Leanid Sieczka

Leanid Sieczka
Леанід Сечка
Pełne imię i nazwiskoLeanid Nikanorawicz Sieczka
Data i miejsce urodzenia1 stycznia 1948
Kartynicze↗
Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji
Okresod 27 listopada 1996
do 21 listopada 2000
Przynależność politycznaBiałoruska Socjaldemokratyczna Partia (Ludowa Hramada), Socjaldemokratyczna Partia Zgody Ludowej
Poprzednikstanowisko utworzone
Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII i XIII kadencji
(do 19 września 1991 − Rady Najwyższej Białoruskiej SRR)
Okresod 16 maja 1990
do 9 stycznia 2000
(od 27 listopada 1996 nie uczestniczył w pracach)
Przynależność politycznaPartia Zgody Ludowej, Białoruska Socjaldemokratyczna Partia (Ludowa Hramada), frakcja „Związek Pracy”
Przewodniczący Partii Zgody Ludowej
Okresod ?
do 1996
Przynależność politycznaPartia Zgody Ludowej
Następcawybory nie odbyły się

Leanid Nikanorawicz Sieczka (biał. Леанід Ніканоравіч Сечка, ros. Леонид Никанорович Сечко, Leonid Nikanorowicz Sieczko; ur. 1 stycznia 1948 w Kartyniczach) – białoruski biolog, pracownik oświaty i polityk lewicowy, w latach 1990–1996 deputowany do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR / Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII i XIII kadencji, w latach 1996–2000 deputowany do Izby Reprezentantów Republiki Białorusi I kadencji; do 1996 roku przewodniczący Partii Zgody Ludowej; kandydat nauk pedagogicznych (odpowiednik polskiego stopnia doktora).

Życiorys

Młodość i praca

Urodził się 1 stycznia 1948 roku we wsi Kartynicze, w rejonie lelczyckim obwodu homelskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1971 roku ukończył Homelski Uniwersytet Państwowy, uzyskując wykształcenie biologa. Uzyskał stopień kandydata nauk pedagogicznych (odpowiednik polskiego stopnia doktora), a w 1980 roku został docentem[1]. Pracował jako dyrektor w Szkole Średniej w Liplanach w rejonie lelczyckim, prorektor Homelskiego Uniwersytetu Państwowego[1]. Pełnił funkcję przewodniczącego Homelskiej Miejskiej Rady Deputowanych Ludowych[2]. W 1995 roku był kierownikiem Głównego Urzędu Służby Kontroli Administracji Prezydenta Republiki Białorusi w obwodzie homelskim[3].

Działalność parlamentarna

16 maja 1990 roku został deputowanym ludowym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR XII kadencji[4] (od 19 września 1991 roku – Rady Najwyższej Republiki Białorusi). Pełnił w niej funkcję zastępcy przewodniczącego Stałej Komisji ds. Ekologii i Racjonalnego Wykorzystywania Zasobów Naturalnych[2].

W drugiej turze wyborów parlamentarnych 28 maja 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej XIII kadencji z Lelczyckiego Okręgu Wyborczego Nr 101[3]. 9 stycznia 1996 roku został zaprzysiężony na deputowanego[5]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Budżetu, Podatków, Banków i Finansów[6]. W Radzie był przywódcą frakcji socjaldemokratycznej „Związek Pracy”. Pełnił funkcję przewodniczącego Partii Zgody Ludowej (PZL). W 1995 roku był jednym z inicjatorów utworzenia Związku Socjaldemokratycznego, a w 1996 roku zjednoczenia PZL i Białoruskiej Socjaldemokratycznej Hramady w jedną partię o nazwie Białoruska Socjaldemokratyczna Partia (Ludowa Hramada) (BSdP (LH)). W czasie kryzysu konstytucyjnego jesienią 1996 roku stanął po stronie prezydenta Alaksandra Łukaszenki, za co został zmuszony do opuszczenia frakcji „Związek Pracy”[2]. Poparł dokonaną przez prezydenta kontrowersyjną i częściowo nieuznaną międzynarodowo zmianę konstytucji. 27 listopada 1996 roku przestał uczestniczyć w pracach Rady Najwyższej i wszedł w skład utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[7]. Pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Budżetu i Finansów[2]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego Rady Najwyższej formalnie zakończył się 9 stycznia 2000 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły. Jego kadencja w Izbie Reprezentantów zakończyła się 21 listopada 2000 roku[8].

W 1997 roku został wykluczony z BSdP (LH) i rozpoczął pracę nad odnowieniem działalności Partii Zgody Ludowej. Jest prezesem Fundacji Wspierania Parlamentaryzmu[2].

Życie prywatne

Leanid Sieczka jest żonaty[2]. W 1995 roku mieszkał w Mińsku[3].

Przypisy

  1. ↑ a b Kto… ↓, s. 229
  2. ↑ a b c d e f Kto… ↓, s. 230
  3. ↑ a b c Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь, выбраных у другім туры галасавання 28 мая 1995 года (biał.). Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-05)].
  4. ↑ Н. Дементей: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 16 мая 1990 г. №5-XII (ros.). pravo.levonevsky.org, 1990-05-16. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-30)].
  5. ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII (ros.). pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)].
  6. ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №37-XIII (ros.). pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-19)].
  7. ↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII (ros.). Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)].
  8. ↑ В. Попов: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 21 ноября 2000 г. №5-П2/I (ros.). pravo.levonevsky.org, 2000-11-21. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-18)].

Bibliografia

  • Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.