Led Zeppelin III

Led Zeppelin III

Wykonawca albumu studyjnego
Led Zeppelin
Wydany	5 października 1970
Nagrywany	styczeń–sierpień 1970
Gatunek	hard rock, folk rock, rock, rock and roll, blues
Długość	42:58 (LP)
Wydawnictwo	Atlantic[1]
Producent	Jimmy Page[1]
Oceny
AllMusic [2] Q
Album po albumie
Led Zeppelin II (1969) Led Zeppelin III (1970) Led Zeppelin IV (1971)
Single z albumu Led Zeppelin III
„Immigrant Song” Wydany: 5 listopada 1970

Led Zeppelin III – trzeci studyjny album brytyjskiego zespołu rockowego Led Zeppelin. Został nagrany pomiędzy styczniem a sierpniem 1970 i wydany 5 października 1970 przez wytwórnię Atlantic Records. Skomponowany w większości w odległym domku w Walii zwanym Bron-Yr-Aur, charakteryzował się znacznie mocniejszym akcentowaniem muzyki folkowej i dźwięków gitary akustycznej. Było to zaskoczeniem zarówno dla fanów, jak i krytyków, w rezultacie spotkało się z raczej obojętnymi ocenami.

Mimo że nie jest jednym z najlepiej sprzedających się albumów w dorobku zespołu, Led Zeppelin III jest doceniany i chwalony jako kamień milowy w historii zespołu.

Sesje nagraniowe

Bron-Yr-Aur cottage

Wiele utworów umieszczonych na albumie zostało skomponowanych w Bron-Yr-Aur, XVIII-wiecznej chatce w Gwynedd, w Walii, wybudowanej na szczycie wzgórza ponad doliną Dyfi, 3 mile na północ od miasteczka Machynlleth. Jimmy Page i Robert Plant postanowili spędzić tam trochę czasu po wyczerpującej trasie koncertowej po Ameryce Północnej by grać i komponować nowe utwory. Większy nacisk zespołu na dźwięki akustyczne mógł mieć swoją przyczynę w odległym usytuowaniu chatki, w której nie było bieżącej wody ani elektryczności^[3][4].

Jak Page wyjaśniał później:

Po bardzo intensywnej trasie koncertowej promującej pierwsze dwa albumy, pracy niemal 24 godziny na dobę, udało nam się zrobić porządną przerwę, kilka miesięcy, zamiast kilku tygodni. Zdecydowaliśmy się wyjechać i wynająć chatkę aby zapewnić sobie odpowiedni kontrast z pokojami hotelowymi. Oczywiście miało to niemały wpływ na napisany tam materiał... To spokój tego miejsca narzucił ton całemu albumowi. Oczywiście nie graliśmy na 100-watowych kolumnach Marshall. Chcieliśmy grać akustycznie, poza tym byliśmy w tej chatce bez prądu, to był czas gitary akustycznej... Po ciężkim, intensywnym nastroju koncertowania który odzwierciedla surowa energia drugiego albumu, to było zupełnie inne uczucie^[5].

Robert Plant miał podobne spostrzeżenia:

[Bron-Yr-Aur] było fantastycznym miejscem pośrodku niczego, zupełnie bez wyposażenia - to był sprawdzian, tego, co potrafimy zrobić w takim środowisku. Do tego czasu zdążyła nas ogarnąć obsesja zmian, a wspaniałą rzeczą było to, że byliśmy w stanie stworzyć duszpasterską stronę Led Zeppelin. Jimmy słuchał Daveya Grahama i Berta Janscha i eksperymentował z różnymi strojeniami, podczas gdy ja kochałem Johna Faheya. Było to zatem dla nas bardzo naturalne miejsce^[6].

