Leczenie wstrząsami insulinowymi
Leczenie wstrząsami insulinowymi – jedna z metod leczenia stosowanych w psychiatrii głównie w latach 30., 40. i 50. XX wieku, polegająca na wywoływaniu powtarzanych stanów ciężkiej hipoglikemii i śpiączki przy użyciu wstrzyknięć insuliny.
Metodę tę wprowadził do medycyny Manfred Sakel w 1933. Inspiracją do tej formy leczenia było domniemanie, iż odkryta w 1922 insulina może mieć znaczenie w patogenezie schizofrenii. Dawki zwiększano stopniowo i obserwowano stan pacjenta. Stosowano dawki rzędu 50–80 jednostek, rozpiętość dawki była duża[1]. Śpiączkę przerywano poprzez podany przez zgłębnik do żołądka stężony roztwór glukozy. W późniejszym czasie stosowano dożylne podanie stężonego roztworu glukozy. Terapie wstrząsowe (wykorzystujące wstrząsy insulinowe i elektrowstrząsy) były metodami leczniczymi pierwszego rzutu w schizofrenii przed wprowadzeniem leków neuroleptycznych.
Leczenie wstrząsami insulinowymi uznano jako niebezpieczne i mniej skuteczne w porównaniu z obecnie stosowaną farmakoterapią i nie ma już zastosowania w medycynie. Zdarzały się bowiem przypadki, że mimo normoglikemii pacjent nie odzyskiwał świadomości[2]. W Stanach Zjednoczonych zostało zarzucone w latach 70., później było jeszcze przez pewien czas w użyciu w ZSRR i Chinach.
Przypisy
Bibliografia
- K Jones. Insulin coma therapy in schizophrenia. „Journal of the Royal Society of Medicine”. 93 (3), s. 147–9, 2000. PMID: 10741319.
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.
Media użyte na tej stronie
The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.
Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.Insulin shock therapy is terminated by administration of glucose through a 'gavage' tube, in Lapinlahti Hospital, Helsinki in 1950's