Lech Majewski (generał)

Lech Majewski

Generał broni pilot Lech Majewski (2012)
generał broni pilot w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia	30 czerwca 1952 Ostrowiec Świętokrzyski, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1972–2015
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie Siły Zbrojne RP
Jednostki	Dowództwo Sił Powietrznych Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych
Stanowiska	Dowódca Sił Powietrznych Dowódca Generalny Rodzajów Sił Zbrojnych
Odznaczenia

(c) Yonatan Zalk and Shmuel Sinai (יונתן זלק ושמואל סיני) / IDF Spokesperson's Unit, CC BY-SA 3.0

Wizyta w Izraelu, marzec 2012

Lech Lucjan Majewski (ur. 30 czerwca 1952 w Ostrowcu Świętokrzyskim) – generał broni pilot Wojska Polskiego w stanie spoczynku.

Życiorys

Absolwent Technikum Hutniczo-Mechanicznego w Ostrowcu Świętokrzyskim^[1]. Myślał o podjęciu studiów w Krakowie na Akademii Górniczo-Hutniczej, jednak po odbyciu obozu Lotniczego Przysposobienia Wojskowego LPW-2 w Krośnie postanowił zostać lotnikiem^[2].

W latach 1972–1976 był podchorążym Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie.

• 1976–1982: pilot, starszy pilot, dowódca klucza, nawigator eskadry w 21 pułku lotnictwa rozpoznania taktycznego w Powidzu
• 1982–1983: nawigator eskadry w 32 pułku lotnictwa rozpoznania taktycznego w Sochaczewie

W latach 1983–1986 był słuchaczem Wojskowej Akademii Lotniczej ZSRR.

• 1986–1988: dowódca eskadry w 32 pułku lotnictwa rozpoznania taktycznego w Sochaczewie
• 1988–1990: zastępca dowódcy 32 pułku lotnictwa rozpoznania taktycznego ds. liniowych w Sochaczewie
• 1990–1993: dowódca 1 pułku lotnictwa myśliwskiego „Warszawa” w Mińsku Mazowieckim
• W latach 1993–1994 był słuchaczem Podyplomowego Studium Operacyjno-Strategicznego Akademii Obrony Narodowej.
• 1994–1995: zastępca szefa Oddziału Wojsk Lotniczych 1 Korpusu Obrony Powietrznej w Warszawie
• 1995–1998: szef Oddziału Wojsk Lotniczych 3 Korpusu Obrony Powietrznej we Wrocławiu
• 1998–1999: zastępca szefa Szefostwa Wojsk Lotniczych Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej w Warszawie
• 1999–2003: dowódca 3 Korpusu Obrony Powietrznej we Wrocławiu
• 2003–2004: dowódca Centrum Operacji Powietrznych – zastępca dowódcy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej w Warszawie
• W latach 2004–2005 był słuchaczem Narodowego Uniwersytetu Obrony Stanów Zjednoczonych.
• 2005-2007: dowódca Centrum Operacji Powietrznych – zastępca dowódcy Sił Powietrznych w Warszawie

W 2007 roku objął stanowisko asystenta szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego do spraw Sił Powietrznych.

25 lutego 2011 roku złożył w Wojskowej Prokuraturze Okręgowej w Warszawie zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w ruchu powietrznym przez załogę Jaka-40 w dniu 10 kwietnia 2010 roku (zob. katastrofa polskiego Tu-154 w Smoleńsku)^[3].

20 maja 2010 roku został Dowódcą Sił Powietrznych^[4].

17 grudnia 2013 roku w Belwederze Prezydent RP Bronisław Komorowski wręczył mu akt zwolnienia ze stanowiska dowódcy Sił Powietrznych i akt mianowania z dniem 1 stycznia 2014 roku na stanowisko Dowódcy Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych^[5][6][7]. 30 czerwca 2015 roku zakończył zawodową służbę wojskową i przeszedł w stan spoczynku w związku z osiągnięciem wieku 63 lat^[8][9][10].

Jest pilotem klasy mistrzowskiej, z nalotem około 2000 godzin. Pilotował wszystkie polskie warianty myśliwca MiG-21 oraz MiG-29. Pierwsze doświadczenia lotnicze zdobywał za sterami TS-8 Bies, Lim-2, SBLim-2A i TS-11 Iskra. Jako jeden z pierwszych Polaków wykonał loty zapoznawcze za sterami odrzutowców F-16, Mirage 2000, Hawk, M-346 i F/A-18.

Jest profesorem wizytującym Akademii Obrony Narodowej, przewodniczącym konwentu Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych i członkiem rady naukowej Instytutu Technicznego Wojsk Lotniczych. Posługuje się językami: angielskim i rosyjskim.

9 kwietnia 2019 roku został zatrzymany przez żandarmerię wojskową w wyniku śledztwa prowadzonego przez Wydział ds. Wojskowych Prokuratury Okręgowej w Warszawie. Śledztwo dotyczy m.in. działania na szkodę interesu publicznego oraz niedopełnienia obowiązków służbowych przy organizacji Radom Air Show w latach 2010–2015^[11][12].

Awanse

• podporucznik – 1976
• porucznik – 1979
• kapitan – 1982
• major – 1987
• podpułkownik – 1990
• pułkownik – 1993
• generał brygady – 15 sierpnia 2000
• generał dywizji – 15 sierpnia 2003^[13]
• generał broni – 15 sierpnia 2005^[14]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2015^[15][10]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2012^[16][17]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2000^[18]
• Złoty Krzyż Zasługi – 1995^[19]
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Lotniczy Krzyż Zasługi – 2013^[20]
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Odznaka Pilota Wojskowego
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Pilot Wojskowy” – dwukrotnie (po raz drugi w 2014^[21])
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Żołnierz RP” I Stopnia (Złota) – 2015^[8]
• Odznaka pamiątkowa SG WP – 2011^[22]
• Odznaka pamiątkowa Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych (nr 001) – 2014 (wręczona 28 sierpnia 2014^[21])
• Odznaka absolwenta Podyplomowego Studium Operacyjno-Strategicznego AON
• Medal „Milito Pro Christo” – 2015^[23]
• Medal „Pro Memoria” – 2012^[24]
• Złoty Medal za Zasługi dla Policji – 2013^[25]
• Złoty Medal za Zasługi dla Straży Granicznej
• Złota Odznaka „Za zasługi dla Związku Żołnierzy Wojska Polskiego”
• Oficer Orderu Legii Honorowej – Francja, 2013^[26]
• Odznaka absolwenta National Defense University – Stany Zjednoczone

Przypisy

Bibliografia

• Asystent Szefa Sztabu Generalnego WP ds. Sił Powietrznych, gen. broni pil. Lech MAJEWSKI
• Gen. Hermaszewski i gen. Majewski (zdjęcie) – grudzień 2013 (sp.mil.pl)