Po przygotowaniu materiału, który mógł pojawić się na albumie, do Page’a i Planta dołączyli John Bonham i John Paul Jones w Headley Grange, zniszczonej posiadłości w East Hampshire, by przećwiczyć utwory. Ze swoją relaksującą atmosferą i wiejską okolicą Headley Grange podobała się zespołowi jako alternatywa dla dyscypliny typowego studia nagraniowego. ^[7]

Sesje nagraniowe do albumu odbywały się w seriach w maju i lipcu 1970 zarówno w Headley Grange jak i Olympic Studios w Londynie. Część prac odbywała się w Island Records, w Basing Street Studios w Notting Hill w Londynie w sierpniu, następnie miksowane w Ardent Studios w Memphis we wrześniu 1970 podczas 6. amerykańskiej trasy koncertowej^[3]. Album został wyprodukowany przez Page’a, a zaprojektowany przez Andy’ego Johnsa i Terry’ego Manninga.

Kompozycja

Jak zauważono wcześniej, Led Zeppelin III nakreślił zamianę stylu z hard rockowej kapeli z późnych lat 60. Led Zeppelin zmienił się w elektryczny, folk rockowy zespół inspirowany często muzyką akustyczną^[3]. Owe inspiracje zdecydowanie rzadziej słychać w poprzednich albumach, jednak w tym, podobnie jak i następnych, położono na nie duży nacisk. Led Zeppelin III różni się też od poprzednich albumów w kontekście powstawania utworów. Dominacja Page’a w dziedzinie komponowania, widoczna w Led Zeppelin i Led Zeppelin II, ustąpiła miejsca bardziej demokratycznemu podejściu, za sprawą którego wszyscy czterej członkowie grupy wnosili swoje pomysły i kompozycje do utworów, co stało się typowym dla kolejnych albumów^[3].

Album zawiera dwa utwory, które na wiele lat zagościły w koncertowym repertuarze Led Zeppelin: „Immigrant Song” i „Since I've Been Loving You”. Pierwszy z nich, napisany przez Page’a i Planta, opowiadający o inwazji wikingów na Anglię, został zainspirowany przez wcześniejsze występy Led Zeppelin na żywo w Islandii. „Since I've Been Loving You” to grany w tonacji c-moll blues, będący szczerym uzewnętrznieniem uczuć każdego z członków zespołu, ich wzajemnych relacji. Stał się koncertową wizytówką bluesowej odmiany zespołu, zastępując tym samym „I Can't Quit You Baby” z Led Zeppelin.

Na albumie znalazły się również rockowe utwory, takie jak „Celebration Day”, „Out of the Tiles”, „Friends” czy akustyczne, jak: „Bron-Y-Aur Stomp”, „Tangerine” i „That's the Way”, będący przełomem, zdaniem Page’a, dla nadal rozwijającego się Roberta Planta^[8]. Gallows Pole jest odświeżoną wersją tradycyjnej folkowej piosenki „The Maid Freed from the Gallows”. Album kończy „Hats Off to (Roy) Harper”, utwór zadedykowany dla wpływowego rówieśnika zespołu i przyjaciela, Roya Harpera, uhonorowując jego pracę i ugruntowując korzenie Led Zeppelin w muzyce akustycznej.

Lista utworów

1.	„Immigrant Song” – (Page, Plant)	2:25
2.	„Friends” – (Page, Plant)	3:54
3.	„Celebration Day” – (Jones, Page, Plant)	3:29
4.	„Since I've Been Loving You” – (Jones, Page, Plant)	7:23
5.	„Out on the Tiles” – (Bonham, Page, Plant)	4:06
6.	„Gallows Pole” – (Traditional)	4:56
7.	„Tangerine” – (Page)	3:10
8.	„That's the Way” – (Page, Plant)	5:37
9.	„Bron-Y-Aur Stomp” – (Jones, Page, Plant)	4:16
10.	„Hats off to (Roy) Harper” – (Traditional)	3:42
		42:58

Twórcy

Muzycy

• Jimmy Page – gitara elektryczna, gitara akustyczna, gitara stalowa, wokal wspierający, producent
• Robert Plant – śpiew, harmonijka ustna
• John Paul Jones – gitara basowa, organy, mandolina, wokal wspierający
• John Bonham – perkusja, wokal wspierający

Personel techniczny

• Peter Grant – producent wykonawczy
• Andy Johns – inżynier dźwięku, miksowanie
• Eddie Kramer – miksowanie (utwór 6)
• Zacron – projekt graficzny

Przypisy