Lecą żurawie
 | |
| Gatunek | melodramat wojenny |
|---|---|
| Rok produkcji | |
| Data premiery | |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania | 97 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz | |
| Główne role | Tatiana Samojłowa |
| Muzyka | |
| Zdjęcia | |
| Scenografia | Jewgienij Swidietielew |
| Montaż | Maria Timofiejewa |
| Produkcja | Michaił Kałatozow |
| Nagrody | |
| 1958: Złota Palma na 11. MFF w Cannes 1958: Wyróżnienie Specjalne dla Tatjany Samojłowej na 11. MFF w Cannes | |
Lecą żurawie (ros. Летят журавли) – radziecki czarno-biały dramat wojenny z 1957 roku w reżyserii Michaiła Kałatozowa, zrealizowany na podstawie sztuki Wiktora Rozowa.
Treść
Akcja melodramatu rozgrywa się w Moskwie tuż przed i w trakcie tzw. wielkiej wojny ojczyźnianej. Weronika i Borys są zakochaną parą młodych planujących wspólną przyszłość. Kiedy wybucha wojna, Borys ochotniczo zgłasza się do wojska i zostaje wysłany na front. Stamtąd nie daje już znaku życia. Tymczasem Weronika po utracie mieszkania i osamotniona po śmierci bliskich podczas nalotu, zostaje przygarnięta przez rodzinę Borysa. Jej życie zakłóca nie tylko troska o nieznany los ukochanego, ale i narastające do niej uczucie ze strony Marka, kuzyna Borysa, który od dawna zwracał na nią uwagę. W dramatycznej chwili podczas kolejnego nalotu dochodzi pomiędzy nimi do zbliżenia. Skutkiem tego jest psychiczna rozterka Weroniki, a następnie wymuszona zgoda na ślub. Małżeństwo nie jest jednak udane, gdyż Weronika żyje z głębokim kompleksem winy wobec zaginionego Borysa, w którego powrót nadal wierzy. Ostatecznie wraz z rodziną Borozdinów zostaje ewakuowana na Syberię, gdzie w surowych warunkach bytowych doczekuje końca wojny. W finałowej scenie podczas obchodów zwycięstwa tłumy bliskich witają żołnierzy powracających z frontu. Tylko ojciec Borysa z Weroniką wciąż oczekują daremnie.
Obsada
- Tatjana Samojłowa – Weronika
- Aleksiej Batałow – Borys Borozdin
- Wasilij Mierkurjew – Fiodor Borozdin
- Aleksandr Szworin – Mark Borozdin
- Swietłana Charitonowa – Irina Borozdina
- Konstantin Kadocznikow – Wołodia
- Walentin Zubkow – Stiepan
- Antonina Bogdanowa – Warwara Kapitonowna
- Boris Kokowkin – Nikołaj Czernow
- Jekatierina Kuprijanowa – Anna Liebiediewa
- Walentina Ananina – Liuba
- Walentina Władimirowa – żołnierka
Nagrody
Obraz nagrodzono Złotą Palmą na 11. MFF w Cannes (1958). Był to jedyny pełnometrażowy film radziecki wyróżniony tą prestiżową nagrodą. Na tym festiwalu obraz zdobył też Wyróżnienie Specjalne za wybitną kreację aktorską dla Tatjany Samojłowej.
Zróżnicowanie tytułu
Tytuł filmu po francusku, włosku i hiszpańsku (Kiedy przelatują bociany) różni się od oryginału, czego przyczyną był fakt, że dosłownie przełożony na język francuski mógłby być zrozumiany zupełnie inaczej. Słowo „żuraw” (grue), oznacza bowiem w tamtejszym slangu także prostytutkę, natomiast „lecieć” (voler) – to również „kraść”. Dlatego na festiwalu w Cannes film wystawiono pod odmiennym tytułem, którego kalką stały się tytuły w innych językach.
Linki zewnętrzne
- Lecą żurawie w bazie IMDb (ang.)
- Lecą żurawie w bazie Filmweb
- Lecą żurawie na portalu ruslink.pl
Media użyte na tej stronie
100th anniversary of the Soviet film director Mikhail Kalatozov (1903—1973). The ilustrated postal stationery envelope with the commemorative stamp, Russia, 2003. Catalogue of PTC Marka # 130-кор03. The commemorative stamp (4.25 rubles): the portrait of M. Kalatozov. The illustration: the scenes from the Soviet film The Cranes Are Flying (1957), Aleksey Batalov in the role of Boris, Tatiana Samoilova as Veronika