Lech Kowalski (historyk)

Lech Kowalski

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	19 listopada 1950 Koszalin
Przebieg służby
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	oficer polityczny
Późniejsza praca	Wojskowy Instytut Historyczny

Lech Kowalski (ur. 19 listopada 1950 w Koszalinie) – polski historyk wojskowości i publicysta, doktor nauk humanistycznych (1989)^[1], oficer polityczny w stopniu podpułkownika^[2].

Życiorys

Ukończył pion polityczny Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Obrony Przeciwlotniczej^[3]. Jest również absolwentem Wojskowej Akademii Politycznej. Tytuł magistra uzyskał w 1984 na podstawie pracy pt. „System Polski wobec polityki zagranicznej państwa w latach 1934–1939”^[2]. Doktoryzował się w 1989.

Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w latach 1973–1990^[2]. W latach 1986–1999 pracował jako adiunkt w Wojskowym Instytucie Historycznym^[4]. Tam uniemożliwiono mu habilitację i następnie – jak sam twierdzi w wyniku zakulisowych działań Wojciecha Jaruzelskiego – zwolniono z pracy^[5]. Sam prof. Andrzej Ajnenkiel, dyrektor Wojskowego Instytutu Historycznego, wystawiał mu bardzo krytyczne opinie^[2]. Odnośnie do działalności Lecha Kowalskiego krytycznie wypowiadali się również m.in. prof. Paweł Wieczorkiewicz^[6] oraz prof. Andrzej Paczkowski.

Od 2001 pracował w firmie ochroniarskiej Solid Security, w której był szefem pionu szkolenia^[7][8].

Działalność publicystyczna

Publikował i udzielał wywiadów m.in. w „Polityce”, „Rzeczpospolitej” oraz „Gazecie Polskiej”^[9][10]. Od 2015 jest stałym komentatorem Telewizji Republika^[11]. Występował również w telewizji WPolsce.pl^[12], Radiu Wnet^[13], a także w telewizji internetowej wRealu24.pl^[14].

Laureat Nagrody im. Jerzego Łojka.

Publikacje

• Generałowie. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1992. ISBN 83-211-1486-5.^[15]
• Kryptonim "Dunaj". Udział wojsk polskich w interwencji zbrojnej w Czechosłowacji w 1968 roku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1992. ISBN 978-83-05-12600-7.^[16]
• Generał ze skazą: biografia wojskowa gen. armii Wojciecha Jaruzelskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2001. ISBN 978-83-7506-979-2.^[17][18].
• Komitet Obrony Kraju: (MON – PZPR – MSW). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2011. ISBN 978-83-7507-088-0.^[19]
• Cze.Kiszczak. Biografia gen. broni Czesława Kiszczaka. Poznań: Zysk i S-ka, 2015. ISBN 978-83-7785-836-3.^[20][21].
• Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego a Żołnierze Wyklęci. Walka z podziemiem antykomunistycznym w latach 1944-1956. Poznań: Zysk i S-ka, 2016. ISBN 978-83-7785-956-8.^[22]
• Krótsze ramię Moskwy: historia kontrwywiadu wojskowego PRL. Warszawa: Fronda, 2017. ISBN 978-83-807-9325-5.^[23][24].
• Bezpieka pogranicza : Historia zwiadu WOP 1945–1980. Warszawa: Fronda, 2020, s. 656. ISBN 978-83-807-9512-9.^[25]

Przypisy

Bibliografia

• Kowalski, Lech. Katalog Biblioteki Narodowej. [dostęp 2016-03-31].
• Czesław Bielejewski: Kłamstwa ppłk. Lecha Kowalskiego: moja trzyletnia wojna sądowa z autorem paszkwili, „Przegląd” 2017, nr 37.
• Ludzie Jaruzelskiego wciąż straszą: jak to z wydaniem książki "Generał ze skazą" było z dr. Lechem Kowalskim rozmawia Wojciech Wybranowski, „Do Rzeczy” 2016, nr 31.