Leasing operacyjny

Leasing operacyjny (usługowy) – polega na przekazaniu przez finansującego (leasingodawcę) na czas oznaczony prawa do użytkowania określonych składników majątku trwałego (lub prawa do użytkowania i pobierania pożytków) korzystającemu (leasingobiorcy) w zamian za odpowiednie opłaty (raty leasingowe).

Zazwyczaj umowa jest zawierana na czas znacznie krótszy od okresu gospodarczej używalności przedmiotu leasingu. Przedmiot umowy leasingu znajduje się w ewidencji środków trwałych leasingodawcy (finansującego), który dokonuje odpisów amortyzacyjnych i ponosi wszystkie koszty (utrzymania, napraw, ubezpieczenia, podatki). Raty leasingowe stanowią dla niego koszt uzyskania przychodu^[1].

Charakterystyka

Przedmiot leasingu operacyjnego jest zaliczany do składników majątku leasingodawcy, który dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Umowa leasingu operacyjnego, podobnie jak umowa leasingu finansowego może zawierać opcję wykupu przez leasingobiorcę przedmiotu leasingu po zakończeniu okresu umowy. Czynsz leasingowy, opłaty wstępne i inne wydatki związane z używaniem przedmiotu umowy są kosztem uzyskania przychodów korzystającego (leasingobiorcy).

Przedmiotem leasingu operacyjnego mogą być przede wszystkim sprzęt komputerowy, samochody osobowe i samochody ciężarowe oraz zespoły urządzeń. Istotne znaczenie ma nadzór ze strony leasingodawcy nad utrzymaniem przedmiotu w stanie należytym. Raty leasingowe wraz z opłatą wstępną stanowią koszt uzyskania przychodu dla leasingobiorcy. Leasing operacyjny dla celów podatku VAT jest traktowany jako usługa, a podatek jest naliczany od każdej raty leasingowej i podlega odliczeniu przez korzystającego (leasingobiorcę).

Ważnym elementem umowy jest klauzula unieważniająca, co oznacza, że może być wcześniej wypowiedziana przez jedną ze stron. Leasingobiorca ma prawo do wcześniejszego zwrotu sprzętu i odstąpienia od umowy. Ryzyko związane z przedmiotem leasingu niemal w całości obciąża leasingodawcę.

W Polsce charakter cywilnoprawny umowy leasingowej został określony przepisami art. 709¹-709¹⁸ Kodeksu cywilnego wprowadzonymi ustawą z dnia 26.07.2000 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny (Dz.U. z 2000 r. nr 74, poz. 857). Przed tą nowelizacją leasing był zaliczany do umów nienazwanych. Należy ponadto zwrócić uwagę na brak spójności w definiowaniu i traktowaniu leasingu w obowiązujących w Polsce regulacjach, tj. Kodeksie cywilnym, przepisach prawa podatkowego oraz ustawie o rachunkowości.

Przypisy

Bibliografia

• J. Kornacki (red. nauk), Leasing 2013 według MSR/MSSF, KSR, UoR i podatków dochodowych, Oficyna Prawa Polskiego, Warszawa 2013.
• Ustawa z dnia 26 lipca 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2000 r. nr 74, poz. 857)
• Informacje zawarte na stronie internetowej Związku Przedsiębiorstw Leasingowych, www.leasing.org.pl
• Golawska-Witkowska, A. Rzeczycka, H. Zalewski: Zarządzanie finansami przedsiębiorstw. Wydawnictwo Branta, Warszawa, 2006, s. 190–191
• J. Czekaj, Z. Dresler: Zarządzanie finansami przedsiębiorstw. Wydawnictwo PWN, Warszawa, 2001, s. 191
• J. Mierzejewska-Majcherek: Ekonomika Przedsiębiorstwa. Wydawnictwo Difin, Warszawa, 2006, s. 75