Lech Zabierek

Lech Zabierek

Jerzy Wański
Janusz Moczulski

Wulkan, Wrak, Ulewa, Sokół

porucznik
Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1918 Niedarzyn (województwo mazowieckie)
Data i miejsce śmierci	17 listopada 2003 Konstancin
Przebieg służby
Lata służby	1939–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa Delegatura Sił Zbrojnych na Kraj Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość
Jednostki	65 Starogardzki Pułk Piechoty, 63 Toruński Pułk Piechoty, oddział dywersyjny mjra Jana Mielczarskiego „Sana” działający w ramach Kedywu Obszaru Zachodniego AK, Pułk „Palmiry-Młociny”
Stanowiska	dowódca drużyny, zastępca dowódcy plutonu, zastępca dowódcy kompanii, oficer do specjalnych poruczeń
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa, bitwa nad Bzurą, obrona Warszawy (1939), powstanie warszawskie, działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce
Odznaczenia

Lech Zabierek^[a] vel Jerzy Wański vel Janusz Moczulski pseud.: „Wulkan”, „Wrak”, „Ulewa”, „Sokół” (ur. 3 listopada 1918 w Niedarzynie, zm. 17 listopada 2003 w Konstancinie^[1]) – żołnierz Wojska Polskiego we wrześniu 1939 roku i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, oficer Armii Krajowej, porucznik piechoty, cichociemny.

Życiorys

Po ukończeniu Gimnazjum Państwowego w Toruniu i uzyskaniu matury w 1938 roku dostał się na studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej, które miał rozpocząć w 1939 roku po odbyciu służby wojskowej w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 65 Starogardzkim pułku piechoty.

W czasie kampanii wrześniowej służył w batalionie zapasowym 63 Toruńskiego pułku piechoty jako dowódca drużyny i zastępca dowódcy plutonu, m.in. w czasie bitwy nad Bzurą. Po demobilizacji pułku sformował z grupy ochotników oddział w sile kompanii, z którym przedarł się do Warszawy i aktywnie uczestniczył w jej obronie. Był kontuzjowany i ranny (27 września). 7 października dostał się do niewoli. Przebywał m.in. w oflagach w Monachium, Eisedt, Oflagu VII A Murnau, Elsenborn i w Stalagu VI A Oberlangen. 2 sierpnia 1941 roku uciekł z obozu i po m.in. pieszym przejściu przez Ardeny trafił do polskiego obozu koło Awinionu. 12 sierpnia 1942 roku dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie odbył staż w oddziałach brytyjskich.

Zgłosił się do służby w kraju. Przeszedł szkolenie w zakresie dywersji i został zaprzysiężony 31 stycznia 1943 roku na rotę Armii Krajowej w Oddziale VI Naczelnego Wodza. W nocy z 13 na 14 marca 1943 roku został zrzucony do kraju w ramach akcji „Door” (zrzut na placówkę odbiorczą „Kra” 9 km na północny zachód od Zwolenia). Po aklimatyzacji w Warszawie dostał przydział do oddziału dywersyjnego mjra Jana Mielczarskiego „Sana” działającego w ramach Kedywu Obszaru Zachodniego AK. Uczestniczył w wielu akcjach dywersyjnych, m.in.:

• wysadzenie pociągu towarowego między Błoniem a Bożą Wolą (w nocy z 15 na 16 lutego 1944 roku),
• cięcie torów w pobliżu Łubna (w nocy z 8 na 9 marca); w obu tych akcjach wyróżnił się odwagą i przewidywaniem, za co został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Został zaskoczony w Milanówku przez wybuch powstania warszawskiego. Po przedostaniu się 11 sierpnia do Puszczy Kampinoskiej przyłączył się do Pułku „Palmiry-Młociny”, w którym pełnił funkcję zastępcy dowódcy kompanii i oficera do specjalnych poruczeń. Na tych stanowiskach brał udział w wielu akcjach, m.in.:

• akcja na Zaborów Leśny i tamtejszy tartak (22 sierpnia, zginęło ok. 160 żołnierzy nieprzyjaciela),
• wypad na Truskaw (w nocy z 1 na 2 września, zginęło ok. 250 żołnierzy nieprzyjaciela, straty własne – 7),
• akcja na tartak w Piaskach Królewskich (w nocy z 6 na 7 września, zginęło 30 Niemców, przy stratach własnych – 3).

W czasie walk 29 września został ciężko ranny. Po leczeniu w Milanówku wyjechał do Częstochowy. W 1945 roku wrócił do Warszawy, gdzie przez półtora roku studiował na Politechnice Warszawskiej. Do listopada 1945 roku działał w DSZnK i WiN, m.in. jako kurier do Krakowa.

Był represjonowany po wojnie, podejmował wiele zajęć, m.in.:

• był kierownikiem budowy w Spółdzielni Mieszkaniowej „Zimowe Leże” w Warszawie (1945–1946),
• prowadził własne Biuro Handlu Nieruchomościami (do 1948 roku),
• prowadził prywatne budowy (w latach 1948–1951),
• pracował jako kierownik budowy w Spółdzielni Pracy w Otwocku,
• pełnił funkcję kierownika sekcji kwaterunkowo-budowlanej w Instytucie Naukowo-Badawczym Broni Pancernej i Motoryzacji (od 1953 roku),
• był kierownikiem Spółdzielni Pracy Aparatury Oświetleniowej w Warszawie (1957–1964),
• prowadził zakład elektromechaniczny w Grodzisku Mazowieckim,
• pracował jako kierownik produkcji pomocniczej w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w Opocznie (1968–1971),
• był galwanizerem w Zakładzie Powłok Ochronnych Usługowej Spółdzielni Pracy w Legionowie (1972–1975),
• prowadził sklep spożywczy w Konstancinie-Jeziornie (1976–1989).

Nie otrzymał emerytury.

Awanse

• plutonowy podchorąży – sierpień 1939 roku
• podporucznik – ze starszeństwem z dniem 14 marca 1943 roku
• porucznik –

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami

Życie rodzinne

Był synem Antoniego, przemysłowca, i Zofii z domu Szczepankiewicz. Był dwukrotnie żonaty. W 1943 roku ożenił się z Zinajdą z domu Mamcziwicz (1° voto Truszkowską, 1909–1996). Mieli 2 synów: Jerzego (ur. w 1948 roku) i Krzysztofa (ur. w 1949 roku). Drugą żoną Zabierka była Grażyna Waniek (ur. w 1946 roku), z którą miał troje dzieci: Artura (ur. w 1969 roku), Katarzynę (ur. w 1973 roku) i Emilię Zofię (ur. w 1980 roku).

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 3. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2002, s. 119–122. ISBN 83-902499-5-2.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 444. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 146.

Linki zewnętrzne

• biogram na stronie elitadywersji.org