Leningradzki Okręg Wojskowy Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej

Leningradzki Okręg Wojskowy

Ленинградский военный округ

Emblemat Leningardzkiego Okręgu Wojskowego
Historia
Państwo	ZSRR  Rosja (od 1991)
Tradycje
Kontynuacja	Zachodni Okręg Wojskowy Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej
Organizacja
Dyslokacja	Leningrad
Podległość	Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych FR

Leningradzki Okręg Wojskowy (ros. Ленинградский военный округ) – dawna jednostka administracyjno-wojskowa Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej, obejmująca całość obiektów militarnych - w tym jednostki wojskowe, zakłady przemysłu zbrojeniowego, jednostki paramilitarne - stacjonujących w północno-zachodniej części FR w okresie 1991-2010.

Miał swoją genezę w Piotrogrodzkim Okręgu Wojskowym Imperium Rosyjskiego (od 6 sierpnia 1864 do 1918), a następnie Leningradzkim Okręgu Wojskowym Rosji Radzieckiej i ZSRR.

Obejmował obszar północno-zachodniej Rosji, liczył około 33 tysięcy żołnierzy, a na jego uzbrojenie składało się: 320-330 czołgów, 500 wozów bojowych, 18 wyrzutni rakiet taktycznych „Toczka-U”, 690 systemów artyleryjskich^[1].

1 września 2010 razem z Kaliningradzkim Okręgiem Specjalnym i Moskiewskim Okręgiem Wojskowym wszedł w skład Zachodniego Okręgu Wojskowego^[2].

Struktura w 2010

• 76 Gwardyjska Dywizja Desantowo-Szturmowa - Psków
• 138 Samodzielna Brygada Zmechanizowana - Kamienka
• 200 Samodzielna Brygada Zmechanizowana - Pieczenga
• 2 Samodzielna Brygada Specnazu GRU - Promieżycy
• 2 brygady wyrzutni taktycznych ziemia-powietrze
• brygada wyrzutni rakiet ziemia-ziemia
• brygada i pułk artylerii
• pułk artylerii przeciwpancernej

Przypisy

Bibliografia

• Tomasz Grabowski: Rosyjska siła. Siły Zbrojne i główne problemy polityki obronnej Federacji Rosyjskiej w latach 1991-2010. Częstochowa: Instytut Geopolityki, 2011. ISBN 978-83-61294-52-8.
• Grzegorz Pazura, Współczesne konwencjonalne siły zbrojne Federacji Rosyjskiej, UMCS, Lublin 2010.