego
• Michel Delebarre – minister pracy
• Robert Badinter – minister sprawiedliwości, 19 lutego 1986 stanowisko to objął Michel Crépeau
• Jean-Pierre Chevènement – minister edukacji narodowej
• Michel Rocard – minister rolnictwa, 4 kwietnia 1985 stanowisko to objął Henri Nallet
• Huguette Bouchardeau – minister środowiska
• Paul Quilès – minister transportu, urbanizacji i mieszkalnictwa, 20 września 1985 stanowisko to objął Jean Auroux
• Michel Crépeau – minister handlu i turystyki, 19 lutego 1986 stanowisko to objął Jean-Marie Bockel
• Hubert Curien – minister badań naukowych i technologii
• Georgina Dufoix – minister stosunków społecznych i solidarności
• Jack Lang – minister kultury, od 7 grudnia 1984
• Edgard Pisani – minister ds. Nowej Kaledonii, od 21 maja do 15 listopada 1985
• Yvette Roudy – minister praw kobiet, od 21 maja 1985
• Louis Mexandeau – minister poczty, od 15 listopada 1985

Przypisy

Bibliografia

• Laurent Fabius na stronie Zgromadzenia Narodowego XIII kadencji. [dostęp 2012-08-24]. (fr.).
• Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2012-08-24]. (fr.).