Lech Kowalski (historyk)

Lech Kowalski
Ilustracja
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

19 listopada 1950
Koszalin

Przebieg służby
Siły zbrojne

Orzeł LWP.jpg ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

oficer polityczny

Późniejsza praca

Wojskowy Instytut Historyczny

Lech Kowalski (ur. 19 listopada 1950 w Koszalinie) – polski historyk wojskowości i publicysta, doktor nauk humanistycznych (1989)[1], oficer polityczny w stopniu podpułkownika[2].

Życiorys

Ukończył pion polityczny Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Obrony Przeciwlotniczej[3]. Jest również absolwentem Wojskowej Akademii Politycznej. Tytuł magistra uzyskał w 1984 na podstawie pracy pt. „System Polski wobec polityki zagranicznej państwa w latach 1934–1939”[2]. Doktoryzował się w 1989.

Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w latach 1973–1990[2]. W latach 1986–1999 pracował jako adiunkt w Wojskowym Instytucie Historycznym[4]. Tam uniemożliwiono mu habilitację i następnie – jak sam twierdzi w wyniku zakulisowych działań Wojciecha Jaruzelskiego – zwolniono z pracy[5]. Sam prof. Andrzej Ajnenkiel, dyrektor Wojskowego Instytutu Historycznego, wystawiał mu bardzo krytyczne opinie[2]. Odnośnie do działalności Lecha Kowalskiego krytycznie wypowiadali się również m.in. prof. Paweł Wieczorkiewicz[6] oraz prof. Andrzej Paczkowski.

Od 2001 pracował w firmie ochroniarskiej Solid Security, w której był szefem pionu szkolenia[7][8].

Działalność publicystyczna

Publikował i udzielał wywiadów m.in. w „Polityce”, „Rzeczpospolitej” oraz „Gazecie Polskiej[9][10]. Od 2015 jest stałym komentatorem Telewizji Republika[11]. Występował również w telewizji WPolsce.pl[12], Radiu Wnet[13], a także w telewizji internetowej wRealu24.pl[14].

Laureat Nagrody im. Jerzego Łojka.

Publikacje

  • Generałowie. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1992. ISBN 83-211-1486-5.[15]
  • Kryptonim "Dunaj". Udział wojsk polskich w interwencji zbrojnej w Czechosłowacji w 1968 roku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1992. ISBN 978-83-05-12600-7.[16]
  • Generał ze skazą: biografia wojskowa gen. armii Wojciecha Jaruzelskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2001. ISBN 978-83-7506-979-2.[17][18].
  • Komitet Obrony Kraju: (MON – PZPR – MSW). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2011. ISBN 978-83-7507-088-0.[19]
  • Cze.Kiszczak. Biografia gen. broni Czesława Kiszczaka. Poznań: Zysk i S-ka, 2015. ISBN 978-83-7785-836-3.[20][21].
  • Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego a Żołnierze Wyklęci. Walka z podziemiem antykomunistycznym w latach 1944-1956. Poznań: Zysk i S-ka, 2016. ISBN 978-83-7785-956-8.[22]
  • Krótsze ramię Moskwy: historia kontrwywiadu wojskowego PRL. Warszawa: Fronda, 2017. ISBN 978-83-807-9325-5.[23][24].
  • Bezpieka pogranicza : Historia zwiadu WOP 1945–1980. Warszawa: Fronda, 2020, s. 656. ISBN 978-83-807-9512-9.[25]

Przypisy

  1. Lech Kowalski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2016-03-01].
  2. a b c d Wojciech Jaruzelski, Nie byłem sam, „Przegląd”, 7 lutego 2010 [dostęp 2016-12-16].
  3. Mirosław Skowron, Lech Kowalski: Generał mutant, „Super Express”, 27 marca 2012 [dostęp 2019-03-09].
  4. Lech Kowalski, Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
  5. Sławomir Cenckiewicz: Generał bez skazy? Dożywotnie wpływy Wojciecha Jaruzelskiego. „Do Rzeczy” 2016, nr 30
  6. W recenzji książki Lecha Kowalskiego pt.: „Generał ze skazą” prof. Wieczorkiewicz napisał: „Książka nie odpowiada standardom naukowym, jest wadliwie skonstruowana, fatalnie poniżej dopuszczalnego poziomu napisana, a przy tym tendencyjna, do poziomu pamfletu”.
  7. Historyk nie ma wątpliwości: „Tam, gdzie PO sprawuje władzę, są tacy sami ludzie jak Ewa Gawor”, niezalezna.pl, 27 sierpnia 2018 [dostęp 2019-03-15].
  8. „Ewa Gawor to bardzo zorganizowana i przebiegła osoba”, telewizjarepublika.pl [dostęp 2019-04-23].
  9. Antysemita Wojciech Jaruzelski, telewizjarepublika.pl [dostęp 2019-04-23].
  10. Lech Kowalski, salon24.pl [dostęp 2018-12-31].
  11. Lech Kowalski, telewizjarepublika.pl [dostęp 2019-04-23].
  12. Dr Lech Kowalski: Wszystkie ostateczne decyzje, to były decyzje Jaruzelskiego. Telewizja wPolsce 2018-12-13. [dostęp 2019-04-23].
  13. Dr Lech Kowalski u Gadowskiego: Gen. Dukaczewski tworzy zwartą i brutalną opozycję. Radio WNET 2018-01-16. [dostęp 2019-04-23].
  14. Dlaczego tak naprawdę odwołali Macierewicza? Kowalski o Kiszczaku, Szaniawskim i służbach PRL!. wRealu24.pl 2018-06-06. [dostęp 2019-04-23].
  15. Generałowie, Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
  16. Kryptonim "Dunaj", Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
  17. Jaruzelski. Generał ze skazą, Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
  18. Recenzje:A. Smoliński, "Arcana" 2003, nr 51/52, s. 302-309; P. Wroński, "Duży Format: czwartkowiec "Gazety Wyborczej"" 2002, nr 2, s. 34-35; Dyskusja nad książką dr. Lecha Kowalskiego... [z udziałem] Wojciecha Wrzesińskiego, Pawła Wieczorkiewicza, Floriana Siwickiego, Wacława Szklarskiego, Bronisława Jana Bednarza i Józefa Margulesa, "Przegląd Historyczno-Wojskowy" 2003, nr 4 s. 179-216; Z. Czerwiński, Uwagi dotyczące niektórych faktów i ocen zawartych w książce.., "Przegląd Historyczno-Wojskowy" 5 (2004), nr 2 s. 247-252; R. Rogoża, "Racja Stanu: studia i materiały" 2014, nr 2, s. 243-246.
  19. Komitet Obrony Kraju (MON – PZPR – MSW), Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
  20. Cze.Kiszczak. Biografia gen. broni Czesława Kiszczaka, Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
  21. Recenzja: G. Wołk, Biografia gorsza od jej bohatera, "Nowe Książki" 2016, nr 9, s. 27-28; M. Wolski, "Gazeta Polska" 2016, nr 5, s. 45.
  22. Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego a Żołnierze Wyklęci, Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
  23. Krótsze ramię Moskwy. Historia kontrwywiadu wojskowego PRL, Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-03-09].
  24. Recenzje: https://histmag.org/Lech-Kowalski-Krotsze-ramie-Moskwy-recenzja-16234; S. Cenckiewicz, "Przegląd Historyczno-Wojskowy" 2017, nr 2 (260), s. 220-224 [1]; M. Wolski, "Gazeta Polska" 2017, nr 50, s. 70.
  25. Bezpieka pogranicza [dostęp 2020-05-02] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-11].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie