Legion Polski Posiłkowy Lombardii

Legion Polski
Historia
Państwo	Francja
Sformowanie	9 stycznia 1797
Tradycje
Kontynuacja	1 Legia 2 Legia
Dowódcy
Pierwszy	Jan Henryk Dąbrowski
Działania zbrojne
Wojny napoleońskie
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska lądowe
Rodzaj wojsk	Piechota

Legion Polski – polska formacja wojskowa w służbie Lombardii.

Formowanie Legionu rozpoczęto 9 stycznia 1797 roku^[1]. Podporządkowany został dywizji terytorialnej gen. Kilmaine'a i pod taką nazwą w składzie piechoty lekkiej występował. 19 lutego 1797 roku liczył 7 oficerów i 1110 żołnierzy.

Struktura organizacyjna

Żołnierz Legionu

Dowódca: Jan Henryk Dąbrowski

• I batalion grenadierów – Ludwik Dembowski, Jan Strzałkowski
• II batalion strzelców – Antoni Kosiński
• III batalion fizylierów – Ludwik Dembowski
• Zakład Legionów w Mediolanie – Kazimierz Konopka

Mundur Legionu

Jan Henryk Dąbrowski, w rozmowach z rządem Republiki Lombardzkiej ustalił, że "ubiory, odznaki wojskowe i organizacja tego korpusu winny być w miarę możności zbliżone do zwyczajów Polaków". Kilkanaście dni po rozpoczęciu formowania pododdziałów, przedstawiono władzom Lombardii umundurowanych 20 grenadierów i 20 strzelców. Grenadierzy posiadali mundur wzorowany na polskiej kawalerii narodowej^[2]. Były to granatowe spodnie i kurtki z karmazynowymi wyłogami, kołnierzem, mankietami i połami^[a]. Strzelcy prezentowani podobny mundur z ozdobami zielonymi. Wzorowany był na mundurze 3 regimentu pieszego buławy polnej litewskiej. Buty noszono z cholewkami do połowy łydki. Nogawki spodni wkładane do butów. Na prawym ramieniu noszono czerwono–biało–zielony kontrepolet w barwach lombardzkich z napisem "Gli uomini liberi sono fratelli"^[b]. Pierwsi grenadierzy i strzelcy wystąpili przed władzami lombardzkimi w kapeluszach^[3]. Wkrótce jednak zamieniono je na rogatywki z czarnym barankiem bez daszka. Oficerowie sztabu nosili czerwone czapki, a żołnierze piechoty – granatowe^[4]. Przypinano do nich kokardy francuskie. Na początku XIX w. weszły w życie wysokie i usztywnione rogatywki z okutym daszkiem i podpinką.

Kolejny formowany 3 batalion^[c] fizylierów miał nosić granatowe kurtki i spodnie z jasnoniebieskimi wyłogami. Z uwagi na tempo prac organizacyjnych, zrezygnowano z epoletów u fizylierów, a szyto czarne czapki z jasnobłękitnym barankiem, czerwonymi kitkami oraz biało–karmazynowymi kordonami. Ponieważ planowanych dla legionistów butów z półcholewkami nie dostarczono, żołnierze nosili buty używane w armii francuskiej. W zestawieniu ze spodniami połowa łydki pozostawała odkryta. Wyposażono wiec żołnierzy w małe płócienne, czarne kamasze.

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
• Zdzisław Żygulski jun, Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
• Red. Waldemar Zubek: Konferencja "Mundur wojsk Księstwa Warszawskiego – Raszyn 2010". Materiały pokonferencyjne. Zeszyty Raszyńskie 1/2011. ISBN 978-83-931067-2-1.
• Legiony Polskie we Włoszech. [dostęp 2012-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-22)].