Legia Rycerska
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1917 |
| Rozformowanie | 1918 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | ppłk Eugeniusz Habich |
| Działania zbrojne | |
| Wojna domowa w Rosji Walki o Bobrujsk (1918) | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Legia Rycerska – polska formacja wojskowa Wojska Polskiego na Wschodzie wchodząca w skład I Korpusu Polskiego w końcowym okresie I wojny światowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
W grudniu 1917 Naczelny Polski Komitet Wojskowy w porozumieniu z dowódcą I Korpusu Polskiego postanowił z nadmiaru oficerów utworzyć Legion Rycerski. Stanowił on rezerwę oficerów chwilowo bez stanowisk. Był też zwartym oddziałem bojowym.
Początkowo nosiła ona nazwę Legii Oficerskiej i dzieliła się na kilkanaście pododdziałów w tym Legionu Jazdy pod dowództwem płk. Bielińskiego, 2 Legionu Piechoty pod dowództwem pułkownika Konarzewskiego czy 3. Legionu Artyleryjski i Broni Specjalnych pod dowództwem podpułkownika Habicha. Każdy Legion formowany był na wzór samodzielnej kompanii. 3 Legion nie posiadał armat. Uzbrojony był w karabiny maszynowe. Prowadził jednak kursy artyleryjskie. Do tego Legionu przyjmowani byli też saperzy, lotnicy i radiotelegrafiści.
Rozkazem dowódcy Korpusu z 9 stycznia 1918 legiony zostały przemianowane i przydzielone do poszczególnych dywizji.
Razem Legia Oficerska w 1917 r. w okresie formowania w Mińsku Litewskim liczyła ok. 300 oficerów.
W kwietniu 1918 r. utworzono ponownie oddziały złożone z oficerów tym razem jako Legię Rycerską. Legia podlegała organizacyjne dowódcy Korpusu a organizacyjnie komendantowi twierdzy w Bobrujsku i odegrała wybitnie wielką rolę w walkach w obronie Bobrujska i Rohaczewa. 20 kwietnia 1918 r. liczyła 1000 żołnierzy.
Ubiór oficerów legionów nie różnił się od ubioru oficerów poszczególnych rodzajów broni. Oficerowie mieszkali początkowo na kwaterach i stołowali się oddzielnie.
Skład organizacyjny 20 kwietnia 1918 roku
- dowódca Legii Rycerskiej − ppłk Eugeniusz Habich
- dowódca 1 batalionu − kpt. Stanisław Wrzaliński
- dowódca 2 batalionu − ppłk Czesław Łabuć
- dowódca plutonu artylerii − kpt Jakowicz
- dowódca łączności − por. Minkiewicz
W Legii służył również:
- Jan Grudzień
- Michał Kobyliński
- Hieronim Suszczyński
- Marek Józef Dołega-Zakrzewski
- Stefan Chrzanowski
Kawalerowie Amarantowej Wstążki
Żołnierze dywizjonu odznaczeni za waleczność Amarantową Wstążką rozkazem dowódcy I Korpusu Polskiego z 19 marca 1918[1]:
- ś.p. ppor. Bronisław Bekisz
- ś.p. ppor. Marian Brodawski[a]
- ś.p. chor. Antoni Grudziński[b]
- ppłk Wieczesław Ruszkiewicz[c][3]
- por. Tadeusz Lubicz-Łapiński
- por. Mikołaj Makowski
- chor. Marian Piotrowski
- chor. Józef Radziszewski
- chor. Jan Kobylański
- chor. Stanisław Wasilewski
- kpt. Władysław Hryniewicz
- kpt. Jan Białokoj[d]
- podkpt. Jan Jaciulewicz
- podkpt. Józef Cierpicki
- ppor. Czesław Wardzyński
- ppor. Tadeusz Konarski
- ppor. Kazimierz Kocznierowski
- chor. Stefan Kwitkowski
Uwagi
Przypisy
- ↑ Placówka ↓.
- ↑ a b c d Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 15 lipca 1922 roku, s. 507.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 362, 467, w 1923 roku ppłk rez. piech. Wiaczesław Ruszkiewicz był oficerem rezerwowym 82 pp w Brześciu.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa. Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1921.
- Polskie formacje wojskowe w Rosji 1914-1920 w świetle dokumentów CAW. caw.wp.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-17)]. dostęp 11.10.2008
- Kawalerowie Wstęgi Amarantowej. „Placówka. Ilustracja Polska. Miesięcznik myśli i czynowi Dowborczyków poświęcony”. 7, s. 128, czerwiec 1937. Warszawa: Zakład Drukarski F. Wyszyński i Spółka.
