Legia Oficerska (PSZ)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1940 |
| Rozformowanie | 1942 |
| Tradycje | |
| Nadanie sztandaru | 1941 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Emisarski |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojska lądowe |
| Podległość | |
Legia Oficerska na Środkowym Wschodzie – oddział wojskowy Polskich Sił Zbrojnych.
Legia Oficerska została sformowana w 1940, w obozie Latrun, w Palestynie, na podstawie rozkazu L.dz. 579/I/Tjn/40 dowódcy Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich z 12 listopada 1940. W jej skład weszły nadwyżki oficerów zgrupowanych w Ośrodku Zapasowym SBSK. Służba w Legii była obowiązkowa dla podporuczników do lat 40 i poruczników oraz kapitanów do 45 lat[1].
21 grudnia 1940 dwie kompanie LO zostały przetransportowane do Egiptu, gdzie pełniły służbę wartowniczą. 1 kompania stacjonowała w Abukirze, a 2 kompania w Ditheili, gdzie ochraniały lotniska RAF[2]. Na początku 1941 Legia, jako batalion strzelecki, przegrupowała się do Cyrenajki i pełniła służbę wartowniczą w rejonach Benghazi, Mersa-Matruh i Sidi Barrani. W lipcu 1941 roku cała legia ześrodkowała się w obozie El-Amiria[2].
Rozwiązana została na przełomie 1941 i 1942 roku. Część żołnierzy zdolnych do służby przeszła do oddziałów tworzącej się Armii Polskiej na Wschodzie.
Dowództwo
- dowódca - płk Adam Epler - od lata 1941
- zastępca dowódcy - ppłk dypl. Jan Emisarski (po. dowódcy Legii w początkowym okresie)
- szef sztabu - mjr dypl. Tadeusz Bastgen
Skład organizacyjny
- kompania dowodzenia – ppłk geogr. Stanisław Lechner
- plutony: dowodzenia, łączności[a], artylerii, moździerzy
- 1 kompania - mjr Jasiński
- 2 kompania - ppłk Leon Kolbuszewski
- 3 kompania - ppłk dypl. Michał Talikowski
- 4 kompania[b]- ppłk dypl. Tadeusz Zakrzewski (powstała we wrześniu 1941)
Stan legii 1 lutego 1941 wynosił: 227 oficerów. Uzbrojona była w karabiny angielskie Enfield i ckm typu Hotkins.
Dekalog praw i obowiązków
Legia posiadała swój dekalog praw i obowiązków legionisty [3].
Podporucznicy i porucznicy spełniali rolę szeregowych, kapitanowie podoficerów, a majorowie zastępców dowódców kompanii lub dowódców plutonów specjalnych, podpułkownicy dowódców kompanii. Podporucznicy i porucznicy w czasie służby zakrywali dystynkcje oficerskie. Pensja oficerska przysługiwała każdemu legioniście w zależności od posiadanego stopnia. Żaden z oficerów Legii (łącznie z dowództwem) nie korzystał z pocztowych, a z własnych pieniędzy opłacał Arabów- służących. Każda kompania posiadała swój sąd honorowy i kasyno oficerskie.
Symbole Legii
Sztandar
Sztandar, ufundowany przez uchodźców polskich w Palestynie, przekazali 29 czerwca 1941 delegacji wojska przedstawiciele kolonii polskiej z Latrun. 13 lipca 1941 roku w Agami, gen. Stanisław Kopański uroczyście przekazał znak bojowy żołnierzom Legii[4].
Na stronie głównej wykonanej z jednolitego materiału w kolorze amarantowym znajdował się napis „Honor i Ojczyzna”, na odwrotnej zaś na białym tle umieszczono wizerunek krzyża jerozolimskiego oraz napis: „Legia Oficerska w Egipcie”[4].
Obecnie sztandar Legii eksponowany jest w Instytucie Polskim i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie[5].
Odznaka
Odznaka posiada kształt wydłużonego krzyża maltańskiego. Wykonana z mosiądzu, złocona i emaliowana, trzyczęściowa o wym. 56 x 46 mm. Pośrodku nałożony stylizowany orzeł z inicjałami „LO” na skrzydłach i krzyżem jerozolimskim na piersi. Pod orłem półksiężyc, nad nim daty 1940 - 1941. Części emaliowane odznaki: krzyż maltański - emalia czarna, gwiazdki na jego bocznych ramionach oraz półksiężyc - emalia szmaragdowa. Gwiazdy wraz z półksiężycem stanowiły herb. Orzeł srebrny, inicjały i krzyż - złote[6].
Uwagi
Przypisy
- ↑ Terlecki 1983 ↓, s. 32.
- ↑ a b Biegański 1990 ↓, s. 70-71.
- ↑ Podany w formie streszczenia przez Jana Emisarskiego; Wspomnienia... str.89
- ↑ a b Murgrabia 1990 ↓, s. 44.
- ↑ Murgrabia 1990 ↓, s. 123.
- ↑ Partyka 1997 ↓, s. 16.
Bibliografia
- Witold Biegański: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1990, s. 70. ISBN 83-03-02923-1.
- Jerzy Murgrabia: Symbole wojskowe Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Wydawnictwo Bellona, 1990. ISBN 83-11-07825-4.
- Jan Partyka: Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939-1945. Wojska Lądowe. Rzeszów: Wydawnictwo Libri Ressovienses, 1997. ISBN 83-902021-9-0.
- Jan Pindela-Emisarski, Wacław Fiedler, Jacek Hlawaty: Wspomnienia: 1896-1945. Londyn: Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego, 2004. ISBN 0-902508-32-6.
- Olgierd Terlecki: Bojowe szlaki pustynne. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1983. ISBN 83-03-00229-5.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim i Środkowym Wschodzie, Warszawa 1981,
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).