Lech Niemojewski

Lech Niemojewski
Ilustracja
Tadeusz Pruszkowski Portret Lecha Niemojewskiego
Data i miejsce urodzenia

26 sierpnia 1894
Sosnowiec

Data i miejsce śmierci

11 października 1952
Warszawa

profesor nauk technicznych
Specjalność: architektura wnętrz
Profesura

1933

Uczelnia

Politechnika Warszawska

Odznaczenia
Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Grób architekta Lecha Niemojewskiego oraz jego teściów – literata Adama Doliwy Dobrowolskiego i śpiewaczki operowej Stanisławy Dobrowolskiej na Starych Powązkach w Warszawie

Lech Niemojewski (ur. 26 sierpnia 1894 w Sosnowcu, zm. 11 października 1952 w Warszawie) – polski architekt, profesor na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, syn pisarza Andrzeja Niemojewskiego. Jego żoną była Jadwiga, córka Adama Dobrowolskiego i Stanisławy Dobrowolskiej (z d. Szczepankiewicz).

Życiorys

Uczył się w V Gimnazjum w Warszawie. Rozpoczął w roku 1912 studia matematyczne w Towarzystwie Kursów Naukowych, w następnym roku rozpoczął studia architektury, najpierw we Lwowie, potem na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, a także w latach 1916-1922 grafikę w Szkole Sztuk Pięknych.

Brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej. Studia architektoniczne ukończył w roku 1922. Po zgonie prof. Stanisława Noakowskiego 1928 objął katedrę historii sztuki. W roku 1933 otrzymał stopień profesora nadzwyczajnego.

W roku 1926 zrealizował projekt willi w Wejherowie. Zrealizował też projekty kościoła w Białymstoku, Instytutu Propagandy Sztuki w Warszawie oraz willę prof. Tadeusza Pruszkowskiego w Kazimierzu Dolnym.

Był autorem wnętrz statków pasażerskich MS Piłsudski i MS Batory, jak również projektantem zabudowań dworcowych stacji Piekary Śląskie Szarlej[1]. Wykładał technikę i sztukę budowy miast w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie (przedmiot: organizacje społeczne w samorządzie)[2]. W 1937 był komisarzem polskiego pawilonu na Wystawie Światowej w Paryżu w 1937[3].

W roku 1938 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Legii Honorowej.

W czasie walk o stolicę we wrześniu 1939 był komendantem Straży Obywatelskiej na Mokotowie. W czasie okupacji wykładał na tajnym Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej i zasiadał w Komisji Rzeczoznawców Urbanistycznych[4]. We wrześniu 1944 roku w jego dom na Saskiej Kępie trafił niemiecki pocisk i dzięki wsparciu prezydenta miasta Mariana Spychalskiego Niemojewski wraz z żoną wyjechali do Lublina[5]. Zaangażował się w działania pod auspicjami PKWN, m.in. współpracował przy organizacji Politechniki Warszawskiej i został prezesem reaktywowanego w Lublinie SARP[5].

We wrześniu 1945 objął katedrę Historii Sztuki i Architektury Średniowiecznej na warszawskim Wydziale Architektury. W 1947 roku ofiarował pałacowi Na Wyspie kilkanaście sztuk mebli zakupionych w 1807 roku przez jego pradziada Józefa Niemojewskiego od siostry Stanisława Augusta Poniatowskiego[6]. Pełnił funkcję dziekana Wydziału Architektury. W roku 1952 został pozbawiony funkcji. Pretekstem do nagonki stała się jego książka „Uczniowie Cieśli” której aktywiści partyjni zarzucali niezgodność z obowiązującą wówczas ideologią[7].

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera T-4-5/6)[8].

Dzieła o architekturze

  • Lech Niemojewski: Konstruktywizm w architekturze.Trzaska, Evert i Michalski, Warszawa 1933
  • Lech Niemojewski: Siedem Cudów Świata. wyd. 1 – 1938, wyd. 2 – Ex Libris, Warszawa 1948
  • Lech Niemojewski: Uczniowie Cieśli. Rozważania nad zawodem architekta. Trzaska, Evert i Michalski, Warszawa 1948

Przypisy

  1. ↑ Olgierd Czerner, Listy do redakcji, w: Spotkania z Zabytkami, nr 1/1983, s.77-78, ISSN 0137-222X
  2. ↑ Wolna Wszechnica Polska. W: Szkoły wyższe Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: 1930, s. 313.
  3. ↑ Grzegorz Piątek, Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949, ISBN 978-83-280-3725-0.
  4. ↑ Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 77. ISBN 978-83-280-3725-0.
  5. ↑ a b Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 84. ISBN 978-83-280-3725-0.
  6. ↑ Kronika wydarzeń w Warszawie 1945−1958. „Warszawskie kalendarz ilustrowany 1959”, s. 39, 1958. Wydawnictwo Tygodnika Ilustrowanego „Stolica”. 
  7. ↑ Lech Józef Niemojewski
  8. ↑ Cmentarz Stare Powązki: ADAM DOLIWA DOBROWOLSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-01-31].
Dziekani Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej

Media użyte na tej stronie

Tadeusz Pruszkowski Portret Lecha Niemojewskiego.jpg
Portret profesora Lecha Niemojewskiego
Adam Doliwa Dobrowolski, Stanisława Dobrowolska, Lech Niemojewski (grób).JPG
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób architekta Lecha Niemojewskiego oraz jego teściów - literata Adama Doliwy Dobrowolskiego i śpiewaczki operowej Stanisławy Dobrowolskiej na Starych Powązkach w Warszawie