Legendarz

Ilustracja pochodząca z XIV wiecznego Legendarium andegaweńskiego (w zbiorach Biblioteki Watykańskiej).

Legendarz, legendarium – w średniowiecznej literaturze hagiograficznej najczęściej uporządkowany chronologicznie zbiór pism zawierających pasje, żywoty, opisy translacji i cudów, a także późniejsze zbiory żywotów świętych wydawane po wynalezieniu druku[1].

Określenie legendarze odnosi się do kodeksów spisywanych na zamówienie w celu uzasadnienia cnót i łask za sprawą kandydata na ołtarze[1]. Materiały te są źródłem wiedzy o rozwoju kultu, upodobaniach adresatów, całości warsztatu pisarskiego redaktorów, datowaniu i pochodzeniu dobranych pism[1]

Przykładem legendarza są „Żywoty Świętych” Piotra Skargi[1].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 6: W-Z. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2007, s. 527. ISBN 978-83-7318-736-8.

Bibliografia

  • Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 6: W-Z. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2007, s. 611. ISBN 978-83-7318-736-8.

Media użyte na tej stronie